Κακά τα ψέματα. Τον τελευταίο καιρό, συχνά, ακούμε ανάποδα παραμύθια. Στο ρόλο του αφηγητή έχουν παρελάσει λογής λογής άνθρωποι. Κι επειδή τα Τρίκαλα δεν έμειναν έξω από αυτό το φαινόμενο, είπαμε να βάλουμε κι εμείς το δάχτυλο στην πληγή. Δεν υπερασπιζόμαστε τη «μοναδική αλήθεια» και δεν πουλάμε αφ’ υψηλού «αριστεροσύνη».
Τις προηγούμενες δεκαετίες της αφθονίας, είδαμε να εξαπλώνεται ένας κοινωνικός τύπος με ορισμένα πάγια χαρακτηριστικά. Αυτός ο κοινωνικός τύπος απέκτησε μια εμμονή, την κοινωνική και οικονομική άνοδο πάση θυσία. Προσπάθησε να την πετύχει με γνώμονα την προσωπική αναρρίχηση, το στενό ατομικό συμφέρον και τις πελατειακές σχέσεις. Οι μετανάστες, οι άνεργοι, οι μειονότητες όσοι βρίσκονταν στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα ήταν για αυτόν λίγο «μπασκλασαρία». Υπήρξε πάντα μωροφιλόδοξος. Την κοινωνική του παρέμβαση την κατανοούσε μονάχα ως «κονέ» ή «κουμπαριά». Την πίστη στη συλλογικότητα την είχε αντικαταστήσει με προσδέσεις στις εκάστοτε δομές εξουσίας, τα συλλογικά οράματα τα είχε παραμερίσει για να βάλει στη θέση τους τον προσπορισμό των κερδών και την ατομική (ή οικογενειακή) βολή. Συχνά πορεύθηκε με το δόγμα «κοίτα την πάρτη σου». Για αυτό κι έβλεπε τις κινηματικές διαδικασίες με στραβό μάτι, τις συλλογικές προσπάθειες καχύποπτα. Μπορούσε, ασφαλώς ως κάλυψη, να εμφανίζεται από «σοσιαλδημοκράτης» μέχρι και «συντηρητικός», αφού η πολιτική του συμπεριφορά δεν ήταν αποτέλεσμα συνείδησης αλλά τυχοδιωκτισμού. Έτσι μπόρεσε να διεισδύσει στα ανώτερα κλιμάκια του δικομματισμού της μεταπολίτευσης, να χωθεί σε όλες τις αποχρώσεις της εξουσίας.
Σε περιόδους κρίσης και μετάβασης το παλιό μάχεται κόντρα στο νέο για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του. Ωστόσο, αντί αυτές οι κοινωνικές πρακτικές να ηττηθούν από την ίδια την πραγματικότητα έκαναν κάτι άλλο: μασκαρεύτηκαν τις «αθώες περιστερές» και τώρα αναζητούν πολιτικές κολυμπήθρες. Και δυστυχώς τις βρίσκουν. Πού; Στην Αριστερά.
Αριστερά δεν είναι, όμως, μια κομματική ταυτότητα ή ένα κόμμα ή η βουλευτική υποψηφιότητα με ένα αριστερό κόμμα. Αριστερά είναι τρόπος σκέψης και τρόπος ζωής. Σημαίνει πολιτικό σχέδιο με ταξική μεροληψία και κοινωνική χρησιμότητα. Κάνουμε μια προσπάθεια να στήσουμε το δικό μας αντιπαράδειγμα. Το σύνθημα «μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς» θα πει να στήσουμε άλλες κοινωνικές σχέσεις που θα αντιστρατεύονται το κυρίαρχο πρότυπο ζωής. Νέες κοινωνικές σχέσεις θα πει γνήσια δημοκρατική κουλτούρα, καθημερινές ριζοσπαστικές πρακτικές, παρουσία στο δρόμο, αλληλεγγύη με όσους πλήττονται. Ορισμένοι αυτό βιάστηκαν να το ονομάσουν «ανευθυνότητα και λαϊκισμό» δίνοντας παράταση ζωής στο μνημονιακό μπλοκ.
Τα μέλη της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ έχουν επιλέξει συνειδητά να βρίσκονται στα κοινωνικά στέκια, να οργανώνουν δομές αλληλεγγύης για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, να συμμετέχουν σε αντιφασιστικές/ αντιρατσιστικές δράσεις, να αναδεικνύουν βασικούς κρίκους εκμετάλλευσης των νέων (άνεργοι, πεντάμηνοι, «αόρατοι» εργαζόμενοι), να συνολικοποιούν την αντίληψη για την κρίση ως σαφή ταξική διαμάχη.
Εκεί, εμείς, αισθανόμαστε οικεία. Όχι στα κυρίαρχα πρότυπα ζωής κι ελεύθερου χρόνου, όχι στην εξουσιομανία και τη μανία για κοινωνική αναγνώριση, όχι στον κυνισμό και στους ατομικούς δρόμους. Η πολιτική γίνεται μέσα στη συλλογικότητα όχι στις φιλικές δημοσιογραφικές διαρροές, η ανατροπή γίνεται στο δρόμο όχι στους οικογενειακούς εκλογικούς μηχανισμούς. Οι πολιτικές συμμαχίες της Αριστεράς στηρίζονται στις κοινωνικές της συμμαχίες. Τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αντανακλούν την καινούρια κοινωνική πλειοψηφία, τον κόσμο της εργασίας και τους «χωρίς φωνή» και όχι τις υπάρχουσες και γερασμένες νοοτροπίες. Δε θα τα αφήσουμε να γίνουν πεδίο άλλων σκοπιμοτήτων. Δε θα επιτρέψουμε να απομακρυνθούν από το αξιακό πλαίσιο της Αριστεράς.
.