Πρωτοπρ. Αθανασίου Πολ. Τύμπα
Αυτό είναι μια πραγματικότητα που την αποδεικνύουν πολλά γεγονότα. Στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου μαθητές άρχισαν να κοροϊδεύουν μπροστά στους επισήμους και να βγάζουν φωτογραφίες με τα κινητά τους. Σ’ ένα λύκειο της πόλης μας, ενώ η καθηγήτρια έγραφε στον πίνακα, τρία αγόρια κατέβασαν τα παντελόνια τους και έβγαζαν φωτογραφίες με φόντο τον πίνακα και την καθηγήτρια.
Όλοι οι παραπάνω μαθητές αποβλήθηκαν από το σχολείο τους για κάποιες ημέρες, όμως αυτά τα ακραία γεγονότα ήταν αδιανόητα λίγες δεκαετίες πιο πριν. Το τραγικό είναι πως στην πρώτη περίπτωση μια μητέρα επαίνεσε την πράξη του παιδιού της, γιατί θεωρεί ότι μ’ αυτόν τον τρόπο το παιδί της διαμαρτυρήθηκε για τα κακώς κείμενα στην κοινωνία και για τα λάθη των πολιτικών.
Εμείς οι ίδιοι οι γονείς οδηγούμε τα παιδιά μας στην αναρχία, διότι ποτέ δεν τους εξηγήσαμε τι είναι οικογένεια, τι είναι πατρίδα, τι είναι σχολείο.
Ας λέμε συχνά στο παιδί μας:«Παιδί μου να σέβεσαι το σπίτι σου, την οικογένειά σου, τους γονείς και τα αδέλφια σου, διότι σ’ αυτά βρίσκεις αγάπη, παρηγοριά, ένα ζεστό κρεβάτι, το καθημερινό σου φαγητό». Τρώει όμως σήμερα ποτέ η οικογένεια όλη μαζί; Προσεύχεται; Παίζουν οι γονείς με τα παιδιά τους; Κάνουν δουλειές όλοι μαζί; Γνωρίζουν τα παιδιά τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην οικογένεια;
Έλεγε ο πατήρ Παΐσιος:«Σήμερα τα παιδιά δεν χορταίνουν τη μητρική αγάπη, γιατί η μάνα λείπει όλη την ημέρα στη δουλειά και αφήνει τα παιδιά με ξένες γυναίκες. Και ύστερα τι γίνεται; Όποιος δεν έχει μια μάνα, έχει ένα σωρό παραμάνες!»
Ας εξηγήσουμε στα παιδιά μας και τι είναι πατρίδα. «Παιδί μου δεν περπατάς πάνω στον αέρα αλλά πάνω σ’ ένα χώμα που για να είναι ελεύθερο οι πρόγονοί μας το πότισαν με το αίμα τους». Ας διηγηθούμε στα παιδιά μας, από μικρή ηλικία, τα κατορθώματα του Λεωνίδα, του Κολοκοτρώνη, του Μακρυγιάννη, της Μπουμπουλίνας, των αγωνιστών του 1940. Τότε μόνο θα νοιώθουν εθνική υπερηφάνεια και δεν θα ασχημονούν στις παρελάσεις.
Ένα σημαντικό λάθος που κάνουν οι σύγχρονοι γονείς είναι να επιτρέπουν στα παιδιά τους να αναμιχθούν με την πολιτική και τα κόμματα πριν κλείσουν τα δεκαοχτώ τους χρόνια. Τις περισσότερες φορές αυτά τα παιδιά χάνουν την πνευματική τους ελευθερία , χάνουν το σεβασμό για τους καθηγητές τους αλλά και το σεβασμό για τους θεσμούς και τις αρχές του κράτους.
Ας πούμε στο παιδί μας:«Παιδί μου, είναι αλήθεια ότι ορισμένοι πολιτικοί δεν στέκονται στο ύψος τους όμως, χωρίς τον Πρόεδρο του κράτους, τον Πρωθυπουργό και τους βουλευτές η χώρα μας θα ήταν ζούγκλα. Εάν έχεις τα «κότσια» γίνε εσύ πολιτικός να αλλάξεις ό,τι δεν σου αρέσει».
Κάτι ανάλογο ας πούμε στο παιδί μας όταν ακούγεται κάτι αρνητικό για κάποιον από τους ιερείς :«Παιδί μου οι ιερείς θυσιάζονταν πάντα πρώτοι για την υπεράσπιση της πατρίδας μας και καθημερινά αγωνίζονται ώστε γύρω μας να υπάρχουν όσο γίνεται λιγότεροι άνθρωποι που πεινούν, λιγότεροι κλέφτες, λιγότεροι ναρκομανείς, φυλακισμένοι και άστεγοι. Γίνε και συ παιδί μου εάν θέλεις ιερέας για να υπηρετήσεις με τον καλύτερο εαυτό σου το Θεό και τον συνάνθρωπό σου».
Έτσι με αυτά τα επιχειρήματα ας ηρεμούμε τα παιδιά μας, ας τα κάνουμε ρεαλιστές αλλά και αγωνιστές , με ιδανικά και αρχές για ένα καλύτερο αύριο της «ανάδελφης» πατρίδας μας.
.