Το θέμα είναι γνωστό και δικαίως απασχόλησε τον δημόσιο λόγο στην πόλη μας το τελευταίο διήμερο. Ο τελειόφοιτος μαθητής του Μουσικού Σχολείου Τρικάλων Νικόλας Παππάς, βραβευμένος με εκλεκτές διακρίσεις, έδωσε συναυλία με τη σύμπραξη της συμφωνικής ορχήστρας “Ιωάννα Συγκελάκη” στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Τρικκαίων, την οποία συνδιοργάνωσαν το Μουσικό Σχολείο της πόλης μας και ο Δήμος.
Γράφτηκαν πολλά και σχεδόν συνηθίσαμε στην ιδέα και ίσως μας φαίνεται πλέον αυτονόητο αυτό που έλαβε χώρα. Αν όμως αποστασιοποιηθούμε προς στιγμήν και παρατηρήσουμε το πράγμα δίχως συναισθηματική φόρτιση, θα συνειδητοποιήσουμε ότι πρόκειται για γεγονός σημαντικό που αντικαθρεπτίζει μια ατομική και μια συλλογική επιτυχία, αποτελώντας την κορυφή ενός κτίσματος, το οποίο δεν προέκυψε εκ του μηδενός παρά αποτέλεσε κατάληξη μιας πολύχρονης διαδικασίας και ενός μετασχηματισμού της πόλης μας. Θέλω να πιστεύω ότι η πορεία του Νικόλα Παππά εκφράζει την εξέλιξη των πνευματικών Τρικάλων κατά την τελευταία εικοσαετία.
Από την οπτική γωνία της αποστασιοποίησης θα έβλεπε κανείς ένα έφηβο μαθητή, χωρίς το απολυτήριο Λυκείου ακόμη, να κατέχει πρωτεύουσα θέση στη σημαντικότερη αίθουσα εκδηλώσεων του νομού, να ερμηνεύει έργα που εκφράζουν μέρος του απαυγάσματος της μουσικής τέχνης, στην αρχή μόνος, στη συνέχεια να προλογίζεται από έναν ευπατρίδη της μουσικής διδασκαλίας, εκτέλεσης και διεύθυνσης, τον κ. Δημήτρη Τουφεξή, ο οποίος αποτελούσε εκείνη τη βραδιά τη γέφυρα προς τον αστερισμό των κορυφαίων μαέστρων και μουσικών συνόλων του κόσμου, ακολούθως να συνομιλεί με μια αθηναϊκή συμφωνική ορχήστρα, η οποία ταξίδεψε επί τούτου στην πόλη μας. Έναν έφηβο πειθαρχημένο και συγκεντρωμένο στο έργο του, δίχως “υπεροψίαν και μέθην”, παρά με δέος μπροστά σε αυτό που συντελούνταν.
Από εκείνη την οπτική γωνία λοιπόν θα έβλεπε κανείς ότι από τη μια ήταν ο Νικόλας, που με το ταλέντο και την εργατικότητά του διαμεσολάβησε τη σαγήνη της μουσικής. Από την άλλη σε ομόκεντρους κύκλους η πόλις: οι ειδικότεροι καθηγητές της μουσικής, οι δάσκαλοι διαμορφωτές παιδείας και ήθους, οι γενναιόδωροι συμμαθητές, οι φίλοι, οι οποίοι με τις επιδοκιμασίες τους έχτισαν το πλατύσκαλο για να σταθμίσει τα βήματά του ο νεαρός καλλιτέχνης ετοιμάζοντας την ανάβαση σε νέο τμήμα της κλίμακας, οι εκπρόσωποι της συντεταγμένης πολιτείας οι οποίοι στηρίζουν στον βαθμό του εφικτού το όραμα της παιδείας, οι υποστηρικτικοί γονείς οι οποίοι, φαίνεται, συνέβαλαν καθοριστικά στην ελεύθερη πορεία του τέκνου προς την υποδεικνυόμενη από την εσωτερική φωνή κατεύθυνση της υπέρτατης ανθρώπινης δημιουργίας, της τέχνης. Τέλος ένα σχολείο, το Μουσικό, το οποίο ξεκινώντας πριν από εικοσιένα χρόνια το έργο του με δεκατέσσερις μαθητές και δεχόμενο φέτος εκατόν εξήντα αιτήσεις υποψηφίων, άλλαξε αργά αλλά σταθερά και εκ βάθρων τα δεδομένα της καλλιτεχνικής παιδείας στον νομό μας, επηρέασε τις προτεραιότητες των φορέων της αυτοδιοίκησης, αναβάθμισε την αισθητική σε ευρύτερους κοινωνικούς κύκλους.
Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι σημαντικότερο από ένα παιδί θαύμα στην τέχνη, μια κατ’ εξαίρεση δηλαδή γενναιοδωρία της φύσης, είναι ένα παιδί που με την εργατικότητα, το ταλέντο, τη σωστή καθοδήγηση, τη συναισθηματική θαλπωρή, τη θετική περιρρέουσα και το ήθος μπορεί να δημιουργήσει εκείνο που μοιάζει με θαύμα, να ενώσει τόσους ομόκεντρους κύκλους σε μια στέρεη, ελπίζουμε, βάση, για να πατήσουν κι εκείνοι που ακολουθούν το παράδειγμα.
Δρ. Αγαθοκλής Αζέλης