Πάγια θέση του ΠΑΜΕ στη συγκρότηση του προεδρείου των σωματείων είναι να γίνεται σε αντιπροσωπευτική αναλογική βάση, οι θέσεις δηλαδή του προεδρείου να καταλαμβάνονται από τις παρατάξεις με τη σειρά, ανάλογα με τη θέση που πήραν στις εκλογές, για να εκφραστεί η βούληση των εκπαιδευτικών που ψήφισαν και για να λειτουργήσει το σωματείο.
Η πρόταση αυτή κατατέθηκε ολοκληρωμένα και τεκμηριωμένα από τους εκπροσώπους του ΠΑΜΕ στην πρώτη συνεδρίαση, στις 13-1-2015, του 9μελούς Δ.Σ. του Σωματείου με θέμα τη συγκρότησή του σε σώμα, πρόταση που δεν έγινε αποδεκτή στο Δ.Σ. (όπου η ΔΑΚΕ έχει 3 μέλη, η Πρωτοβουλία 3, η Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών 2 και η Αγωνιστή Κίνηση 1) και η πρώτη συνεδρίασή του απέβη άκαρπη. Το ίδιο συνέβη και στις επόμενες δύο συνεδριάσεις (19-1-2015 και 3-2-2015) , με αποτέλεσμα να εκκρεμεί μέχρι σήμερα η συγκρότηση του Δ.Σ. που προήλθε από τις εκλογές του Συλλόγου στις 18-12-2014.
Την ευθύνη λοιπόν για τη μη συγκρότηση προεδρείου δεν την έχει το ΠΑΜΕ αλλά οι υπόλοιπες συνδικαλιστικές παρατάξεις, που κάνουν μετεκλογικά παζάρια στις πλάτες των συναδέλφων εκπαιδευτικών.
Φαίνεται ότι η λογική της συντήρησης τεχνητών διαχωριστικών γραμμών μεταξύ των συναδέλφων και μάλιστα στο επίπεδο του πρωτοβάθμιου συνδικαλιστικού σωματείου αποτελεί συνειδητή επιλογή τόσο του παλιού όσο και του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού. Κι όλοι αυτοί με μια φωνή έχουν το θράσος να εγκαλούν το ΠΑΜΕ !
Οι παρατάξεις κατεβήκαμε στις εκλογές με ξεχωριστά ψηφοδέλτια και διαφορετικές θέσεις, έτσι μας ψήφισαν οι συνάδελφοι και άρα το εκλογικό αποτέλεσμα πρέπει να εκφραστεί και στη συγκρότηση του προεδρείου, αλλιώς δε σέβεται τη γνώμη της βάσης των εκπαιδευτικών. Η πρόταση για αντιπροσωπευτικό, αναλογικό προεδρείο είναι η μόνη πρόταση που μπορεί να εκφράσει με σαφήνεια τους συσχετισμούς δύναμης που αποφάσισαν οι συνάδελφοι, ανεξάρτητα από το αν είναι της αρεσκείας σε κάποια παράταξη ή όχι, και να διασφαλίσει τη λειτουργία του Σωματείου.
Η Πρωτοβουλία σε κείμενό της, πανηγυρίζοντας για την πλειοψηφία της «Αριστεράς με όλες της τις αποχρώσεις»(!!!), αφού κάνει λόγο για «σύγκλιση και συνεργασία των αριστερών δυνάμεων», εγκαλεί το ΠΑΜΕ , επειδή «αρνήθηκε τη συμμετοχή του σε ένα προεδρείο αναλογικό-αντιπροσωπευτικό των αριστερών παρατάξεων» !
Αλήθεια,τι σημαίνει ο όρος «αριστερές παρατάξεις»; Αυτό που ονομάζουμε συνήθως Αριστερά έχει ορισμένα ιστορικά χαρακτηριστικά και ορισμένες ιστορικές αναφορές και παραδόσεις. Οι αριστεροί ήταν πάντα ενάντια στην ΕΕ, την ΕΟΚ παλιότερα, και το ΝΑΤΟ –ας θυμηθούμε την ΕΔΑ που χαρακτήριζε την ΕΟΚ «λάκκο των λεόντων» – πάλευαν για να υπάρχει μαζικό εργατικό και λαΙκό κίνημα με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Τι σχέση μπορεί να έχουν οι παραδόσεις και οι αγώνες των αριστερών με τα διαπιστευτήρια του ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, το Σίτι και το Κόμο, στις μαζώξεις του ΣΕΒ;
Αλήθεια τι σημαίνει ο όρος «αριστερό προεδρείο»; Σημαίνει μήπως την ανάγκη να δυναμώσει ο ταξικός προσανατολισμός στο συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών, να στρέψει τα βέλη ενάντια στην στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του κεφαλαίου για την εκπαίδευση; Μα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι υπέρ της ύπαρξης επιχειρηματικής δραστηριότητας στο χώρο της Παιδείας. Είναι υπέρ μιας «άλλης, καλής αξιολόγησης» στην εκπαίδευση, που τάχα δεν θα οδηγεί σε απολύσεις και μισθολογική καθήλωση! Έχει στηρίξει και στηρίζει διαχρονικά όλες τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στο χώρο της εκπαίδευσης (βλέπε τα ευρωπαϊκά προγράμματα, τη διαφοροποίηση του σχολικού προγράμματος, την ευέλικτη ζώνη κλπ…).
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι που μέχρι πρότινος στήριζε τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ μαζί με ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ; Η παράταξή τους δεν είναι που σε μια σειρά Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες κατέβαιναν σε κοινά ψηφοδέλτια και συγκροτούσαν κοινά προεδρεία με ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ, με μέτωποαπέναντι στο ΠΑΜΕ και την ταξική γραμμή πάλης (όπως Ομοσπονδίες Τροφίμων και Ποτών, Φαρμάκου, ΠΟΘΑ, τα Εργατικά Κέντρα Καρδίτσας, Δράμας, Ναυπάκτου, Ελευσίνας, Λασιθίου κ.ά.); Σε τοπικό επίπεδο μαζί με τη ΔΑΚΕ δεν κατέβαινε στις κινητοποιήσεις του Εργατικού Κέντρου,την ίδια ώρα που αλληλοκαταγγέλλονται για το περιεχόμενο των συνθημάτων τους; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι που χρόνια κατηγορεί το ΠΑΜΕ ως «διασπαστικό», επειδή έχει κηρύξει πόλεμο στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό; Τώρα τι τους έπιασε ξαφνικά;
Είναι φανερό ότι η φούρια τους δεν έχει να κάνει με την ανάγκη να ενισχυθεί ο ταξικός προσανατολισμός των συνδικάτων, αλλά με τις ανάγκες της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ για ένα συνδικαλιστικό κίνημα που θα είναι «του χεριού της». Γιατί θέλουν το κίνημα να είναι ο κολαούζος της κυβέρνησης! Όπως έγινε τόσα χρόνια με την ΠΑΣΚ και το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΑΚΕ και τη ΝΔ! Ετοιμάζουν το νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό!
Τα σχέδια αυτά βρίσκουν μάλιστα -στο Σύλλογό μας και όχι μόνο- την απλόχερη στήριξη και της Αγωνιστικής Κίνησης (πρώτη δημοσίευσε κείμενο για «δυνάμεις αριστερών παρατάξεων» και για «προγραμματικό» προεδρείο) που αναλαμβάνει το ρόλο του λαγού στην κούρσα του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Αλήθεια όμως, τι σχέση μπορεί να έχει ο ταξικός προσανατολισμός του ΠΑΜΕ με τη βασική θέση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ που αποδέχονται τον καπιταλιστικό ευρωμονόδρομο των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ, κάνουν δημιουργικές προτάσεις για την καπιταλιστική ανάπτυξη των «υγιών» επιχειρηματιών και θέλουν το κίνημα χειροκροτητή της «αριστερής» κυβέρνησης διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας;
Όλοι τους, από ΔΑΚΕ μέχρι ΣΥΡΙΖΑ, κρύβουν από τους συναδέλφους ότι οι θέσεις τους για τα προεδρεία των Συλλόγων καθορίζονται από τη «μάχη της καρέκλας». Όποιος βγει πρώτος κόπτεται για το αναλογικό προεδρείο, οι υπόλοιποι επιδίδονται σε «προγραμματικά» παζάρια. Γιατί δεν ομολογούν σε πόσους συλλόγους έχουν συμφωνήσει σε αντιπροσωπευτικά-αναλογικά προεδρεία , όπως αυτό της Γ΄ Θεσσαλονίκης ; Δεν έχουν ακούσει για τα αντιπροσωπευτικά-αναλογικά προεδρεία μεγάλων συλλόγων της Αθήνας (π.χ. Αριστοτέλης, Μαρούσι) στα οποία συμμετέχουν;
Ας αφήσουν λοιπόν τα τερτίπια κι ας αναλάβουν τις ευθύνες τους για τη συγκρότηση του Δ.Σ. της ΕΛΜΕΤ σε αντιπροσωπευτική-αναλογική βάση!
Κοντολογίς, είναι άλλο πράγμα να παλεύεις για να δυναμώσει ο ταξικός προσανατολισμός του κινήματος, η μαζικοποίηση και η δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων, με την ουσιαστική συμμετοχή των μελών τους, ο πόλεμος με την αντιλαϊκή πολιτική, την Ε.Ε. και την εργοδοσία κι άλλο πράγμα να παλεύεις για να θέσεις το κίνημα στην υπηρεσία της κυβερνητικής διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας!
Το ΠΑΜΕ ήταν, είναι και θα παραμείνει ο πιο αδιάλλακτος αντίπαλος τόσο του παλιού όσο και του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Θα έχει πάντα τη συνέπεια να υπερασπίζεται τις θέσεις με τις οποίες ζήτησε την ψήφο των συναδέλφων.
Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών (ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών)
.