Το πορτρέτο ενός από τα πιο λαμπερά μυαλά της Αριστεράς, αλλά και του πιο τραγικού ήρωά της, παρουσιάζει μέσα από το νέο του ντοκιμαντέρ «Ο Κόκκινος δάσκαλος» για τη ζωή και το άδοξο τέλος του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ Νίκου Πλουμπίδη, ο γνωστός σκηνοθέτης Στέλιος Χαραλαμπόπουλος, ο οποίος και παραβρέθηκε το απόγευμα του Σαββάτου στην προβολή που διοργάνωσαν στον Δημοτικό Κινηματογράφο ο Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Rossonerο, η Πρωτοβουλία Καθηγητών – ΣΥΝΕΚ και οι Παρεμβάσεις Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Με το αρχειακό υλικό που του ενεχείρισε ο γιος του Νίκου Πλουμπίδη, Δημήτρης, με έρευνα σε θεσμικά αρχεία, με συνεντεύξεις των ιστορικών Βαγγέλη Καραμανωλάκη, Ιωάννας Παπαθανασίου, Τάσου Σακελαρόπουλου και Μενέλαου Χαραλαμπίδη, αλλά και τις μαρτυρίες συναγωνιστών, δεσμοφυλάκων και φίλων του Πλουμπίδη στοιχειοθετείται ένα οδοιπορικό σ’ αυτή την τραγική περιπέτεια αλλά και σε μία από τις πιο ταραγμένες περιόδους του ελληνικού 20ού αιώνα.
Το ντοκιμαντέρ «Ο Κόκκινος Δάσκαλος» έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και, όπως σημειώνεται και στο δελτίο Τύπου, αφορμή για την ταινία στάθηκε μια υπόθεση που συγκλόνισε την Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του ’50 και τραυμάτισε βαθιά την Αριστερά για πολλά χρόνια. Δύο δίκες ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ σημάδεψαν έντονα την εποχή. Η δίκη του Νίκου Μπελογιάννη και η δίκη του Νίκου Πλουμπίδη. Και οι δύο θα καταδικαστούν σε θάνατο και θα εκτελεστούν. O Μπελογιάννης θα φύγει με το φωτοστέφανο του ήρωα και τιμημένος από τους συντρόφους του. Αντίθετα, ο Νίκος Πλουμπίδης θα φύγει μόνος, εγκαταλειμμένος από όλους και με τη ρετσινιά του προδότη, καθώς το κόμμα του την επομένη της σύλληψής του από τις κρατικές αρχές τον αποκήρυξε σαν χαφιέ της Ασφάλειας. Ο Πλουμπίδης στη δίκη του δεν θα υπογράψει δήλωση μετάνοιας για να γλιτώσει την εκτέλεση και δεν θα στραφεί κατά του κόμματός του. Η σύλληψή του έγινε στις 25 Νοεμβρίου 1952 από την κυβέρνηση Παπάγου, στο κρησφύγετό του στον Κολωνό, με την κατηγορία της κατασκοπείας και στις 14 Αυγούστου 1954, στο άλσος του Δαφνιού, στήθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα και εκτελέστηκε.
Τα τελευταία του λόγια ήταν, «Υπήρξα τίμιος αγωνιστής… Αφήνω στο γιο μου ένα τίμιο όνομα». Η αποκατάσταση του Πλουμπίδη από το κόμμα του ήρθε πολύ αργά και σίγουρα όταν ο ίδιος δεν ήταν πια σε θέση να αισθανθεί δικαίωση.
Μετά την προβολή ακολούθησε συζήτηση με τον σκηνοθέτη.
