Του Αποστόλη Β.Παππά
Αντιδημάρχου Δήμου Τρικκαίων
Με το θάνατο του Κώστα Σημίτη, το φιλοευρωπαϊκό μπλοκ χάνει έναν θιασώτη και έναν υπέρμαχο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Την εποχή ακόμη που ο αντιευρωπαϊσμός αποτελούσε κοινωνική πλειοψηφία στη χώρα μας ,ίσως και υστερία ,όποιος έζησε στιγμές της δεκαετίας του ΄70 θα το ενθυμείται, καθώς το σύνθημα ΄΄ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο΄΄δονούσε την πολιτική ατμόσφαιρα από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη ,ο Κώστας Σημίτης εναντιώνεται.
Εναντιώνεται, και ως μέλος του Ε.Γ του ΠΑ.ΣΟ.Κ με δική του ευθύνη εν έτει 1979 εκδίδεται η αφίσα ΄΄ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΟΚ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ,ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ΄΄. Υπό τον ορυμαγδό των αντιδράσεων τόσο της εκλογικής όσο και της κομματικής πλειοψηφίας ,καθώς ‘’προοδευτικό ‘’τότε εθεωρείτο το αντιευρωπαϊκό ,ως ευπατρίδης πάντα της πολιτικής παραιτείται από το Ε.Γ του ΠΑ.ΣΟ.Κ ,και παραλείπεται από τις λίστες των υποψηφίων στις βουλευτικές εκλογές του 1981. Δεν γνωρίζω πόσο θάρρος χρειάζεται για να αντισταθείς σ΄ έναν βασιλιά ή σ’ έναν ηγεμόνα. Για να σταθείς όμως απέναντι στην κοινωνική και στην κομματική πλειοψηφία, όταν αυτή σου ζητά επιτακτικά να πεις το ΟΧΙ και εσύ λες το μεγάλο ΝΑΙ ,τότε υποθέτω πως χρειάζεται να επιστρατεύσεις όλα τα αποθέματα γενναιότητας που διαθέτεις ,αν διαθέτεις . Και ήταν τότε δυστυχώς, πλειοψηφική κοινωνική απαίτηση το ΟΧΙ στην ΕΟΚ. Προς επίρρωσιν τούτου αναφέρω, ότι, ούτε ο τότε πρωθυπουργός Κων/νος Καραμανλής τόλμησε να δώσει δημοψηφισματικό χαρακτήρα την προσχώρηση στην ΕΟΚ ,υπό τον φόβο της απώλειας του δημοψηφίσματος. Και σωστά έπραξε. Ο Σημίτης συντάχθηκε με το ΝΑΙ στην ΕΟΚ και η ιστορία τον δικαίωσε. Δεν γνωρίζω ούτε θα μάθω ποτέ , εικάζω όμως, ότι η ευτυχέστερη πολιτική του στιγμή ,θα ήταν όταν υπέγραψε την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ και την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. Απώλεια η απώλειά του για το φιλοευρωπαϊκό κίνημα ,τώρα που τα παντοίας φύσεως και αποχρώσεως αντιευρωπαϊκά ρεύματα αρχίζουν να σηκώνονται και να πυκνώνουν στον ευρωπαϊκό ορίζοντα. Ο Σημίτης όμως ,δεν ήταν μόνο ένας μεγάλος φιλοευρωπαϊστής ,ήταν και ένας μεγάλος αντιλαϊκιστής και αντιδημαγωγός. Όταν στη δεύτερη κυβερνητική θητεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ κλήθηκε εσπευσμένα από τον Ανδρέα Παπανδρέου να συμμαζέψει τα οικονομικά μετά την πρώτη απλόχερη κυβερνητική θητεία , ως υπουργός εθνικής οικονομίας ,δεν δίστασε μετά από δύο έτη να παραιτηθεί όταν η λαϊκίστικη λογική του ΄΄Τσοβόλα δώστα όλα΄΄ άρχισε να κυριαρχεί. Άλλη μια φορά κόντρα στην κοινωνική αλλά και στην κομματική πλειοψηφία. Αναφέρθηκα σε δυο κρίσιμες στιγμές , διότι πολλές φορές οι στιγμές είναι αυτές που ορίζουν το μέγεθος του πολιτικού ανδρός. Ο πολιτικός ρεαλισμός κυριαρχούσε και κανοναρχούσε κάθετα και οριζόντια την σκέψη του. Πολιτικοϊδεολογικά κινήθηκε στο χώρο της κεϋνσιανής σοσιαλδημοκρατίας ,χωρίς όμως αγκυλώσεις και αγκυρώσεις. Όσον αφορά το ήθος του ,τι να πείς,είδος εν ανεπαρκεία. Αυτά τα λίγα. Τα υπόλοιπα, ας τα αφήσουμε στην Ιστορία.
Αντίο Πρωθυπουργέ και καλό ταξίδι. Να΄σαι καλά εκεί που είσαι.
Να΄ναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.