Κατ’αρχήν ο γράφων συγχαίρει την Υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Κεραμέως (θυγατέρα σπουδαίου Καθηγητού μου στο Πανεπιστήμιο) για την επαναφορά της τράπεζας θεμάτων, την επαναφορά της βάσης του 10, για την επαναφορά των Λατινικών κ.α. με τα οποία προσπαθεί να θέσει την Παιδεία σε νέες σοβαρές βάσεις. Κυρίως όμως την συγχαίρει για την απόφασή της να καταργήσει το μάθημα της Κοινωνιολογίας στα σχολεία μας. Οι προσπάθειες αυτές έρχονται σε συνέχεια παλαιοτέρων δηλώσεών της, σύμφωνα με τις οποίες ”η Ιστορία δεν πρέπει να έχει κοινωνιολογικό χαρακτήρα, αλλά χαρακτήρα διαμόρφωσης εθνικής συνείδησης”. Ακόμη περισσότερο, έρχονται σε συνέχεια δηλώσεων σημαντικών προσωπικοτήτων του πνεύματος, οι οποίοι τονίζουν την σημασία που έχει η ορθή και πλήρης διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στους ελληνόπαιδες, όχι μόνον για την μόρφωσή τους, αλλά και για την καλλιέργεια της περίφημης εθνικής συνείδησης.
Υπό την έννοια αυτή δεν ξενίζει η αντίδραση της Αριστεράς για το περιεχόμενο της ”εθνικής συνείδησης” ως έννοια, ούτε για την αποκατάσταση των Λατινικών εις βάρος του αγαπημένου τομέα των απανταχού αριστερών όπου γης, την Κοινωνιολογία. ”Ο ρόλος του ατόμου και της ομάδας, οι κοινωνικές τάξεις, τα φύλα, οι κοινωνικές αντιθέσεις και ιδεολογίες (σ.σ. ειδικά αυτές) πρέπει να αναγνωρίζεται οτι συμβάλλουν στην διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης” μας διαβεβαίωνε πριν λίγο καιρό ο πρώην Υπουργός Παιδείας (άνευ του ”εθνικής” μπροστά) κ. Ν. Φίλης, ο οποίος συνδύαζε την έννοια του έθνους με ”τις καθημερινές εμπειρίες των παιδιών και του απλού πολίτη”. Πάλι καλά που ο άνθρωπος δεν ταύτιζε την έννοια του έθνους και του Ελληνα με τις πορείες, τις καταλήψεις και τους βανδαλισμούς των αλητών των Εξαρχείων, πράγματα λίαν οικεία και ανεκτά (αν όχι αγαπητά) στην ελληνική Αριστερά. Ή μάλλον, πάλι καλά που δεν το είπε καθαρά.
Το πως πρέπει να διδάσκεται το μάθημα της Ιστορίας( και της Γλώσσας) είναι ένα ζήτημα. Άλλο όμως ζήτημα είναι το τι ΔΕΝ πρέπει να περιέχει αυτό το μάθημα. Ο γράφων πάντα θεωρούσε οτι την Ιστορία ναι μεν δεν πρέπει να την μαθαίνουμε ελληνοκεντρικά (ή εθνοκεντρικά για να το επεκτείνω και σε άλλους λαούς), πλην όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να περιλαμβάνει θεματικές που δημιουργούν ή εγκυμονούν διαιρέσεις και σύγχυση στους μαθητές ακόμη και μέσα στην τάξη. Θέματα όπως η ταξική διαίρεση της κοινωνίας ή η λεγόμενη πάλη των τάξεων ή ο επίσης λεγόμενος ανταγωνισμός των φύλων ή το λεγόμενο χάσμα των γενεών ή οι περίφημοι και πολυδιαφημισμένοι κοινωνικοί αγώνες ή οι διαφορές των θρησκειών, όσο υπαρκτά και ενδιαφέροντα θέματα και αν είναι ΔΕΝ μπορούν να γίνουν αντικείμενο ζύμωσης στο πνεύμα μικρών παιδιών, διότι ακριβώς αυτό το πνεύμα αδυνατεί σε αυτήν την ηλικία να τα επεξεργαστεί. Πολύ περισσότερο, αυτά είναι θέματα που από την φύση τους διαιρούν τους ανθρώπους και δεν τους ενώνουν, ενώ ο σκοπός της διδασκαλίας της Ιστορίας κάθε έθνους είναι ο ακριβώς αντίθετος. Παρόμοια προβληματική αναπτύχθηκε και σε μια άλλη πρωτοβουλία των φωστήρων του ΣΥΡΙΖΑ να αντικαταστήσουν το μάθημα των Θρησκευτικών με την…Θρησκειολογία, έναν τομέα τόσο δύσκολο, περίπλοκο και προκαλούντα διαιρέσεις στους ίδιους τους θρησκειολόγους που ευτυχώς η αντικατάσταση του κ.Φίλη το έθεσε οριστικά εκτός συζητήσεως. Η Κοινωνιολογία και η Θρησκειολογία είναι αντικείμενα ειδικών, όχι μαθητών.
Ναι, η Ιστορία δεν πρέπει να είναι εθνοκεντρική, είναι λανθασμένη και παραμορφωτική αντίληψη κάτι τέτοιο. Οι ελληνόπαιδες οφείλουν να γνωρίζουν καλώς και την ευρωπαϊκή Ιστορία, τις Ανακαλύψεις, τον Διαφωτισμό, την Μεταρρύθμιση, τις διαδικασίες σχηματισμού των εθνικών ευρωπαϊκών κρατών, το πνεύμα της Ιστορίας, το οποίο δεν ευρίσκεται αποκλειστικά στην ελληνική Ιστορία με δεδομένο οτι όλες οι Ιστορίες εμπλέκονται μεταξύ τους. Επίσης, ας κρατηθούμε μακρυά από την διδασκαλία εθνικού μίσους εναντίον άλλων λαών, έστω και αν αυτοί υπήρξαν ιστορικοί εχθροί μας. Αλλο αυτό όμως και άλλο η αντίληψη των ανοιχτών συνόρων και της δημιουργίας εθνικού χυλού που προωθεί η Αριστερά με τις …κοινωνιολογικές της ευαισθησίες εις βάρος της εθνικής συνείδησης που οφείλει η διδασκαλία της Ιστορίας να δημιουργήσει.
Οσον αφορά στην διδασκαλία της Γλώσσας, ο γράφων τονίζει οτι το κεφάλαιο της εθνικής μας συνείδησης και δίνει όσο τίποτε άλλο αίσθημα πατρίδας, πλην όμως είναι αντικείμενο άλλου σημειώματος.
Ιωάννης Ξηρός
Ταξ|χος ε.α.