Χθες καθόμουν και έκλαιγα ή για την ακρίβεια με πήραν τα κλάματα, γιατί στο δρόμο που προχωρούσα μια γυναίκα γύρω στα 60 με σταμάτησε και μου είπε: “Να σ’αγκαλιάσω Αντώνη μας;” δεν χρειάστηκε να απαντήσω, άνοιξα τα χέρια και την έκλεισα στης ψυχής την αγκαλιά μου και εκεί αισθάνθηκα το κλάμα της! “Αχ Αντώνη μας να ξέρεις για μένα είσαι ο γιος που έχασα μου είπε, έτσι ήταν σαν και σένα και μ’αγαπούσε όπως αγαπούσες εσύ την Αντρομαχούλα σου, την μανούλα σου! Είσαι το πιο όμορφο παιδί να το ξέρεις!
Κανένας δεν σε φτάνει γιατί η ομορφιά που έχεις στη ψυχή σου απαλύνει την απανθρωπιά μιας κοινωνίας, που έχει γεμίσει φίδια πάσης φύσεως και μ’ αρέσει που μάχεσαι και για αυτό και σε χαίρομαι που δεν μας χαϊδεύεις τα αυτιά και θα πεις και την αντίθετη άποψη, την σωστή και ας ξέρεις πως εμείς άλλο μπορεί να θέλουμε ν’ ακούσουμε από σένα για να μας ευχαριστήσεις!!!” Την αποχαιρέτισα και αφού απομακρύνθηκα αρκετά, σε ένα παρκάκι που είδα να ξεπροβάλλει σε μια γωνία… βάρυναν τα πόδια και ασήκωτα δεν έκαναν βήμα, γονάτισα και άρχισα να κλαίω στο γρασίδι!
Ο κόσμος περνούσε και με κοιτούσε με περιέργεια και ένα είδος απαξίωσης και κάποιας φοβίας θα έλεγα! Έβλεπαν ένα μουσάτο, κοτζάμ άντρα, να βάζει τα κλάματα σαν μικρό παιδί αλλά εγώ συνέχισα να κλαίω γοερός μάλιστα αδιαφορώντας για αυτό… γιατί προ ολίγου αισθάνθηκα πως η αγκαλιά αυτής της κυρίας ήταν η αγκαλιά της μανούλας μου, που την έστειλε για να με σφίξει στα χεράκια της και να μου δώσει δύναμη και ελπίδα να μην λυγίσω σε όσα περνάω! Ξέρετε καλά και με καταλαβαίνετε όσοι έχετε αισθανθεί την απώλεια της μάνας ή ενός πολύ αγαπημένου σας προσώπου, πως όταν περνάς πολλά έχεις ανάγκη από δυο χέρια που σ αγαπάνε, όπως έλεγε και ο αείμνηστος ο Θανάσης Βέγγος.
Κάπως έτσι και εγώ είχα τόση ανάγκη μια αγκαλιά και επειδή στην προσευχή που κάνω πάντα πριν στο κόσμο έξω βγω το είχα ζητήσει αυτό, ο Θεός με άκουσε, όπως μας ακούει πάντα απλά εμείς δεν αφουγκραζόμαστε τα σημάδια! Ευχαριστώ Θεέ μου και να ξέρετε τσονάκια μου προσπαθώ να αφήσω το χρόνο να γιατρέψει την πληγή αλλά είναι φορές που μου λείπει τόσο πολύ το χάδι και ο καλός λόγος της μανούλας μου μέσα σε ένα σκληρόκαρδο κόσμο που κοιτάζει μόνο τον εαυτό του και όχι τον διπλανό του!!!
Σας αγαπώ! Αντώνης Κούκεν