Εμείς οι Έλληνες πάντα μας άρεσε να ασχολούνται μαζί μας. Και να που τώρα όλη η υφήλιος δεν έχει άλλο θέμα συζήτησης από την έκβαση της εκλογικής αναμέτρησης τη 17η Ιουνίου!
Όλοι πια ασχολούνται με τη μικρή, πλην ένδοξη Ελλάδα και τι μπορεί να σημάνει το αποτέλεσμα των εκλογών για το μέλλον της Ευρώπης πρωτίστως αλλά και του παγκοσμίου στερεώματος.
Βλέπουμε ηγέτες, που μέχρι χθες αγνοούσαν την ύπαρξη της χώρας μας, να προβαίνουν σε δηλώσεις – συμβουλές για το αύριο της χώρας μας και πόσο σημαντικοί είμαστε για όλους.
Από τη φύση μου είμαι άνθρωπος κριτικός, όχι απαραίτητα καχύποπτος, αλλά αυτό το πανηγύρι που έχει στηθεί τις τελευταίες μέρες δεν μου μοιάζει φυσιολογικό. Έζησα πολλά χρόνια στο εξωτερικό και γνωρίζω την ψυχοσύνθεση των Ευρωπαίων, ιδιαίτερα δε των Γερμανών. Ουδέποτε δόθηκε τόση σημασία σε εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα, ακόμη και σε εποχές που επιδεικνύαμε τους καλύτερους οικονομικούς δείκτες στην Ευρώπη. Η οποιαδήποτε αναφορά στις εκλογές περιοριζόταν σε κάποια ρεπορτάζ ή σε ντοκυμαντέρ για το ‘’ελληνικό οικονομικό θαύμα’’ και μια προσγειωμένη ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος τη βραδιά των εκλογών.
Αυτή η έντονη ενασχόληση με τους Έλληνες, τις εκλογές, τα κόμματα και τα πρόσωπα αυτών, η μείωση της τουριστικής κίνησης αμέσως μετά τα αποτελέσματα των εκλογών τι μπορεί να σημαίνουν?
Δύο χρόνια τώρα ακούμε για την πιθανότητα εξόδου της χώρας μας από την νομισματική ένωση. Απόφαση για το γεγονός αυτό δεν μπορεί να λάβει κανένα αρμόδιο όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι μόνοι που μπορούμε να αποφασίσουμε για αυτό είμαστε οι ίδιοι με κυβερνητική ή δημοψηφισματική απόφαση.
Καιρό τώρα ακούμε για τα σενάρια που επεξεργάζεται η Ευρώπη για το πιθανό ενδεχόμενο εξόδου ή την πιθανότητα πτώχευσης της χώρας μας και τι θα συμβεί την επόμενη μέρα. Με δεδομένη την έλλειψη πολιτικής βούλησης από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης για μια τέτοια καταστροφική απόφαση, ίσως τους δίνουμε τώρα μια πρώτης τάξης ευκαιρία να μας μεταβιβάσουν τις ευθύνες και να βρεθούν στο τέλος ως τιμητές της παραμονής μας στην νομισματική ένωση.
Οι ευρωπαίοι κι όχι μόνο γνωρίζουν πολύ καλά την κατάσταση στη χώρα μας, ξέρουν ότι στην Ελλάδα υπάρχουν άνω του ενός εκατομυρίου άνεργοι κι άλλοι τόσοι δανειολήπτες που δεν έχουν καμία προοπτική με βάση αυτά που ακούν από τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας. Γνωρίζουν επίσης ότι η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων φοβούνται για το μέλλον τους και τη μονιμότητά τους. Αυτές οι πληθυσμιακές ομάδες και κατεξοχήν αντιμνημονιακές (σαν να ευθύνεται το Μνημόνιο για τα ελλείμματα του Κρατικού Προϋπολογισμού ή λες και είχαμε πλεονασματικούς Προϋπολογισμούς πριν από αυτό) είναι ικανές να διαμορφώσουν το αποτέλεσμα υπέρ της εξόδου από το ευρώ. Η απόφαση να ψηφίσουν κόμματα αντιμνημονιακά φάνηκε ήδη από τις πρώτες εκλογές. Το μνημόνιο έχει γίνει εφιάλτης για τους περισσότερους Έλληνες και ο φόβος πως θα έρθουν χειρότερα είναι βάσιμος για όλους. Βλέποντας λοιπόν τους ευρωπαίους και παγκόσμιους ηγέτες να προσπαθούν να ‘’σώσουν’’ την Ελλάδα και τους Έλληνες από τυχόν κακοτοπιές δημιουργούν μάλλον το αντίθετο αίσθημα στον ατίθασο Έλληνα και το γνωρίζουν αυτό.
Θυμίζω στο σημείο αυτό πως ιστορικά ότι έχει συμβεί στην Ελλάδα κατά τη νεότερη ιστορία είχε πάντα τις ευλογίες των ισχυρών της εκάστοτε εποχής. Έτσι και τώρα μια ενδεχόμενη έξοδος με δική μας πρωτοβουλία από το ευρώ και κατά συνέπεια και την Ευρωπαϊκή Ένωση θα έχει συμφωνηθεί σιωπηλά από τους ισχυρούς του κόσμου. Προβλέπω και κροκοδείλια δάκρυα από τους ευρωπαίους ηγέτες στη περίπτωση που πούμε ‘’άντε γειά’’ στο ευρώ. Βεβαίως θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου την επόμενη μέρα και θα ακολουθήσουν με μαθηματική ακρίβεια κι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, δημιουργώντας στο τέλος αυτό που χρόνια τώρα ακούμε Ευρώπη δύο ή και τριών ταχυτήτων.
Ο διπολισμός που δημιουργείται σήμερα βοηθάει επίσης να αποφασίσουμε εν βρασμώ ψυχής και με βάση το προσωπικό συμφέρον κι όχι το συλλογικό. Η άνοδος της εθνοσοσιαλιστικής παράταξης και η ψήφος διαμαρτυρίας σε ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και Ανεξάρτητους Έλληνες δείχνει πως ο κόσμος έχει χάσει την πίστη και την ελπίδα προς όλες τις κομματικές οργανώσεις, γιατί γνώριζε πολύ καλά, πως καμία εξ αυτών δεν είναι εις θέση να κυβερνήσει αποτελεσματικά και προς όφελος του παρά μόνο να διαμαρτυρηθεί . Η δε οχύρωση του ΚΚΕ στο άλλο άκρο ως μια δύναμη που δεν συζητά με κανέναν και τίποτα βοηθά στο γεγονός της ακυβερνησίας και απομακρύνει το ενδεχόμενο διακυβέρνησης της χώρας μας από αμιγώς αριστερή κυβέρνηση. Ως εκ τούτου ποιά είναι η προοπτική για τον Έλληνα πολίτη?
Μοιραία το δίλλημα ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι που θέλουν να τονίσουν οι πάντες και το έχουν καταφέρει. Κατάφεραν να ανάγουν τον καταληψία Αλέξη Τσίπρα σε μεγάλη πολιτική μορφή και τον ικανότατο σε γυμναστικές επιδείξεις Αντώνη Σαμαρά σε ευρωπαίο μεσσία. Το αδιέξοδο της 6ης Μαΐου είναι, σε μεγάλο βαθμό, δικό του έργο. Αφού υιοθέτησε την αντιμνημονιακή στρατηγική μετά το 2010, νομιμοποιώντας την ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, καθιστώντας την πλειοψηφική, αφού διέλυσε το κόμμα του, συνέχισε να ζητά υστερικά εκλογές στο μέσον της μεγαλύτερης κρίσης της χώρας απονομιμοποιώντας την κυβέρνηση συνεργασίας Παπαδήμου. Μαζί με αυτήν καταδικάζοντας εμπράκτως και τις συνεργασίες γενικά, ζητώντας “να του λύσουν τα χέρια να κυβερνήσει αυτοδύναμα “.
Για να γλυτώσουμε την επαπειλούμενη καταστροφή της επιστροφής στη δραχμή χρειάζεται πάνω από όλα να δημιουργηθεί ένα αίσθημα εμπιστοσύνης.
Αυτό το αίσθημα μπορεί να το καλλιεργήσει μόνο μία κυβέρνηση που θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα ξεκόψει από τον εκχυδαϊσμένο και χωρίς αντίκρισμα λαϊκισμό του τζάμπα μάγκα. Δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε σε μια κοινότητα λαών από την οποία απαιτούμε δικαιώματα και απεμπολούμε υποχρεώσεις. Θα πρέπει η επόμενη κυβέρνηση να εξηγήσει ότι δεν μπορούμε πλέον να συντηρούμε το κοστοβόρο και αναποτελεσματικό κράτος που δημιουργήσαμε. Όποια και αν είναι η επόμενη κυβέρνηση έχει βασικό χρέος να δημιουργήσει με τις αποφάσεις της πρωτογενή πλεονάσματα αμέσως, εντός του έτους. Επίσης πρέπει να είναι άτεγκτη στην κατάργηση κάθε είδους προνομίων που δυναμιτίζουν την κοινωνική συνοχή , πράγμα που προέβλεπαν οι ρήτρες του 1ου Μνημονίου και που αθέτησε η τότε άνευρη κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, ενοχοποιώντας στα μάτια του Ελληνικού Λαού τις ρηξικέλευθες πρόνοιες του μνημονίου ενώ υπόλογη είναι μόνο η δική του αναποτελεσματικότητα.
Πρέπει επίσης να εξηγήσει ότι το πλέον πολύτιμο στοιχείο που σήμερα διαθέτει η χώρα είναι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και ότι είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ότι εκείνοι είναι διατεθειμένοι και ικανοί να συμφωνήσουν μαζί μας.
Ο τσαμπουκάς της αναδιαπραγμάτευσης είναι ένα δηλητήριο στις σχέσεις μας με την Ευρώπη.
Για να συμβούν όμως αυτά θα πρέπει ο έλληνας πολίτης να επιδείξει επιτέλους πολιτική ωριμότητα και να μελετήσει τις κινήσεις και τα προγράμματα των κομμάτων με στόχο να αποφασίσει για το μέλλον των παιδιών του και της επόμενης γενιάς που θα ακολουθήσει κι όχι να πορεύεται με βάση την παροιμία ‘’το δικό μου σπίτι κάηκε, κανένα να μη μείνει’’. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να στήνουμε κάλπες για να ξεθυμαίνουμε. Να εκδηλώνουμε μόνο την οργή μας. Είναι επιβεβλημένη ανάγκη να αναδείξουμε κυβέρνηση.
Αυτή η ανάγκη επιβάλει την δημιουργία τρίτου πόλου στο πολιτικό σκηνικό, ικανό να κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που δεν μπορούν τα εκφυλισμένα και καταδικασμένα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ . Ένας αξιόπιστος πολιτικός πόλος με ρεαλιστικές προτάσεις διακυβέρνησης του τόπου για το αύριο χωρίς να φοβάται τις συντεχνίες που μας οδήγησαν εδώ ζώντας παρασιτικά από τον λαϊκό μόχθο και που υπόσχεται να διατηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο συνασπισμός ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ – ΔΡΑΣΗ δίνει αυτή την προοπτική.
Να δημιουργήσουμε ξανά την Ελλάδα με τις δικές μας δυνάμεις και όχι με ξένες εξαρτήσεις.
Ναι στην Ευρώπη . Όχι στον λαϊκισμό που τόσο στοίχισε στον τόπο μας.
Γεώργιος Τσιτσούλας
Υποψήφιος βουλευτής ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ – ΔΡΑΣΗ