Γράφει ο Παύλος Τσίμας
Ένας άνθρωπος δίνει μάχη για τη ζωή του στην εντατική του “Γ.Γεννηματάς”, παράπλευρη απώλεια μιας επίθεσης φασιστών που υποδύονται τους αντιεξουσιαστές, με μολότοφ εναντίον αστυνομικού τμήματος.
Ένας άλλος άνθρωπος δίνει μάχη για τη ζωή του στην εντατική του νοσοκομείου της Νίκαιας, μετά από δολοφονικό χτύπημα αστυνομικών που έδρασαν όχι ως όργανα της τάξης αλλά ως μέλη συμμορίας, που λύνει βίαια τις διαφορές της με μιαν αντίπαλη συμμορία.
Ένας οικογενειάρχης, μαχαιρωμένος για μια κάμερα, ξημερώματα στην πλατεία Βικτωρίας. Κι ένας νεαρός Πακιστανός, μαχαιρωμένος μάλλον για το χρώμα του δέρματός του, στα Πατήσια.
Και ολόγυρα ένα φεστιβάλ βίας που απλώνεται, ως διαρκές χάπενινγκ, παντού. Από την Αχαρνών όπου τα τάγματα εφόδου των φασιστών που τραγουδούν- τι βεβήλωση!- τον Ύμνο στην ελευθερία και λιντσάρουν ανενόχλητοι. Ως το Ηράκλειο όπου το φάϊναλ φορ του λαοφιλούς αθλήματος του χάντμπολ, το οποίο κέρδισε η ομάδα των Βριλησσίων (που δεν διαθέτει, μάλλον, χούλιγκανς μεταξύ των οπαδών της, ίσως να μην διαθέτει καν οπαδούς) έγινε αφορμή να καεί η πόλη.
Τι μας συμβαίνει; Τι είναι αυτό που κατέλυσε τόσο δραματικά την προϋπόθεση της οργανωμένης κοινωνικής ζωής, που είναι η αναγνώριση από όλους ότι το μονοπώλιο της βίας το έχει και το ασκεί μόνον το κράτος; Η απάντηση μου φαίνεται αυτονόητη σχεδόν: η διαδικασία απο-νομιμοποίησης που σαν σαράκι τρώει τα σωθικά της Πολιτείας έχει πάρει διαστάσεις τρομακτικές, δεν αφορά κόμματα, πολιτικά πρόσωπα ή πολιτικούς θεσμούς. Αφορά την συγκρότηση την ίδια της Πολιτείας. Αν αυτό εννούσε ο Βενιζέλος όταν μιλούσε για «πρόβλημα πολιτικής διεύθυνσης», δίκιο έχει.
Όταν διαβάζαμε στα νιάτα μας τις ακυβέρνητες πολιτείες του Τσίρκα, δεν φανταζόμασταν πόσο καταθλιπτικό είναι να ζεις στ αλήθεια σε μια ακυβέρνητη πολιτεία…