Το γεγονός ανάδειξης του τρέχοντος έτους 2018 σε «Έτος Μέριμνας Προσωπικού» με χαροποίησε ιδιαίτερα, δυστυχώς όμως, ακόμη και σήμερα προσπαθούμε να μεταφράσουμε τόσο εγώ, όσο και οι λοιποί συνάδελφοι τις εν λόγω εξαγγελίες (ανέξοδες κατά βάση), οι οποίες παραμένουν στο πρωταρχικό στάδιο, μέσα σε ένα ευρύτερο πνεύμα δημιουργικής ασάφειας από πλευράς της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠ.ΕΘ.Α.
Ως στρατιωτικοί λειτουργοί, εκ φύσεως, είμαστε πραγματιστές και δυσπιστούμε στις υποσχέσεις, δεδομένου ότι η Πολιτεία διαχρονικά επιλέγει να απαντά με περίσσευμα αλαζονείας και αυταρχισμού στα αδιέξοδα, που η ίδια οδηγεί τα στελέχη των Ε.Δ. Δυστυχώς όπως έχω πει επανειλημμένως, καλούμαστε, κάτω από ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες εργασίας, υπομένοντας τα πάνδεινα, να παράγουμε το αδύνατον, προσπαθώντας παράλληλα να επιβιώσουμε μέσα στον εκμηδενισμό και στην αδιαφορία εκ μέρους της Πολιτείας.
Τα όποια μέτρα δεν μπορεί να εξαντλούνται δίχως αντίκρισμα σε, κατ’ επίφαση διευκολύνσεις και παροχές, αλλά πρέπει να έχουν μόνιμο αποτέλεσμα στο ευρύτερο δυνατό πλαίσιο, χωρίς διαχωρισμούς, αποκλεισμούς, κατηγοριοποίηση, δίχως να δημιουργείται η αίσθηση ευνοιοκρατίας υπέρ συγκεκριμένων κατηγοριών προσωπικού.
Ατυχώς, τέτοια μηνύματα δήθεν «μέριμνας» με κοινωνικά υποτίθετο κριτήρια, που κινούνται προς λάθος κατεύθυνση, έχουν εκπεμφθεί πολλά και μάλιστα επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια. Τα κενά του συστήματος, που προκάλεσαν οι άστοχες και ανερμάτιστες αποφάσεις της Πολιτείας (με καθαρά ψηφοθηρική στόχευση), καλούνται να καλύψουν ασθμαίνοντες οι υπόλοιποι «μη προνομιούχοι» συνάδελφοι», γεγονός που επακόλουθα προκαλεί απογοήτευση και πίκρα.
Ας εστιάσουμε σε επιμέρους ζητήματα – στόχους, τα οποία αποτελούν «μικρές νίκες», πλην όμως όλα μαζί συντείνουν σε μεγαλύτερες επιτυχίες στον τομέα της μέριμνας του προσωπικού και χωρίς κανένα απολύτως οικονομικό κόστος, όπως:
– Τροποποίηση του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου μεταθέσεων, με τη θέσπιση συναφούς παλαιότερης Υπουργικής Απόφασης ΑΝΥΕΘΑ κ. Ραγκούση, με την οποία προβλέπεται ειδική μεταθεσιμότητα για όλο ανεξαιρέτως το προσωπικό που έχει συμπληρώσει 30 έτη υπηρεσίας και υπό συγκεκριμένους όρους για όσους έχουν υπερβεί το 25ο έτος υπηρεσίας.
– Αναδιάρθρωση – συγχώνευση ή και κατάργηση των υπηρεσιών εσωτερικής ασφαλείας που δεν εξυπηρετούν επιχειρησιακές απαιτήσεις.
– Υιοθέτηση ενιαίας, σε διακλαδικό επίπεδο, μεθοδολογίας στον τρόπο εκτέλεσης της υπηρεσίας, δια της μεθόδου των κυλιόμενων βαρδιών με εναλλαγή ανά 8ωρο (3 βάρδιες ανά 24ωρο).
– Τροποποίηση του ρυθμιστικού και κανονιστικού πλαισίου μοριοδότησης, προκειμένου να καθιερωθεί και το ετήσιο οικογενειακό εισόδημα ως βασική και με βαρύνουσα σημασία παράμετρος μοριοδότησης στις πάσης φύσεως παροχές και διευκολύνσεις παρέχει, έναντι χαμηλού αντιτίμου η Υπηρεσία, όπως άλλωστε ισχύει σε όλες τις άλλες περιπτώσεις παροχών και προγραμμάτων κοινωνικού χαρακτήρα του δημοσίου.
– Υιοθέτηση καινοτόμων πρακτικών και πλήρη εκμετάλλευση των λύσεων που προσφέρει η τεχνολογία (διαδικτυακή μάθηση, τηλεκπαίδευση, e’ learning κλπ.) για περιορισμό της συνολικής διάρκειας και ειδικότερα της φυσικής παρουσίας των στελεχών στα Σχολεία σταδιοδρομικής φύσεως.
– Τέλος προσήλωση στη θεσμική νομιμότητα, δεδομένου ότι ορισμένες διατάξεις (προϊόντος του χρόνου) ίσως εφαρμόζονται πλημμελώς ή επιλεκτικά, ιδίως σε ότι έχει να κάνει με το ωράριο εργασίας, του οποίου η καταστρατήγηση δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Εκτιμώ ότι τα παραπάνω μέτρα θα ανυψώσουν το φρόνημα κάνοντας ακόμη και τον πλέον χαμηλόβαθμο συνάδελφο στο πιο απομακρυσμένο σημείο της χώρας να νιώσει «δίπλα του» την ηγεσία του στρατεύματος και να αισθανθεί πραγματικά ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ που αναγνωρίζονται η προσφορά του, οι δυσκολίες που καθημερινά αντιμετωπίζει, και ότι οι αγωνίες και τα προβλήματά του, έχουν καταστεί κτήμα της εκάστοτε πολιτικής και φυσικής ηγεσίας.
Η ιστορία καταδεικνύει ότι οι μεγάλες μάχες διεξάγονται και κερδίζονται με την ψυχή και τη λογική. Η ευθύνη των ηγεσιών έγκειται στο να καταφέρουν να αξιοποιήσουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό τη δύναμη της ψυχής στο πεδίο της λογικής. Να καταφέρουν να μετατρέψουν δηλαδή το συναίσθημα σε λογική και ρεαλισμό, για να πετύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Πιστεύω ακράδαντα ότι …… ΓΙΝΕΤΑΙ!!!
Σημείωση: Το περιεχόμενο του παρόντος άρθρου, εκφράζει απολύτως προσωπικές απόψεις του συντάκτη.
Με εκτίμηση,
Λγος (ΕΜ) Στέφανος Κουκουράβας
Γραμματέας (Π.ΟΜ.ΕΝ.Σ)
Παραγωγικών Σχολών