Άλλος με τη βάρκα μας- Προφητικό ή διαχρονικό το άρθρο της Ιωάννας Χαρμπεα από το 2013;

Φράση κλεμμένη από ταινία της Αλίκης Βουγιουκλάκη όπου μάταια προσπαθούσε να συγκεντρώσει κόσμο.. για την αντίπερα όχθη και όμως σήμερα όταν ακούμε τη φράση αυτή όλοι έχουμε στο μυαλό μας βάρκα που ίσως κινδυνεύει με το που θα απομακρυνθεί από τη στεριά, μια βάρκα που ξανοίγεται στο βαθύ πέλαγος επαπειλούμενη… Σα να λέμε λοιπόν ποιο θα είναι το επόμενο θύμα, το θύμα των απολύσεων, ένα θύμα έρμαιο των κοινωνικών καταστάσεων, το εξιλαστήριο θύμα στο βωμό της Τρόικας για να σωθούν οι εναπομείναντες; Ποιος ξέρει άραγε αν θα σωθούν και οι υπόλοιποι.

12500 πρέπει να τεθούν σε διαθεσιμότητα που θα οδηγήσει σε κινητικότητα ή απολύσεις. Ήδη έχουν ανακοινωθεί από ποιους κλάδους θα προκύψουν. Και οι υπόλοιποι; Εφησυχάζουν όχι βέβαια , γιατί ίσως σύντομα κληθούν να ανέβουν στην ίδια βάρκα , τη βάρκα των απολύσεων…. Είναι δύσκολο να βυθίσουμε ένα ολόκληρο καράβι μονομιάς… η τακτική του λίγο – λίγο με τη μέθοδο της βάρκας είναι ότι πιο έξυπνο μπορεί κανείς να σκαρφιστεί!

Κοινωνία χωρίς αξίες και ιδανικά, κοινωνία ψεύτικη, πλαστή…πόσο θα αντέξεις ακόμα; ίσως πιο πολύ από ότι φανταζόμαστε γιατί σε συντηρούν σκοτεινά συμφέροντα. Σε μια κοινωνία που άλλα λέμε, άλλα εννοούμε, άλλα πράττουμε πως έχουμε την απαίτηση να μην ευδοκιμεί η κοινωνική παθογένεια; Όσο χειροκροτούμε τους δήθεν, τόσο πίσω θα μας πάνε…Ας ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ…. ΑΣ ΜΠΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ… Όνειρα θερινής νυκτός όλα αυτά όμως και όποιος τολμάει και να οραματιστεί αξιοκρατία, ειλικρίνεια, δικαιοσύνη τον κατηγορούν για παραλήρημα… Είναι παρανοϊκό να θίγεις ισχυρά συμφέροντα, είναι παρανοϊκό να διαφέρεις και να ψάχνεις τρόπους απεγκλωβισμού από το σύγχρονο γίγνεσθαι… αν δεν ακολουθείς το ρεύμα του σαθρού γίγνεσθαι το σύστημα σε αποβάλει από τους κόλπους του… και οι προσπάθειες σου μάταιες…Καλλιεργείται ότι ήδη υπάρχει και διαιωνίζεται… και αλίμονο σε όποιον δείχνει την ανθρώπινη διάσταση του , εξοβελίζεται, διώκεται γιατί τόλμησε να είναι άνθρωπος, γιατί τόλμησε να πει αλήθειες, γιατί τόλμησε να οραματιστεί!

Οι απαιτήσεις των δανειστών δεν μας αφήνουν περιθώρια επιλογής. Η οικονομική υποδούλωση είναι γεγονός και ο μίτος της Αριάδνης χάθηκε! Έτσι δε μπορούμε να βγούμε από το λαβύρινθο… χαθήκαμε στα σκοτεινά δρομάκια, συνηθίσαμε αυτό το σκοτάδι σε τέτοιο βαθμό που και το λίγο φως ενοχλεί. Οι θεσμοί ως θεσμοί σίγουρα για να δημιουργηθούν κάποια ανάγκη τους γέννησε. Οπότε εκείνο που προφανώς έφταιξε είναι ο μη σωστός τρόπος λειτουργίας τους.

Ο κλασσικός Έλληνας τώρα ξαπλωμένος στον καναπέ του και πίνοντας το καφεδάκι του( όχι ελληνικός όμως φραπές, γιατί έχουμε εκμοντερνιστεί εδώ και χρόνια) διαβάζει πάλι για τα νέα μέτρα που θέλουν να μας επιβάλλουν: απολύσεις στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα θα ακολουθήσουν και έχει αγανακτήσει με τους δανειστές σε σημείο που έχει να θέσει τα εξής ερωτήματα:

Πώς ξεβολεύετε με τόση ευκολία ανθρώπους που χρόνια είναι κουρνιασμένοι στη ζεστή, στοργική φωλιά του δημοσίου τομέα;

Πώς διώχνετε ανθρώπους που έταξαν και πρόσφεραν τη γη με τον ουρανό και τα άστρα για να μπουν και να καθίσουν στην περιβόητη καρέκλα;

Πώς ξεριζώνετε τη νοοτροπία τόσων χρόνων; Τη νοοτροπία θα μπω στο δημόσιο να ξεκουραστώ;

Πώς μηδενίζετε τους ανθρώπους εκείνους που στηρίζουν την δύναμη και ισχύ τους στο βόλεμα των άλλων;

Συγνώμη αλλά ο Έλληνας δεν υπόκειται στα πρέπει, γι’ αυτό είναι και Έλληνας! Κάνει ότι του κάνει κέφι, κάνει του κεφαλιού του, ξέρει να γλεντά να πίνει να ξενυχτά και δε ζει για να εργάζεται…. Και όσο για τα χρωστούμενα δάνεια κάπου, κάπως , κάποτε θα πληρωθούν! Μα πως κάνετε έτσι τελοσπάντων; Μας γεμίσατε άγχος εμάς τους φημισμένους για την ξενοιασιά ανθρώπους. Μας γεμίσατε τόσο πολύ άγχος που αναγκαστήκαμε να πάμε κόντρα στην κρίση και να σπαταλήσουμε ότι οικονομία μας έχει απομείνει… Τι ζητάμε; Λίγη κατανόηση για τους τεμπέληδες, λίγη κατανόηση για τους ωχαδελφιστές, λίγη ανθρωπιά για τις σπατάλες μας…

Και πάνω από όλα μην ξεχνάτε το εξής: τι είναι η ζωή; Τι είναι ο άνθρωπος; Μια ζωή την έχουμε και δεν τη γλεντήσουμε τι θα καταλάβουμε… όπως έλεγε και κάποιος γνωστός τραγουδιστής! Γιατί η ζωή μας ήταν ένα τραγούδι και μας την κάνατε ταινία μελό!

Τι να σας πω; Πιστεύετε ότι εύκολα θα αλλάξουμε νοοτροπία; Αχ κυρία Μέρκελ μου εμείς γεννήσαμε τις παροιμίες και ως γνωστόν : Ο λύκος και αν εγέρασε και άλλαξεν το μαλλί του μήτε τη γνώμην άλλαξε μήτε την κεφαλήν του. Πρέπει να σας αφήσω τώρα γιατί έχω σοβαρό λόγο: ξεκινάει το ματς και είμαι φαν… Δεν ξέρω που θα βγει όλο αυτό αλλά ένα σας λέω: τον αράπη και τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς… γι’ αυτό μην προσπαθείτε να μας βάλετε σε καλούπια. Αυτός είναι ο Έλληνας του φραπέ και του καναπέ!

Είμαστε όλοι μας ηθοποιοί σε μια ταινία. Στην ταινία μας άλλος με τη βάρκα μας… Γιατί δικιά μας είναι η βάρκα που μπατάρισε και γέρνει… η αθώα αυτή βαρκούλα σε λίγο θα αδειάσει όλο το καράβι. Οι άνθρωποι είναι πλέον αριθμοί, είναι 12500 που πρέπει να φύγουν ως το Σεπτέμβρη. Έτσι αντιμετωπίζονται σαν αριθμοί που πρέπει να διαγραφούν από το πλήρωμα του καραβιού και όμως αυτοί οι άνθρωποι έχουν οικογένειες και παιδιά, η εργασία ήταν το όπλο τους στη ζωή και τώρα μένουν ξεκρέμαστοι… μένουν ξεκρέμαστοι να αιωρούνται στο κενό της απόγνωσης αυξάνοντας και σε σημαντικό ανησυχητικό βαθμό τις αυτοκτονίες. Και τους ξαφνικούς θανάτους από εμφράγματα.

Και όλα αυτά γιατί κάποιοι έφταιξαν… αλλά όλοι θα φύγουν. Θεσμοί καταρρέουν, άνθρωποι πεινάνε, άνθρωποι χάνονται και εμείς συνεχίζουμε. Ο φραπές και ο καναπές τείνουν να γίνουν σύμβολα μας. Ποιος είναι ο πόθος μας για φρένο στην αδικία; Ποια είναι η στάση συμπαράστασης στους ανθρώπους που ανεβαίνουν στη βάρκα για το ταξίδι στο άγνωστο χωρίς ελπίδα; Προφανώς καμία! Και όμως το καράβι όλο και αδειάζει και πολύ σύντομα θα κληθούμε να ανέβουμε και εμείς στη βάρκα της αβεβαιότητας.

Όσο δεν αλλάζει η νοοτροπία, όσο το Εγώ μένει μακριά από το Εμείς, τόσο θα πληθαίνουν οι επαγγελματικές ομάδες που θα πλήττονται, που θα αποκλείονται από τον κοινωνικό ιστό. Οι απολύσεις, και οι καταργήσεις συγχωνεύσεις φορέων είναι η εύκολη λύση! Δε φταίνε όμως αυτοί που μας το επιβάλλουν με το δικό τους τρόπο , φταίμε εμείς που διαλέξαμε τον εύκολο δρόμο για την επιτυχία μας. Φταίμε εμείς που δεν αγωνιστήκαμε να κερδίσουμε με την αξία μας ότι μας αναλογούσε. Δεν πράξαμε το ηθικό χρέος, δεν ξεχρεώσαμε το υλικό μη μας φανεί λοιπόν παράξενο αν βρεθούμε μετέωροι. Τι περιμέναμε το σύγχρονο Σόλωνα με τα σεισάχθεια να μας απελευθερώσει; Όχι! η βάρκα του πόνου μας περιμένει για την αντίπερα όχθη όπου, εκεί θα είμαστε δέσμιοι των δικών μας λαθών.

Άλλος με τη βάρκα μας λοιπόν; Περιμένετε ο καθείς τη σειρά του…

 

Η Ιωάννα Χαρμπέα είναι κοινωνιολόγος-συγγραφέας