Είναι μια θλιβερή ιστορία που εκτυλίσσεται στο Πάρκο του Αϊ-Γιώργη στα Τρίκαλα, μια ιστορία που φέρνει στο φως την ευκολία με την οποία η τοπική αυτοδιοίκηση -και μαζί της, η κοινωνία- αντιμετωπίζει το φυσικό περιβάλλον. Ενώ έξω επικρατεί ο βαρύς χειμώνας, ο Δήμος Τρικκαίων με επικεφαλής τον κ. Νίκο Σακά, αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή ένα έργο που, στην καλύτερη περίπτωση, είναι ερασιτεχνικό και, στη χειρότερη, αποτελεί ένα οικολογικό παράπτωμα!!!
Αυτό που βαφτίστηκε «κλάδεμα» των δέντρων, με τη γνωστή πολιτική ευγένεια, είναι στην πραγματικότητα μια βάρβαρη κατακρεούργηση, ένα «πετσόκομα» που αφήνει πίσω του μόνο κολοβωμένους κορμούς και τη θλίψη όσων έχουν ακόμα οικολογική συνείδηση.
Κύριε Δήμαρχε, με ποια δικαιολογία αρέσκεστε σε αυτήν την αισθητική και περιβαλλοντική καταστροφή;
Ασθένεια; Τα άρρωστα δέντρα απαιτούν διάγνωση και φροντίδα, όχι μαζική εκτέλεση.
Επικίνδυνη πτώση κλαδιών; Η σωστή διαχείριση και η προληπτική, ήπια κλάδευση είναι η λύση, όχι η ριζική εξαφάνιση του φυλλώματος και η μείωση της ζωτικότητας του δέντρου.
Αισθητικό «Κατακρεούργημα»; Αν η αισθητική σας επιθυμία είναι ένα πάρκο που θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο, τότε πράγματι, το έργο είναι επιτυχημένο.
Σε μία εποχή που η κλιματική κρίση χτυπάει την πόρτα μας, που η θερμοκρασία ανεβαίνει δραματικά και η ανάγκη για αστικό πράσινο είναι πιο επιτακτική από ποτέ, κάθε τοπικός άρχοντας θα έπρεπε να λειτουργεί με θρησκευτική ευλάβεια απέναντι σε κάθε φύλλο, σε κάθε κλαδί. Η απρόσεκτη, ελαφρά τη καρδία δράση του Δήμου στα Τρίκαλα είναι μια βαθιά οπισθοδρόμηση. Τα δέντρα δεν είναι απλά διακοσμητικά στοιχεία· είναι οι πνεύμονες της πόλης, οι ρυθμιστές της θερμοκρασίας, οι σιωπηλοί θεματοφύλακες της ποιότητας ζωής μας.
Η Μεγαλύτερη Τραγωδία: Η Σιωπή μας
Το πιο ανησυχητικό, όμως, δεν είναι η αναλγησία της εξουσίας, αλλά η απάθεια των πολιτών. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου η καταστροφή του δημόσιου χώρου και του φυσικού περιβάλλοντος αντιμετωπίζεται με μια ανησυχητική, συλλογική αδιαφορία.
Είναι σαν να έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι ο καθένας μπορεί να κόψει, να καταστρέψει, να ακρωτηριάσει το πράσινο – είτε είναι ο Δήμος, είτε είναι ο ιδιώτης – και να μείνει ατιμώρητος. Πού είναι οι ποινικές ευθύνες; Πού είναι οι ανάλογες κυρώσεις που θα λειτουργούσαν αποτρεπτικά;
Αυτή η σιωπή, αυτή η ανοχή, καθιστά κάθε πολίτη συνένοχο στο έγκλημα. Ενώ σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες η καταστροφή ενός δέντρου μπορεί να επισύρει βαρύτατα πρόστιμα και ποινές, στην Ελλάδα το δέντρο μοιάζει να έχει μηδενική νομική και συνειδησιακή αξία.
Το «πετσόκομα» στο Πάρκο του Αϊ-Γιώργη δεν είναι απλά μια κακή πρακτική κλαδέματος. Είναι η ζωντανή απόδειξη μιας έλλειψης οικολογικής παιδείας και μιας πλήρους απουσίας σεβασμού προς τη φύση από αυτούς που καλούνται να την προστατεύσουν. Και όσο οι πολίτες των Τρικάλων – και της Ελλάδας γενικότερα – παραμένουν σιωπηλοί, τόσο αυτά τα βάρβαρα «έργα» θα συνεχίζονται, αφήνοντας την πόλη τους φτωχότερη, πιο γκρίζα και με λιγότερο μέλλον.
Ποιος θα αναλάβει επιτέλους την ευθύνη για αυτό το οικολογικό πένθος;