Η ίδια η φύση της κρίσης που βιώνουμε διαγράφει δυο δρόμους εξόδου από αυτή. Ο ένας σε βάρος των δικαιωμάτων της κοινωνίας και ο άλλος σε βάρος των προνομίων του κεφαλαίου. Από την πρώτη στιγμή οι κυρίαρχες δυνάμεις στην χώρα μας μίλησαν για ελληνική ιδιαιτερότητα για στρεβλώσεις και αγκυλώσεις της μεταπολίτευσης, για σπατάλες και κακοδιοίκηση.
Η πραγματικότητα όμως είναι αρκετά διαφορετική. Είμαστε μπροστά σε μια δομική καπιταλιστική κρίση όπου βασικό της αίτιο είναι η τεράστια συσσώρευση πλούτου στα χεριά των λίγων. Στην χώρα μας τα τελευταία 20 χρόνια γνωρίσαμε αύξηση του ΑΕΠ σχεδόν στο 60%, την ίδια στιγμή ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έδιναν γη και ύδωρ στο κεφάλαιο είτε με την μορφή φοροαπαλλαγών είτε με την σταδιακή μείωση της φορολογίας στα κέρδη του από το 45% στο 20%. Αυτό το γεγονός οδήγησε το ελληνικό χρέος να μένει σταθερά πάνω από το 100% ως ποσοστό του ΑΕΠ από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τα 600 δισεκατομμύρια ελληνικών καταθέσεων στις ελβετικές τράπεζες αποτελούν απλώς μία από τις πολλές όψεις αυτής της πραγματικότητας. Επομένως η σημερινή επίθεση στην εργασία στις κοινωνικές υπηρεσίες στα κοινωνικά αγαθά αποτελεί για τους κυριάρχους την ολοκλήρωση μιας στρατηγικής χρόνων. Το χρέος σε αυτή την συγκύρια αποτελεί μηχανισμό αναδιανομής πλούτου υπέρ του κεφαλαίου ο σχεδιασμός είναι 120% χρέος + 10 χρόνια λιτότητας = 120% χρέος πρόκειται για πρωτοφανή άπατη μπροστά στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας.
Συνεπώς το ζήτημα σήμερα είναι οι εργαζόμενοι να βγουν νικητές στον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται εναντίον τους. Μία τέτοια διαδικασία απαιτεί τη συνολική ανατροπή των σημερινών συσχετισμών. Απαιτεί πρακτικές που θα ορίζονται με εντελώς διαφορετικά κριτήρια, με βάση την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας. Έχοντας τις ανάγκες σαν κριτήριο και οδοδείκτη απορρίπτουμε τα ψεύτικα διλήμματα – μνημόνια ή χρεοκοπία, ευρώ ή καταστροφή. Η δική μας στρατηγική εκκινεί από το ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε καμία θυσία για την ανταγωνιστικότητα, καμία θυσία για το ελληνικό κεφάλαιο, άρα και καμία θυσία για το ευρώ και για κάθε νόμισμα. Γιατί οι δυνάμεις που παλεύουν για μία νέα κοινωνία δεν έχουν ως σημαία το οποιοδήποτε νόμισμα αλλά τη συγκρότηση της κοινωνικά έγκυρης αντιπροσώπευσης των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας ως συμφερόντων της κοινωνίας.
Η απόρριψη των μνημονιακών πολιτικών πρέπει να συνοδεύεται από πολιτικές αναδιανομής του πλούτου από το κεφάλαιο στους εργαζομένους ώστε την κρίση να την πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν. Από πολιτικές που αναγνωρίζουν ότι το χρέος είναι ταξικό και δεν ανήκει στον κόσμο της εργασίας, που θα διαγράψουν μεγάλο μέρος του (εξαιρουμένου του χρέους που ανήκει σε ασφαλιστικά ταμεία ελληνικά ή ξένα καθώς και σε μικρομέτοχους όπως για παράδειγμα οι απολυμένοι της Ολυμπιακής) χωρίς μνημόνια και πολιτικές λιτότητας, αξιοποιώντας τόσο την στάση πληρωμών όσο και κάθε όπλο επιθετικής αναδιαπραγμάτευσης του χρέους.
Ο Σύριζα από την πρώτη στιγμή πρότεινε αντί της αδιέξοδης επιλογής του PSI την τριετή αναστολή πληρωμών στους δανειστές- τοκογλύφους ,την κοινωνικοποίηση των τραπεζών, την φορολόγηση του πλούτου. Η συμπαράταξη των δυνάμεων της Αριστεράς και ευρύτερα του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας μπορεί να αποτελέσει τον κρίσιμο καταλύτη στη δημιουργία της δύναμης για την υλοποίηση των παραπάνω κατευθύνσεων.
Το πραγματικό δίλλημα των εκλογών είναι ή εμείς ή αυτοί.
.