Γράφει Π.Παναγιώτου
Υπάρχουν ορισμένα πράγματα, δευτερεύουσας σημασίας σε σχέση με το μεγάλο ελληνικό πρόβλημα, που όμως “πληρώνονται” πολύ ακριβά και στη μικρογραφία τους αποδίδουν με πολύ ευδιάκριτο τρόπο την παθογένεια και τον ανορθολογισμό του “συστήματος αντιλήψεων” που κυριαρχεί στη χώρα μας και είναι κατά βάση η κύρια αιτία της σημερινής δεινής κατάστασής μας. Λόγου χάρη η αναταραχή με τα ταξί. Ξεκίνησε από μια αψυχολόγητη κίνηση κάκιστου πολιτικού χειρισμού του Ραγκούση, ο οποίος απέσυρε μια συμφωνημένη ρύθμιση του προκατόχου του (δικαίωμά του) και εξήγγειλε μια άλλη… χωρίς να είναι σε θέση άμεσα να τη διατυπώσει! Συνεχίστηκε από τους ταξιτζήδες, με απαράδεκτες πράξεις διάλυσης της χώρας. Μπλόκα σε αεροδρόμια και λιμάνια, οδομαχίες κ.λπ. Ετσι ώστε η επίσκεψη στην Αθήνα ενός ξένου τουρίστα να μοιάζει με… “extream sport”.
Από την άλλη να πλήττεται ο τουρισμός στην πιο κρίσιμη περίοδο, τα ξενοδοχεία, η ευρύτερη αγορά κ.ο.κ. και η υποτίθεται συντεταγμένη πολιτεία, ο αρμόδιος υπουργός και οι λοιποί είτε να… στοχάζονται, είτε να κάνουν αφ’ υψηλού παρατηρήσεις, είτε να παραμένουν προσηλωμένοι στα… χρονοδιαγράμματά τους! Ελεος… Από την άλλη, οι “Αγανακτισμένοι”. Μου κάνει εντύπωση κατ’ αρχάς πώς η αρχική ομάδα των ανθρώπων που δημιούργησε αυτό το κίνημα και οι σοβαροί άνθρωποι, που σε κάποιες φάσεις του συμμετείχαν, έχουν αφήσει να εκφυλιστεί ένα “κίνημα” σε… κάμπινγκ διαφόρων απίθανων τύπων επί της Πλατείας Συντάγματος! Υπάρχει, όμως, και το άλλο.
Πηγαίνεις στην πιο απομακρυσμένη παραλία να στήσεις μια σκηνή το καλοκαίρι κι έρχεται η αστυνομία και σε κυνηγάει. Παντού, εκτός από το Σύνταγμα, τα Προπύλαια και καμιά δεκαριά κεντρικές πλατείες και πάρκα της Αθήνας! Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος φταίει. Γιατί, εκτός όλων των άλλων, έχουμε μπερδευτεί… Ο δήμος, η αστυνομία, η… δικαιοσύνη, κάποιος… τέταρτος,… πέμπτος; Αλλά διερωτώμαι, εντέλει υπάρχει κάποιος που να κυβερνάει τον τόπο και στη δικαιοδοσία του να περιλαμβάνεται και η Αθήνα; Βέβαια, ένας κυνικός φίλος προχθές μου έδωσε μια άλλη… απροσδόκητη απάντηση. “Σιγά… εδώ γίνεται το πάρτι με τα αυθαίρετα και συ ασχολείσαι με το… ψιλοκοκό”. Σωστό κι αυτό…
Εδώ είμαστε. Δηλαδή το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ, από ένα ζήτημα “οικονομικής κρίσης”. Συνδέεται με νοοτροπίες, που τώρα “που άνοιξε ο τέντζερης” έρχονται στην επιφάνεια από παντού. Το δε πολιτικό προσωπικό προσπαθεί να τα “μαζέψει”, άλλοτε με “μεταρρυθμίσεις” και “τομές” και άλλοτε διά της “ομοιοπαθητικής” με το… συμπλήρωμα των “κόκκινων γραμμών” κ.λπ. Δεν ξέρω αν η αντιμετώπιση των “μικρών θεμάτων” είναι δείγμα ικανοτήτων και για τα “μεγάλα”. Εάν όμως είναι, ίσως πρέπει να ανησυχούμε λίγο παραπάνω…