Σκηνή 1η.
Έχει ήδη κτυπήσει το σχολικό κουδούνι, έχει περάσει ένα τέταρτο της ώρας και δύο – τρεις παιδικές σκιές ελίσσονται κάτω από την πυλωτή του σχολείου. Με ένοχο βλέμμα προσπαθούν να αποφύγουν τον επιβλέποντα για να «γλιστρήσουν» προς την αίθουσα. «Επ, που πάτε, γιατί αργήσατε?» ακούνε τον διευθυντή. «κύριε αργήσαμε να κοιμηθούμε», αποκρίνονται, προσπαθώντας να βρούν μια αληθοφανή δικαιολογία. Έχοντας την ειλικρίνεια και την αφέλεια της παιδικής ηλικίας το ομολογούν. «Ξενυχτήσαμε κύριε, βλέποντας το rovivrus. Εξάλλου όλη η οικογένεια ξενυχτά»! Πράγματι οικογένειες αποχαυνώνονται με ονειρώξεις γυμνασμένων κορμιών, γεμάτων μυών, καλλίπυγων νεανίδων και κενών μυαλών.
Σκηνή 2η.
Πρώτη ώρα και κάπου μεταξύ των φελόποδων, του Βουλγαροκτόνου, των λιθοσφαιρικών πλακών, της υδροστατικής πίεσης με τον μουντό και βροχερό καιρό να υποβοηθά, ακούγεται ελαφρύς συριγμός. Εκεί στα τελευταία θρανία κάποιος ονειρεύεται . Πως θα αλλάξει τον κόσμο? Ή αν η νεαρά του απέναντι σχολείου του έριξε μια ματιά ενδιαφέροντος? Όχι βέβαια. Ονειρεύεται κανονικά μέσα στον ύπνο τον βαθύ. Στην άγρια και κοφτή φωνή της δασκάλας, στέκεται με μάτια γουρλωμένα γεμάτα απορία. Για το μάθημα? Προφανώς όχι. Προσπαθεί να αναπληρώσει τον χαμένο ύπνο. Το προηγούμενο βράδυ έβλεπαν στο σπίτι την αγαπημένη τους τηλεοπτική σειρά, που εξελίσσεται κάτω από τους βράχους των Μετεώρων. «Σαβουράζ» το όνομά της. Πέρα από την «ατμοσφαιρική πλοκή», τους «εξαιρετικούς διαλόγους», τη «θεατρική γραφή», η οικογένεια στέκεται και παρακολουθεί με δέος διότι «να εκεί, φαίνεται στο πλάνο μακριά, το σπίτι του θείου Μήτσου» ή «να τώρα θα δούμε τη θεία Μαριγούλα, ως κομπάρσο να κάνει πέρασμα κάτω από τους βράχους»! Πως το έλεγε ο Andy Worhol ? Τρία δευτερόλεπτα τηλεοπτικής παρουσίας , εξισορροπούν την απουσία κριτικής σκέψης.
Μπροστά από το επίπεδο πλέον γυαλί η Ελλάδα αναστενάζει. Αποχαυνώνεται. Μπαίνει σε χειμέρια νάρκη. Βουλιάζει στον καναπέ μαζί με τα όνειρά της. Φευγαλέα και επίπλαστα. Χωρίς αναλύσεις, με επιδερμική ανάγνωση της ιστορίας. Ποιοι είναι αυτοί οι «κουλτουριάρηδες» που στέκονται κριτικά στο ιστορικό γίγνεσθαι? Ποιοι είναι αυτοί οι «οικολόγοι» που αμολούν τα φίδια. Εμείς μπορεί να μην έχουμε ασπροπάρηδες πάνω στους Βράχους (τους διώξαμε), έχουμε όμως το δικό μας σήριαλ που καθηλώνει την πόλη μας!
Πως το είπε ο Μαρξ? Το σχολείο ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους? Που να ήξερε τι τον περίμενε με την τηλεόραση!!!
Βασίλης Παππάς – εκπαιδευτικός