Σαράντα δύο χρόνια συμπληρώνονται από την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου. Σαράντα δύο χρόνια μετά, η λάμψη της εξέγερση μας υπενθυμίζει πως το δικαίωμα στη μόρφωση, το δικαίωμα στην εργασία και την αξιοπρεπή ζωή κατακτιέται με αγώνες και θυσία.
Το Νοέμβρη του ’73 η νεολαία και ο ελληνικός λαός πάλεψαν με αυταπάρνηση απέναντι στην τυραννία της Χούντας, βροντοφωνάζοντας Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, και απέδειξαν πως οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δεν δίνονται ποτέ.
Σήμερα, στα χρόνια των μνημονίων, της φτώχειας, της ανεργίας και της μετανάστευσης των νέων ανθρώπων, ο δρόμος δεν μπορεί να είναι άλλος από την αντίσταση!
Πλέον, ο αυταρχισμός, η καταστολή και η καταστρατήγηση των δικαιωμάτων μας αποτελούν καθημερινότητα. Η μόρφωση τείνει να γίνει προνόμιο των λίγων, με τους ταξικούς φραγμούς να εντείνονται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Ιδιαίτερα φέτος τόσο η Παρισινή τραγωδία όσο και τα σκληρά μέτρα του τρίτου μνημονίου,καθιστούν ακόμα πιο ζωντανό και πολύ πιο επίκαιρο το αντιϊμπεριαλιιστικό – αντιμιλιταριστικό περιεχόμενο του Πολυτεχνείου και πολύ πιο επίκαιρα τα μεγάλα αιτήματα του για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και ”ψωμί – παιδεία – ελευθερία”.
Η πολύνεκρη τραγωδία του Παρισιού μπορεί να γίνει όχημα μιας μεγάλης αντιδραστικής οπισθοδρόμησης, αν δεν βγουν στο προσκήνιο οι ευρωπαϊκοί λαοί για βαθιές δημοκρατικές ανατροπές στην Ευρώπη και πρώτα απ’ όλα ο ελληνικός λαός για προοδευτική ανατροπή στην Ελλάδα.
Σήμερα η ευρύτερη περιοχή μας και ιδιαίτερα η Μέση Ανατολή, μπορεί να γίνει θέατρο βρόμικων ιμπεριαλιστικών πολεμικών τυχοδιοκτισμών και επεμβάσεων και κυμάτων ξενοφοβίας και ρατσισμού, ενώ η Ελλάδα, σε μια Ευρώπη, που οι χώρες της κλείνουν τα σύνορα τους και η μια μετά την άλλη σηκώνουν απάνθρωπους φράκτες, μπορεί να πιεσθεί σκληρά από τα κύματα προσφύγων, που δεν θα βρίσκουν διέξοδο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Την ίδια ώρα που η καταρρέουσα νεοφιλελεύθερη Ε.Ε. κινδυνεύει να γίνει χώρος ακροδεξιών και νεοφασιστικών εκτροπών, την ίδια ώρα τα κυβερνητικά μνημονιακά μέτρα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πνίγουν την ελληνική οικονομία, φτωχοποιούν τα μεσαία στρώματα, εξαθλιώνουν τα κατώτερα και μετατρέπουν σε άνεργους και μετανάστες τους νέους και τις νέες μας.
Οι μεγάλοι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες του λαού αποτελούν ένα ανεκτίμητο οπλοστάσιο. Από την ΕΑΜική αντίσταση τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ, τους συγκλονιστικούς πολιτικούς αγώνες του 50’ και του 60’ έως την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τους ταξικούς αγώνες της Μεταπολίτευσης για ψωμί, για ελευθερία και δικαιώματα, ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία δημιουργούν καθοριστικά ρήγματα στην αστική στρατηγική της συναίνεσης, της αποδοχής του κάθε λογής μονόδρομου, της συμμόρφωσης και της καταστολής. Ιστορικός ρόλος της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι να εμπνεύσει και πάλι τέτοιους αγώνες και να αναδείξει την πολιτική τους προοπτική. 42 χρόνια μετά, ο Νοέμβρης αναπνέει στους δρόμους του αγώνα, ζει μέσα στην πεποίθησή μας ότι ο λαός μπορεί να σπάσει τα πιο βαριά δεσμά και να νικήσει.
Η ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΤΡΙΚΑΛΙΝΟ ΛΑΟ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙ ΜΑΖΙΚΑ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
.