Αλέξης Τσίπρας αναζητά την ελπίδα και ταυτόχρονα ο ίδιος αυτοαναγορεύεται σε ελπίδα του έθνους. Δηλώνει ότι εγκαταλείπει την ασφάλεια των ορεινών εδράνων, την οποία ωστόσο ο ίδιος είχε επιλέξει σαν στάση απολύτως συνειδητά, παραμένοντας αδρανής για χρόνια μέσα στο κοινοβούλιο. Κάτι που παραδέχεται άλλωστε και ο ίδιος, λέγοντας ότι «δεν προσφέρει τίποτε ουσιαστικό σε όσους» τον εμπιστεύτηκαν.
Δηλώνει πλέον απελευθερωμένος από αξιώματα, δεσμεύσεις και μηχανισμούς, την ίδια στιγμή που προετοιμάζει ένα νέο κόμμα στο οποίο θα καταλάβει το αξίωμα του προέδρου, θα αναλάβει δεσμεύσεις απέναντι στους πολίτες και θα δομήσει τους απαραίτητους κομματικούς και πολιτικούς συσχετισμούς. Αλήθεια ποιον κοροϊδεύει, αν εξαιρέσουμε βεβαίως κάποια από τα στελέχη από το κομματικά ναυάγια που άφησε πίσω τους εγκαταλείποντας τον Σύριζα; Στελέχη που στο πρόσωπο του, βλέπουν ένα σωσίβιο σωτηρίας και διατήρησης τους στο πολιτικό προσκήνιο.
Άλλωστε σε αυτά τα στελέχη, τους πρώην συντρόφους του απευθύνεται, παρ’ όλο που υποστηρίζει ότι θα αφουγκραστεί πρωτίστως την κοινωνία και τις ανάγκες της. Με αυτούς που όπως λέει, πορεύτηκε μαζί και μοιράστηκε αγώνες, αγωνίες, ελπίδες και όνειρα. Με αυτούς που ανησυχούν πως στις εκλογές του 2027, πιθανότατα δεν θα βρουν ούτε τις δικές τους ψήφους μέσα στις κάλπες. Με αυτούς που σήμερα στελεχώνουν τον υπόλοιπο Σύριζα των Φάμελου – Πολάκη, τη Νέα Αριστερά των Αχτσιόγλου – Τσακαλώτου, το Κίνημα Δημοκρατίας του πρώην επίσημου διαδόχου Κασσελάκη, το κόμμα Βαρουφάκη, το κόμμα Κωνσταντοπούλου και διάφορες ριζοσπαστικές εξωκοινοβουλευτικές ομάδες.
Αφού πάντρεψε ο rebranded Αλέξης Τσίπρας την αμερικανιά του ρεαλισμού του Χάρβαρντ, με την γαλλική επαναστατική μνήμη της Σορβώνης, έρχεται να μας σώσει. Να σώσει την απογυμνωμένη δημοκρατία της Ελλάδας του Μητσοτάκη, να επιτελέσει το ρόλο που το Σύνταγμα επιτάσσει και οι πολίτες απαιτούν. Ρόλο που αδυνατεί να παίξει η κυβέρνηση, ώστε να γίνει ο ίδιος και οι σύντροφοι του, «η αλλαγή που προσδοκούμε».
Ωστόσο ο Αλέξης Τσίπρας δεν σκοπεύει να σώσει μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Επανέρχεται λοιπόν στην ενεργή πολιτική, επανακάμπτοντας δυναμικά σε μια «Ευρώπη αυταρχική, με λάθος ηγεσία, άτολμη και ανεπαρκή, με ένα σοβαρό κενό». Κινητοποιώντας δυνάμεις γύρω από «ένα νέο πατριωτισμό», αλλά και «έναν διεθνισμό και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού» με σκοπό την αντίσταση απέναντι στα μεγάλα συμφέροντα των ισχυρών και των ολιγαρχών. Για να τους κάνει να πληρώσουν. Και να διεκδικήσει αυτός και τα πιστά στελέχη του, την ηγεσία της Ευρώπης.
Μιας Ευρώπης που σύμφωνα με τον πρώην αρχηγό του Σύριζα χαρακτηρίζεται από αυταρχισμό, μηδενικές μεταρρυθμίσεις, γεωπολιτική ανασφάλεια, στρατιωτικοποίηση και στροφή στην ακροδεξιά. Μάλιστα. Ανησυχεί για την ακροδεξιά, αυτός που συγκυβέρνησε μαζί της στη Ελλάδα. Αυτός που χρησιμοποίησε τη δύναμη της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χρυσής Αυγής προς πολιτικό όφελος της κυβέρνησης του.
Καταδικάζει λοιπόν την αύξηση των ευρωπαϊκών αμυντικών δαπανών, υποστηρίζοντας ότι «οι ευρωπαϊκές ηγεσίες εμφανίζονται ως μέρος των κρίσεων», παρά ως μέρος της λύσης, θυμίζοντας ξεκάθαρα την επιχειρηματολογία του ηγέτη της χώρας που απειλεί τις ευρωπαϊκές χώρες με εισβολή.
Βάζει στον λόγο του και λίγο από την «φαντασία στη εξουσία του Μάη του ‘68», για να συγκινήσει τους περιπατητές της Γένοβας, τους συμμετέχοντες στις φλοτίλες της Γάζας, για να δώσει λίγες νότες φρεσκάδας στο πεπαλαιωμένο αριστερό αφήγημα που επιθυμεί να ξαναπουλήσει.
Εάν όμως κάποιος προσπαθήσει να διαβάσει με σχετική επιμέλεια, όλα όσα έχει αναφέρει στους λόγους, στις συνεντεύξεις και στα άρθρα του, θα δει ότι πριν από το «αύριο που υπόσχεται», δεν έχει προηγηθεί ούτε αυτοκριτική, ούτε συγγνώμη, παρά μόνο κάτι ψελλίσματα για την «ανάγκη δραματοποίησης» της σύγκρουσης με τη Ευρώπη μέσω του δημοψηφίσματος. Θα δει παράλληλα, ότι δεν υπάρχει ούτε κόμμα, ούτε ιδεολογία, ούτε πρόγραμμα, ούτε προτεινόμενες λύσεις.
Το μόνο που υπάρχει είναι μια ομάδα στελεχών των πολιτικών ναυαγίων του πρώην κραταιού Σύριζα, που ελπίζουν ότι θα σωθούν από την επαναφορά του Αλέξη Τσίπρα στο πολιτικό σκηνικό.
ΥΓ. Υπάρχει βέβαια και η επιθυμία ισχυρών συμφερόντων να προκύψει μετά τις εκλογές ένα χαοτικό σκηνικό. Και η πολιτική επανεμφάνιση Τσίπρα μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία πολιτικών μετεκλογικών αποτελεσμάτων που να εξυπηρετεί αυτά ακριβώς τα σενάρια.
liberal,gr