Του Αποστόλη Β.Παππά
Δημοτικού Συμβούλου
Δήμου Τρικκαίων.
ΑΥΤΑΡΧΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ
Σι Τζινπινγκ-Βλαντιμίρ Πούτιν-Κιμ Γιονκ Ούν, η ‘’Αγία Τριάδα’’ του αυταρχισμού, η αν θέλετε η επιτομή αυτού.
Η σύναξη των σκληρών αυταρχικών ηγετών, αλλά και πολλών λάιτ παρακολουθημάτων αυτών έγινε στην πλατεία Τιέν Αν Μεν του Πεκίνου, ένας χώρος με ισχυρό αντιαυταρχικό συμβολισμό, όπως μας υπενθυμίζει η σφαγή της 4ης Ιουνίου 1989, για τον εορτασμό των 80 χρόνων από τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας κατά τον Β΄ΠΠ.
Για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, πλην της κατεχόμενης Κίνας που διεξήγαγε έναν διαρκή αγώνα , εκ των υπόλοιπων παρευρισκόμενων ελάχιστη ήτο η συμμετοχή των χωρών των στη συντριβή του Ιαπωνικού μιλιταρισμού. Το μεγάλο βάρος κατά της Ιαπωνίας, στις επικές μάχες και ναυμαχίες του Ινδοειρηνικού το σήκωσαν οι ΗΠΑ με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές. Κι όμως, δεν προσκλήθηκαν. Δεν γνωρίζω αν θα παρίσταντο, αυτό, είναι άλλο ζήτημα. Ούτε ή Σοβιετική Ένωση συμμετείχε στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας, και δεν το έπραξε αυτό από κάποια υστεροβουλία, καθώς σήκωνε και αυτή το μεγάλο βάρος στη μάχη κατά του γερμανικού ναζισμού, και για το λόγο αυτό δεν κήρυξε τον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας, κάτι που αν το έκανε θα ήταν αυτοκτονικό. Ανάμεσα στις συμπληγάδες της Γερμανίας και της Ιαπωνίας, το πιθανότερο δεν θα άντεχε και θα είχε καταρρεύσει. Αναγνωρίζοντας το μάλιστα αυτό, οι δυτικοί σύμμαχοι ποτέ δεν την προέτρεψαν ούτε απαίτησαν να κηρύξει τον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας. Κήρυξε τον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας μετά την παράδοση της ναζιστικής Γερμανίας, αλλά τότε όλα είχαν κριθεί στο μέτωπο του Ινδοειρηνικού. Δεν είναι, τυχαίο άλλωστε, ότι κατοχικός διοικητικής της Ιαπωνίας ορίσθηκε ο αμερικανός στρατηγός Ντάγκλας Μακάρθουρ, ο αποκαλούμενος και ‘’αυτοκράτορας χωρίς στέμμα’’.
Ηγέτες λοιπόν, που ουδέποτε έτυχαν της λαϊκής νομιμοποίησης, η, κι αν έτυχαν ο λόγος να το λέει νομιμοποίηση, συγκεντρώθηκαν στη πλατεία Τιεν Αν Μεν για να γιορτάσουν τη συντριβή μιας ακραίας αυταρχικής εκδοχής, όπως ήταν ο ιαπωνικός μιλιταρισμός. Όμως, οι ίδιοι τι εκπροσωπούν; Ο Κιμ Γιονκ Ουν συνοδευόταν από τη δωδεκάχρονη κόρη του, την οποία σχεδόν έχει χρίσει και ορίσει ως διάδοχη κατάσταση. Θυμίζει κάτι αυτό; Πολλά. Κυρίως όμως παραπέμπει στη μεσαιωνική Ευρώπη, τότε που η ελέω θεού βασιλεία, που ταυτοποιούσε την εκπροσώπηση του θεού επί της γης στο πρόσωπο του μονάρχη, αναγόρευε βασιλιάδες και αυτοκράτορες όχι μόνον παιδιά και εφήβους, αλλά ακόμη και νήπια. Τη σκοτεινή και σχεδόν χιλιετή αυτή εποχή ήρθαν από το 16ον περίπου αιώνα και δώδε να ανατρέψουν τα αναγεννησιακά και διαφωτιστικά ρεύματα στη δυτική κυρίως Ευρώπη. Το πέτυχαν. Με τεράστιο όμως κόστος. Με εκατόμβες θυμάτων και ποτάμια αίματος. Οι αγχόνες και οι γκιλοτίνες δούλευαν νυχθεμερόν. Δεν γνωρίζω βέβαια πόσο πληρωνόντουσαν οι υπερωρίες. Γνωρίζω όμως, ότι έστω και μέσα από φωτιά, σίδερο και αίμα καθιερώθηκε ένα τέτοιο πολιτειακό σύστημα διακυβέρνησης, μιας τέτοιας μορφής δημοκρατίας, ονοματίστεν την όπως θέλετε, με συνταγματική κατοχύρωση των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αυτά όλα που με δύο λέξεις αποκαλούνται δυτικές αξίες, που όμοια της δεν γνώρισε ποτέ ο πλανήτης.
Δυστυχώς όμως, αυτά τα αναγεννησιακά και διαφωτιστικά ρεύματα δεν έφθασαν ποτέ στην ανατολή. Κάπου σκάλωσαν, εκεί στις Ασιατικές οροσειρές, και κάπως έτσι, εκεί, ο μεσαιωνικός αυταρχισμός ζει και βασιλεύει .
Κάποια μάλιστα καθεστώτα ιδιοποιούνται και καπηλεύονται ιδεολογίες και κοσμοθεωρίες με τις οποίες ουδεμία σχέση έχουν, κακοποιώντας τες και συμβάλλοντας έτσι στην απαξίωση τους, ίσως και στην εξαϋλωση τους. Σε ποια σελίδα του Κεφαλαίου, η του Κουμουνιστικού Μανιφέστου, η οποιασδήποτε άλλης μπροσούρας έγραψε ο Μαρξ, είδες ρε Κιμ Γιονγκ Ουν να εγκρίνει την πατριαρχική γραμμή εξουσίας. Θα τρίζουν τα κοκαλάκια του.
Τώρα θα μου πείτε, μέχρι και ο διαβόητος σφαγέας της Κομπότζης Πολ Ποτ δήλωνε μαρξιστής, μέχρι που τα πήραν οι σύντροφοι Βιετναμέζοι και τον εκπαραθύρωσαν. Αφήστε την ρε μπαγάσηδες ήσυχη, να πλανάται τουλάχιστον θεωρητικά ως έναλλακτική, έστω και ως ουτοπία, και μην βανδαλίζεται και μην ασελγείτε πάνω της, σεβόμενοι τουλάχιστον όσους αδόλως και ανιδιοτελώς την ενστερνίστηκαν και την υπηρέτησαν. Ακούω να λέγεται, ότι ένας νέος γεωπολιτικός πόλος γεννάται στην Ανατολή. Καλά κάνει, δικαίωμα αυτών που τον συγκροτούν.
Όμως ρε φίλε, μην μου τον πασάρεις και ως υπόδειγμα, η ως υποκατάστατο της δυτικής κυβερνησιμότητας, διότι έχει ένα τεράστιο έλλειμα. Έλλειμα δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα. Από τη βάση μέχρι την κορυφή. Φιλαράκο, αυτό δεν το αντέχω. Εγώ γουστάρω να πάω στο καφενείο, και καθώς είμαι και λίγο αθυρόστομος να λούζω με του κόσμου τα μπινελίκια τον Μητσοτάκη και τον κάθε φορά Μητσοτάκη, να γυρίζω σπίτι μου, και όταν μου χτυπάνε βαθειά χαράματα τη πόρτα, να είμαι βέβαιος ότι πρόκειται για το γαλατά της γειτονιάς μου και όχι για κάποιους μαυροντυμένους σεκιουριτάδες. Και σε ρωτάω ρε φίλε, τόχουν αυτό στη Κίνα, στη Ρωσία, στη Βόρεια Κορέα. Όχι, δεν τόχουν. Εκεί, μπούκα οι σεκιουριτάδες και εξαφανιζόλ από προσώπου γης. Αυτή είναι η μεγάλη ειδοποίος διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού. Στο ερώτημα λοιπόν Ασιατική δεσποτεία η αστική δημοκρατία δυτικού τύπου, για μένα δεν υπάρχει δίλημμα. Προτιμώ ανεπιφύλακτα τη δεύτερη. Τώρα θα μου πεις ότι αγιοποιώ την αστική δημοκρατία. Όχι, δεν την αγιοποιώ, ούτε την αναγορεύω σε τοτέμ, τώρα μάλιστα που βλέπω να διολισθαίνουμε προς ένα καθεστώς μεταδημοκρατίας, το οποίο μου γεννά πολλούς προβληματισμούς. Όμως παρά τις αντιθέσεις της, παρά τις αντιφάσεις της,παρά τις αδικίες της, , παρά τις αντινομίες της, αϊντε να στο πω και στην αργκώ, παρά τις αμαρτίες της, παρά τις ακολασίες της, παρά τις μαλακίες της, μέχρι τα σήμερα τουλάχιστον δεν έχει βρεθεί καλύτερο υποκατάστατο αυτής. Αν στο μέλλον μας προκύψει κάτι, εδώ είμαστε να το δούμε. Μέχρι τότε όμως, θα την ‘’υποστούμε’’.
Υ.Γ. Εξόσων δύναμαι να γνωρίζω ελάχιστοι δυτικοί ηγέτες παραβρέθηκαν στην εκδήλωση. Ίσως λιγότεροι και από τα δάκτυλα του ενός χεριού.
Δεν βρέθηκε κανείς να τους πει; Που πας ρε καραμήτρο, την ώρα μάλιστα που η Κομισιόν με ανακοίνωση της δήλωνε πως κανένας Φίτσο δεν εκπροσωπεί την ΕΕ στη συγκεκριμένη εκδήλωση, παίρνοντας αποστάσεις από το γεγονός.