Του Αποστόλη Β.Παππά
Δημοτικού Συμβούλου
Δήμου Τρικκαίων.
Είναι οι επιτιμιτικοί τίτλοι που αποδίδονται στην Ευρωπαϊκή ηγεσία αναφορικά με το ουκρανικό ζήτημα. Για να δούμε όμως ,πόσο ΄΄πρόθυμοι΄΄ και πόσο ΄΄ηλίθιοι΄΄ είναι. Στην Ουκρανική σύρραξη υπάρχουν δύο διακριτοί ρόλοι. Ο ρόλος του επιτιθέμενου, και αυτός του αμυνόμενου. Τον πρώτο τον διεκδικεί η Ρωσία, και τον δεύτερο η Ουκρανία. Συνεπώς ,απόψεις που εξισώνουν τους δύο αυτούς ρόλους ,είτε οφείλονται σε μια επιπόλαιη και αθώα ερμηνεία , πράγμα που δεν το θεωρώ πιθανό ,ή ,ότι εκπορεύονται από έναν υποδόριο κρυπτορωσισμό που είναι το πιθανότερο, προϊόν αυτός μιας αντιδυτικής υστερίας ως υποσεινηδησιακό απωθημένο αυτό.Βέβαια τον επιτιθέμενο δεν τον βγήκε ο αρχικός σχεδιασμός. Πίστευε, ότι σε μια άντε δυο βδομάδες θα καθαρίσει την υπόθεση και θα καταλάβει το Κίεβο.
Είχε εδραία την πεποίθηση ,ότι επρόκειτο για έναν Blietskrieg ( αστραπιαίο πόλεμο),και όχι για μια παρατεταμένη εκστρατεία. Όμως ,δεν ζύγισε σωστά δυο παραμέτρους. Κατά πρώτον , την αντίδραση και την αντίσταση του Ουκρανικού λαού . Ο Πούτιν, ίσως να ανέμενε ότι θα πάει ως απελευθερωτής. Ένας λαός όμως που πολεμάει και κάνει τόσες θυσίες επί τρισήμησι και πλέον χρόνια τώρα και μάλιστα απέναντι σε μια υπέρτερη στρατιωτική μηχανή ,δηλώνει , ότι θέλει να πορευτεί αυτόνομα και αυθύπαρκτα. Δεν χύνεται τζάμπα τόσο αίμα. Θέλει να ορίζει αυτός, με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Άλλωστε ,είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ,ότι ουδέποτε οι Ουκρανοί από την εποχή ακόμα του Μπογκτάν Χμελνίτσκι ,του πατέρα του Ουκρανικού Έθνους ,συνυπήρξαν εκούσια με τους Ρώσους.
Ήταν πάντοτε μια ακούσια και υποχρεωτική συμβίωση. Κοινώς, ένας δυστυχισμένος γάμος. Κατά δεύτερον, ο Πούτιν έπεσε έξω στους υπολογισμούς του όσον αφορά την αντίδραση της Ευρώπης. Πίστευε ,ότι ως βασικός ενεργειακός τροφοδότης της Ευρώπης , και μάλιστα με φθηνές τιμές , ότι αυτή τελεί υπό καθεστώς ενεργειακής ομηρίας και αιχμαλωσίας. Αυτό βέβαια ίσχυε περισσότερο για την πιο ενεργοβόρο βιομηχανία της Ευρώπης ,αυτή της Γερμανίας. Με τον North Stream II σχεδόν έτοιμο να πλημυρίσει με φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο τη Γερμανία, έκανε την εκτίμηση, ότι αυτό θα ’ταν το δέλεαρ για μια χλιαρή αντίδραση αυτής. Είναι προφανές ,ότι μια άνευρη αντίδραση της Γερμανίας , θα σηματοδοτούσε μια συνολικά ήπια αντίδραση της Ε.Ε. Εάν ,όπως υπολόγιζε αυτή ήτο η εξέλιξη ,από κει και πέρα τα πράγματα θάβρισκαν το δρόμο τους. Όμως έπεσε έξω.
Η Ευρώπη συνειδητοποίησε δύο πράγματα και αντέδρασε όπως αντέδρασε. Πρώτον . Την επικινδυνότητα του αναθεωρητισμού. Ο αναθεωρητισμός λειτουργεί όπως τα σεισμογενή ρήγματα, όπου,όταν ενεργοποιηθεί το ένα ξυπνάει το αμέσως επόμενο κ.ο.κ. Ο εφυσυχασμός, ο κατευνασμός ,και ο στρουθοκαμηλισμός, γιγαντώνουν τον αναθεωρητικό οίστρο , που σε κάποιες περιπτώσεις βεβαίως γίνεται και εξαγώγιμο προϊόν. Είναι παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Πρώτα η Αυστρία , μετά η Σουδητία ,μετά η Πολωνία και στη συνέχεια ΒΠΠ. Για να μην έχουμε τέτοιες τραγικές ιστορικές επαναλήψεις ,έπρεπε να αντιμετωπισθεί εν τη γενέσει του. Φαντάζεσθε τι θα γινόταν, εάν η Ουκρανία έπεφτε αμαχητί; Την επομένη, ο Πούτιν θα βάδιζε με σπασμένα τα φρένα και δεν γνωρίζω ποιος θάταν ο επόμενος στόχος. Η δεν θα γινόταν έτσι;. Δεύτερον. Η Ευρώπη συνειδητοποίησε , ότι το Ουκρανικό δεν είναι απλώς ζήτημα κάποιων τεραγωνικών χιλιομέτρων. Αυτό , ίσως να είναι το έλασσον. Το μείζον είναι κάτι πιο βαθύτερο. Εκεί , συγκρούονται δύο διαφορετικοί κόσμοι. Εκεί , πρόκειται για μία μετωπική σύγκρουση της Δημοκρατίας με την Ασιατική Δεσποτεία. Αυτό , είναι το βασικό διακύβευμα. Είναι μια μάχη για να μην διαβεί ο αυταρχισμός τα Ουράλια Όρη. Άστον ,να βόσκει εκεί στις αχανείς στέπες της Ασίας.
Στο θέατρο των Ουκρανικών επιχειρήσεων αναμετράται η Δημοκρατία με τον αυταρχισμό. Η αναμέτρηση αυτή δεν αντέχει σε υλικές ποσοτικοποιήσεις , όπως εντέχνως διαδίδουν εμφανή και αφανή ρωσοφερέφωνα,τα οποία εκφράζουν τη θλίψη τους ενίοτε και την οργή τους για το οικονομικό κόστος που πληρώνουν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι για το Ουκρανικό. Ναι πληρώνουν. Όχι όμως υπαιτιότητι της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής ηγεσίας ,αλλά υπαιτιότητι της Μοσχοβίας. Η υπεράσπιση της Δημοκρατίας δεν μπαίνει στο ζύγι με τίποτα, ούτε με φθηνούς υδρογονάνθρακες ούτε με οτιδήποτε άλλο. Τι να κάνουμε, η Δημοκρατία έχει το τίμημά της. Εδώ δεν μιλάμε για το τι τιμή θάχουν τα ραπανάκια και τα κολοκυθάκια . Εδώ μιλάμε για την τιμή της Δημοκρατίας. Όσα και όποια υλικά αντίβαρα και να βάλεις στην άλλη μεριά της ζυγαριάς , αυτή όχι μόνο δεν θα ευθυγραμμισθεί ποτέ , αλλά πάντα θα γέρνει προς το μέρος της Δημοκρατίας. Τόσο μεγάλο είναι το βάρος της, παρότι άϋλο αγαθό αυτήν. Γι΄ αυτό μέχρι τα σήμερα δεν έχει βρεθεί ούτε ισοδύναμο ούτε υποκατάστατο αυτής και αντέχει 2500 χρόνια τώρα. Η Δημοκρατία όμως δεν είναι αυτονόητη.
Το Σύστημα Γουεστμίνστερ- βλέπε κοινοβουλευτική δημοκρατία-μπορεί να είναι κυρίαρχο στην Εσπερία , δυστυχώς όμως είναι παντελώς άγνωστο στην Ανατολία. Εκεί ζει και βασιλεύει η Δεσποτεία, ο αυταρχισμός ,η του ενός ανδρός αρχή. Απόλυτη εξουσία ,απόλυτη βουλιμία. Έτσι λοιπόν, ίσως , κάποια στιγμή η φαντασίωση μπορεί να υπέδειξε στον Πούτιν , ότι μπορεί να εξισωθεί με ένα ιστορικό μέγεθος του παρελθόντος , τον κύριο εκφραστή του ρωσικού μεγαλοϊδεατισμού ,τον Πέτρο τον Μέγα. Έτσι λοιπόν , έβαλε μπρός το σχέδιό του , καθώς εκεί δεν υπάρχουν στοιχειώδη θεσμικά αντίβαρα, ούτε εσωκομματικά, ούτε εξωκομματικά , ούτε συνταγματικά, αποτρεπτικά της βουλιμίας του ενός. Αναρωτιέμαι όμως, αχανής χώρα είναι η Ρωσία , ακόμη και στην περίπτωση που καταφέρει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να προσαρτήσει το Ντονμπάς ,θάχει όμως διαρρήξει και θυσιάσει τις σχέσεις της με την μεγαλύτερη , την πλουσιότερη , και την πιο καταναλώτρια αγορά ,αυτή της ΕΕ, ο Πούτιν άραγε θα αισθάνεται τροπαιούχος; Δεν νομίζω.
Μετανιωμένος ίσως. Το Ουκρανικό , κάποια στιγμή θα κλείσει. Είναι όμως εκ προοιμίου βέβαιον , ότι θα ακολουθήσει μια μακρά ψυχροπολεμική περίοδος στις Ευρωρωσικές σχέσεις , με πολύ χαμηλές πτήσεις στο κομμάτι των οικονομικών και εμπορικών συναλλαγών. Αυτονόητο είναι , ότι η Ρωσία και η ρωσική οικονομία θάναι αυτές που θα πληγούν περισσότερο. Μόνον ο αποκλεισμός της από την αγορά υδρογονανθράκων αρκεί ,καθώς συνιστά το κύριο έσοδο της ρωσικής οικονομίας. Για να συνοψίζουμε . Τη μάχη για την ταπείνωση του αναθεωρητισμού και την υπεράσπιση της Δημοκρατίας δίνει η ΄΄συμμαχία των προθύμων΄΄ η οι ΄΄χρήσιμοι ηλίθιοι΄΄ στην Ουκρανία. Με κόστος. Ναι με κόστος. Άλλωστε , τίποτα στη ζωή δεν χαρίζεται . Νόμος. Αυτά ,για να τελειώνουμε με τις σπαριξικάρδιες κραυγές και τις επιδερμικές αναλύσεις όχι μόνον των γηγενών αλλά και των ανά την Ευρώπη ‘’ανησυχούντων’’ ηχείων.