Και ήταν το καταραμένο εκείνο σούρουπο που σε αγκάλιασα για τελευταία φορά και ύστερα πέταξες και εγώ έμεινα πίσω με μια φτερούγα… Δε μπορώ να πετάξω για να ρθω να σε φτάσω γιατί για μένα η άλλη μου φτερούγα ήσουν εσύ… Έμεινα εδώ με μια φτερούγα να παλεύω μόνη με θηρία και δράκους.. Έμεινα εδώ μόνη… Ξέρω εκεί που πήγες δεν σε αγγίζουν τα δάκρυα και ο πόνος… Είσαι ανάμεσα σε αγγέλους το ξέρω.
Ξέρω με βλέπεις που γελάω και θαρρείς πως είμαι ευτυχισμένη… Ξέχασες όμως πως δεν όλα όπως φαίνονται… Εδώ στη γη.. Για να επιβιώσεις πρέπει να γελάς αγάπη μου… Όπως τότε που γελούσαμε μαζί.. Ο χρόνος φεύγει τρέχει σαν τρελός κσι εσύ λείπεις πάντα λείπεις και δεν έρχεσαι ούτε στα όνειρα μου πια. Μήπως μου θυμώσες; Τα όνειρα των ανθρώπων είναι που δένουν τις ψυχές… Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θέλω να γιορτάζουμε μαζί… Τη μέρα των γενεθλίων σου.. τη μέρα που έφυγες ανεπιστρεπτί τη μέρα που για μένα σταμάτησε ο χρόνος.. Πάγωσε το κορμί μου και η καρδιά μου και η μοναδική μου φτερούγα νότισε από τα δάκρυα μου… Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θα γράφω κάτι για σένα..
Μπορεί οι δρόμοι των ανθρώπων να αλλάζουν.. Ο χρόνος να μην σταματά οι καρδιές όμως θυμούνται.. Αγάπη μου ξέρω δεν έχει δάκρυα εκεί που πήγες για να κλάψεις… Δεν έχει πόνο για να νιώσεις… Είσαι αυλός πια.. Τίποτα δε σε φθειρει πλέον.. Είσαι μόνο μια γλυκιά ψυχή που ήρθε απόψε σαν απαλό αέρινο χάδι ένιωσα τη μορφή σου να με αγκαλιαζει… Είσαι εδώ λοιπόν μου χαμογελάς και λες μην φοβάσαι.. Μη λυπάσαι μια πνοή είμαστε όλοι.. Αέρας… Κοίταξε ψηλά τα αστέρια πόσο γλυκά σε κοιτουν
Ολα αυτά είναι ψυχές που φωτίζουν τον δρόμο εκείνων που αγάπησαν στη γη.. Απόσπασμα από το βιβλίο που γράφω… Ιωάννα Χαρμπέα
