Η Εθνική και Θρησκευτική μας Εορτή του Μαρτίου, έχει ένα επιπλέον περιεχόμενο για εμένα, καθώς στις 25 Μαρτίου 2002 έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, απόστρατος Αξιωματικός της Π.Α., Χρυσόστομος Λιάπης, μετά από πολυετή αγώνα με τη νόσο του Πάρκινσον. Έναν αγώνα ο οποίος με παρακίνησε στο να αφιερώσω την επιστημονική και επαγγελματική μου ζωή στην ανακούφιση του ανθρώπινου, ψυχικού και σωματικού πόνου, εμπνεόμενος από τα λόγια, το σθένος και την αξιοπρέπειά του. Έφυγε ημέρα γιορτής και νίκης, δίνοντας μια μάχη η οποία πάντα θα έχει την πρώτη θέση στην καρδιά μου και στην ενάσκηση του ιατρικού λειτουργήματός μου, ενώ στη σκέψη μου, την τοποθετώ, με ευλάβεια και σπουδή, πλάι στον μεγάλο αγώνα του Γένους, ως ταύτιση της αντίστασης του ανθρώπου απέναντι στην κάθε είδους βιολογική, κοινωνική και εθνική φθορά και εξάρτηση. Ως ελπιδοφόρο κάλεσμα νίκης της εσωτερικής μας αξίας, δύναμης και αντοχής ενάντια σε κάθε μορφής σωματική, ψυχική ή πνευματική σκλαβιά. Σήμερα, ημέρα που σαν κι αυτή τον κατευόδωσα, πριν από 19 χρόνια, στην αγαπημένη του γη των Μετεώρων όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και με έμαθε να την αγαπώ και εγώ, με τις σημαίες της γιορτής ακόμη στα μπαλκόνια της Καλαμπάκας που τον υποδέχθηκε για τελευταία φορά, θυμάμαι, ανάμεσα στα τόσα άλλα και τον αποχαιρετισμό του φίλου, συμμαθητή και συναδέλφου του, Αντισμηνάρχου ε.α., Τρικαλινού, Σωτήρη Μπουντούρη….
Χρίστος Χ. Λιάπης MD,ΜSc,PhD
Ψυχίατρος, Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
Πρόεδρος ΚΕΘΕΑ
Στερνό αντίο στον Επγό ε.α. Χρυσόστομο Λιάπη
Φίλε Χρυσόστομε,
Σαν κεραυνός έπεσε το θλιβερό μήνυμα σε όλους εμάς, τους δικούς σου, τους φίλους και συναδέλφους σου, για το αναπάντεχο και αδυσώπητο χτύπημα του χάρου που σε ζήλεψε και θέλησε να σου κόψει πρόωρα το νήμα της ζωής. Έφυγες ημέρα εθνικής παλιγγενεσίας, ημέρα που οι καμπάνες χτυπούσαν, τα τύμπανα και οι σάλπιγγες αντηχούσαν λες και σε ξεπροβόδιζαν στο μεγάλο σου ταξίδι. Έφυγες την ώρα που οι Ίκαροι έσχιζαν τους αιθέρες για να λαμπρύνουν τη γιορτή και διάλεξες κι εσύ, Δαίδαλε, να πετάξεις για λίγο συντροφιά μαζί τους, σ’ αυτούς όμως ευχήθηκες καλή προσγείωση, ενώ εσύ πέταξες στο υπερπέραν, ταξίδεψες στην αιωνιότητα.
Καμάρι και λεβεντιά της Καλαμπάκας, ξεκίνησες γεμάτος όνειρα και ελπίδες και ήρθες και διάβηκες την πύλη του Τατοΐου για να σταδιοδρομήσεις στην Π.Α. που τόσο αγάπησες.
Αξέχαστε Μάκη, ο χαμός σου συνέτριψε όλους εμάς που σε γνωρίσαμε από πολύ κοντά, γιατί ήσουν ένας ικανός και έντιμος στρατιώτης, με ήθος και αξιοπρέπεια, αλλά και ένας άριστος οικογενειάρχης. Ήσουν ασυμβίβαστος στο ψέμα, στην αδικία, στα πλάγια μέσα, στην αδιαφορία, στην αδικαιολόγητη άγνοια, στην ανευθυνότητα και στην κατάχρηση εξουσίας. Χαιρόσουν να σε διοικούν προσωπικότητες και να διοικείς και να συνεργάζεσαι με υπεύθυνα και αξιόλογα στελέχη, γιατί έτσι ένιωθες μια αξιόμαχη Αεροπορία. Είχες κλείσει μέσα σου ότι η τιμή και η δόξα, οι κλάρες και τα γαλόνια αποκτώνται μόνο με κόπο και μόχθο. Αυτά όμως στο διάβα σου από την Π.Α. πολλές φορές δεν τα βρήκες, γι’ αυτό στενοχωρούσες τον εαυτό σου, έβαζες σε κίνδυνο τη ζωή σου. Ίσως ένας από τους λόγους που έφυγες πρόωρα από την Π.Α. να ήταν και αυτός.
Λεβεντόκορμε επισμηναγέ και φίλε Μάκη, τώρα αναπαύεσαι εκεί που ήταν η επιθυμία σου, στη γενέτειρά σου, κάτω από τους βράχους των Μετεώρων, αγναντεύοντας τον Θεσσαλικό Κάμπο. Εκεί στους βράχους που κάνουν σύναξη οι σταυραετοί και κλαίνε τον χαμό σου. Είχα την τύχη να βρεθώ μαζί σου στην τάξη των Τ-Η της 6ης σειράς ΣΤΥΑ. Θυμάμαι, μέσα στο εξαντλητικό πρόγραμμα της Σχολής, εσύ είχες το κουράγιο με τα αστεία και τα πειράγματά σου να σκορπάς το γέλιο στην τάξη και μας έκανες να ξεχνάμε για λίγο τη σιδηρά , στρατιωτική πειθαρχία του αείμνηστου Σολδάτου. Αλλά και όταν βγήκαμε στα αεροδρόμια και στις πίστες, εσύ έδωσες όλο σου τον εαυτό. Στην 112 ΠΜ ως προϊστάμενος των Συνεργείων Βάσεως των Τ-Η Μέσων και με ελάχιστο προσωπικό είχες στην πλάτη σου τα αχόρταγα σε βλάβες 44 Αφη F-86D και ορισμένες δεκάδες των υπολοίπων Μοιρών. Τεράστιος φόρτος εργασίας, χρόνος για ξεκούραση δεν υπήρχε, αλλά εσύ συνέχιζες χωρίς διαμαρτυρίες γιατί είχες μέσα σου τσαγανό, γιατί δεν δεχόσουν να σου θίξουν τον εγωισμό. Εξίσου άψογος ήσουν στο ΑΤΑ, στην 110 ΠΜ, στον Χορτιάτη και στις άλλες Μονάδες που πέρασες, αφήνοντας μια λαμπρή εποχή.
Φίλε Χρυσόστομε, ήσουν άτυχος που έφυγες τόσο νωρίς αλλά τυχερός γιατί μαζί με τη γυναίκα που αγάπησες και σε αγάπησε απέκτησες έναν υπέροχο γιο που είναι μια προσωπικότητα, ένα ταλέντο, μια φυσιογνωμία που σε λίγο θα φέρει στην αγαπημένη σου σύζυγο το πτυχίο του Ιπποκράτη που εσύ δεν πρόλαβες να χαρείς.
Στην αγαπημένη σύντροφο της ζωής σου, Φρειδερίκη, στον λατρευτό σου γιο, Χρήστο, και στους οικείους σου απευθύνω τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια και εύχομαι ο Πανάγαθος Θεός να απαλύνει τον πόνο τους. Και σε εσένα, φίλε Μάκη, εύχομαι ν’ αναπαυθείς στους λειμώνες του παραδείσου.
Αιωνία σου η μνήμη
Σωτήρ. Δ. Μπουντούρης
Σμήναρχος ε.α.