«Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινίσει…
Πριν από πολλά πολλά χρόνια η οικονομία της περιβόητης ανά την υφήλιο Τριγουελάνδης δεν στηρίζονταν στην παραγωγή πολιτισμού, όπως στις μέρες μας, παρά στην αγροτική παραγωγή και τα παρακολουθήματά της. Ένα από τα παρακολουθήματα ήταν ένας υπερσύγχρονος για την εποχή μύλος, που όμοιός του δεν υπήρχε πουθενά αλλού. Ο ιδιοκτήτης, για έναν μήνα κάθε χρόνο, δεν ζητούσε ενοίκιο για τη χρήση του μύλου, οργάνωσε απλώς ένα κληροδότημα που διαχειρίζονταν τον συγκεκριμένο μήνα τις υποδομές και τις πρόσφερε σε μυλωνάδες από όλη την επικράτεια που έφερναν το δικό τους γέννημα για άλεσμα, με αντάλλαγμα να επιτρέπουν στον ντόπιο πληθυσμό να παρακολουθεί τη διαδικασία του αλέσματος και να μαθαίνει, ενώ οι μικρότερες ηλικίες θα περνούσαν δημιουργικά την ώρα τους. Κάθε χρόνο, στον μήνα του δωρεάν αλέσματος αυξάνονταν τόσο οι μυλωνάδες όσο και οι θεατές, όσο περισσότεροι οι μυλωνάδες κι από μακριά τόσο κι οι επιμορφωτικά ψυχαγωγούμενοι θεατές, ενώ από ένα σημείο και πέρα σχολεία από τις εσχατιές του βασιλείου έστελναν τους μαθητές τους για ένα είδος σύντομης αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικής και ευχάριστης μαθητείας.
Για να κρατηθεί ο αυξητικός ρυθμός προσέλευσης, μυστικοσύμβουλοι του βασιλιά του πρότειναν κάθε χρόνο να κάνει ακόμη πιο ελκυστικό το άλεσμα, καλώντας μυλωνάδες που θα άλεθαν νέου τύπου γεννήματα, που με βάση τα γκάλοπ της εποχής θα εντυπωσίαζαν ακόμη περισσότερο το κοινό. Στην τελευταία καταγραφή-χρονικό που επιβίωσε από την θεομηνία του Ιεζεκιήλ, όπως ονομάστηκε, κι άφησε ανυπολόγιστες καταστροφές, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται κι η οριστική κατάρρευση του μύλου- διαβάζουμε ότι οι μυστικοσύμβουλοι έφεραν έναν από τους πιο γνωστούς κι αξιοζήλευτους μυλωνάδες της εποχής, τον Στέφανο Σαχλίκη από την Κρήτη. Αυτός ο Σαχλίκης, γεννημένος έμπορος μολονότι μυλωνάς, έκανε πράγματα πιο πρωτόγνωρα από τα επισήμως πρωτόγνωρα.
Ανακάτευσε στα σιτηρά στρακαστρούκες και μόλις αυτές περνούσαν από τις μυλόπετρες έσκαγαν και αλεύρωναν τους τρομαγμένους θεατές, που παρακολουθούσαν φορώντας τα καλά τους. Το κοινό βεβαίως στην καθημερινότητά του έβαζε στρακαστρούκες κάτω από τις ρόδες των κάρων των γειτόνων, αλεύρωνε τις ξένες νωπές μπουγάδες κι άλλα ακόμη, όμως εκείνο το έκανε συνεχώς κι η πράξη είχε γίνει αυτονόητη, δεν καταλάβαινε καν ότι το έκανε, όμως όχι και να το κάνει επίσημα ο φιλοξενούμενος μυλωνάς! Αυτό ανήκει στα ανήκουστα! Πάντως η φήμη ότι ο Σαχλίκης προσπάθησε να ξεσηκώσει το κοινό με την πρωτότυπη ιδιοφυή φράση «ομπρός παιδιά όλοι μαζί ν’ αλευρώσουμε τον μύλο», δεν μπόρεσε να επιβεβαιωθεί, καθώς, όπως ειπώθηκε πριν, ο Ιεζεκιήλ κατέστρεψε τα αρχεία. Ούτε ότι οι κάτοικοι της Τριγουελάνδης στο εξής με μυστική απόφαση ανέστειλαν αλεύρωμα και στρακαστρούκες εις το διηνεκές.»
Υ.Γ. Λόγω της ανεπιβεβαίωτης προέλευσης του χειρογράφου το οποίο περιλαμβάνει το παραπάνω κείμενο -αν και αποδίδεται από ορισμένους παλαιογράφους στον διάσημο Χανς Κρίστιαν- δεν έχει ακόμη περιληφθεί σε κάποια επίσημη έκδοση. Αναρωτιέμαι όμως συνάμα, συμβαίνουν τέτοια πράγματα σε παραμύθια; Εδώ δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα…