Με αφορμή τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών και τις πρόσφατες ελληνικές δημοσκοπήσεις, πολύς λόγος γίνεται περί Ακροδεξιάς και διαφαινόμενης ανόδου της σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Η γαλλική ακροδεξιά, ελάχιστα μοιάζει με την ελληνική. Όσοι παρακολουθούν τα ευρωπαϊκά θέματα, γνωρίζουν πως το κόμμα της Μαρί Λεπέν είναι παραδόξως πολυσυλλεκτικό. Κι αυτό ενισχύεται ως έναν βαθμό από τις προβλέψεις για την κατανομή των ψηφοφόρων της Λεπέν στον β’ γύρο των γαλλικών εκλογών, με αρκετό ποσοστό εξ αυτών να «μετακινείται» προς τον Σοσιαλιστή Ολάντ.
Στην Ελλάδα θα πρέπει κάποτε να βάλουμε στο ίδιο «κάδρο» με τη λεγόμενη ακροδεξιά, τις ακραίες αριστερές πεποιθήσεις, που αποτελούν τη δεύτερη όψη του ιδίου νομίσματος. Ακροδεξιά και Ακροαριστερά, χρειάζονται η μία την άλλη. Στηρίζουν η μια την άλλη, τρέφοντας η μια τα φοβικά σύνδρομα της άλλης.
Κάθε άκρο, δικαιολογεί την ύπαρξή του, μέσα από την ύπαρξη του άλλου άκρου. Και τα δύο μαζί, επενδύουν στην κρίση και όχι στην αντιμετώπισή της. Επιθυμούν την κρίση, επειδή τοκίζουν στην εύλογη –πολλές φορές- θλίψη, απογοήτευση ή οργή των συμπολιτών μας.
Σαφώς, οι αστοχίες και οι αποτυχίες του πολιτικού συστήματος, φέρουν μεγάλη ευθύνη για την ενίσχυση των τάσεων που ξεφεύγουν από τα όρια των ιδεολογίας και διολισθαίνουν στο σαθρό έδαφος της ιδεοληψίας.
Σε κάθε περίπτωση όμως, εκτιμώ πως το φαινόμενο είναι πρόσκαιρο. Σίγουρα, αποτελεί μήνυμα των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα, ότι πρέπει να σκύψει με μεγαλύτερη ευαισθησία σε θεμελιώδη ζητήματα της καθημερινότητας, όπως η ασφάλεια, η ανεργία, η ακρίβεια, το μεταναστευτικό.
Όταν συμβεί αυτό, τα άκρα θα επιστρέψουν εκεί που ανήκουν. Στο περιθώριο.
Του Σταύρου Καλαφάτη, υποψήφιου βουλευτή Α΄Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας