Σίγουρα κάθε τι δεν αποτελεί αυτεξούσια ύπαρξη. Η αναγωγή της φύσης του «είναι», του «θέλω» και κάθε μίας ενέργειας είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη. Είναι προϋπάρχουσα έμπνευση του Τριαδικού Θεού που φύσησε με πνοή μέσα στη δημιουργία. Και το «μη είναι» αφού έγινε μία καλαίσθητη παρουσία του «όντως είναι», απέκλεισε προσωρινά την ανάγκη για πτώση.
Και η πτώση ήρθε μέσα από μία χρήση ελευθερίας που περισσότερο έμοιαζε με ανωριμότητα και επιπολαιότητα. Κι αυτή όμως ανάγκη. Μία ανάγκη τρεπτότητας του αντιθέτου που φιλοσοφικά εξηγεί την τάση της ανάλωσης του εαυτού στην εγωπαθή φύση της διαστρεβλωτικής μανίας της αφασίας του. Μία ανάγκη θεοποίησης του φθαρτού και χωμάτινου στοιχείου της φύσης. Μία ανάγκη υποβάθμισης της πρωταρχικής αιτίας των όλων. Έτσι λοιπόν η θέα της ομορφιάς αυτής της ένωσης και κοινωνίας με τον Θεό θάφτηκε μα δεν χάθηκε. Βυθίστηκε μα δεν πνίγηκε. Αμαυρώθηκε αφήνοντας μέσα της να τρεμοπαίζει δελεαστικά η υπόσχεσης της επαναφοράς. Της υιοθεσίας του χρώματος της ψυχής που γεμίζει με ευωδία κάθε στιγμή και σχέση.
Δεν χρειάζεται να το γράψω. Θα στο υπενθυμίσω. Δεν θα σε βάλω να χορέψεις σε σκέψεις που ηδονικά διεγείρουν την ψυχή σου και σε αφανίζουν από τη θέα της αντιστροφικής ωραιοποιημένης κατανόησης των στιγμών που ζαλίζουν το νου σου, των λογισμών που κυριεύουν εωσφορικά κάθε σκέψη και κίνηση. Θα σε βάλω στην ανάγκη του δεδομένου. Και το μόνο δεδομένο είναι η ύπαρξη σου. Και ο χώρος της ανακύκλωσης σου έχει τη διέξοδο της απάθειας. Μιας άλλης αφασίας ονειρεμένων ψυχών και σωμάτων που αγίασαν και κατάφεραν στη ζωή να μαρτυρήσουν. Και το αίμα τους έπνιξε ορμητικά το δέντρο του παραδείσου, πραγματώνοντας την υπόσχεση της χαρισματικής θέας του αρχικού κάλλους και ένωσης με τον όντως υπάρχοντα Θεό. Ξέχνα λοιπόν την αυτοκτονία σου στην ανυπαρξία και στο σκότος της απόλυτης διαφωνίας με την βίωση των θείων αληθειών και καταστάσεων. Ξέχνα την ταφή των πνευματικών αισθητηρίων.
Η νέκρωση δεν σημαίνει τάφος της ελπίδας που μόνο θεία προέλευση έχει. Η νέκρωση είναι απλά η επιλογή σου για πλήρη αποστροφή από τη μετάνοια της ζωής. Από την θέληση για περισσότερο «θέλω» που τινάζει την ψυχή σαν σταγόνες βροχής από την ανθρώπινη κάτω φύση στη θεϊκή πάνω ταύτιση. Αν νεκρωθείς μπορείς να αναστηθείς. Αλλά κι αυτό δεν ανακυκλώνεται σε φιλοσοφικούς στοχασμούς και διαπλάσεις ανθρώπων με άριστη ηθική κατάρτιση, πνευματική διαύγεια και κοινωνική χρησιμότητα. Ζει και βασιλεύει στην ανάσα της ψυχής. Αν θες δοκίμασε τη γεύση που έχασες να γεύεσαι πτωτικά. Μπορείς εξάλλου με τέλεια άνεση να στροβιλίζεις σε κάθε τι που παραμορφώνει την αληθινή πνευματική ηδονή σωμάτων και ψυχών, μέσα στην αυτοκαταστροφή σου.
Μην φοβάσαι όμως πως θα πνιγείς στη θάλασσα της ανάλωσης του εαυτού σου μέσα από την προσωρινή θέα του αντι – εαυτού. Τον άλλον που δείχνεις ό,τι είσαι και φέρεσαι, τον αλλάζεις μόνος με βίο συγχώρησης που αναδύει από την αληθινή μετάνοια του αναστάσιμου φωτός που δεν βλέπεις, αλλά υπάρχει. Μην φοβάσαι για το σκοτάδι που ζεις. Έχουμε ζήσει. Γευτήκαμε την μισάνθρωπη μανία του να θέλει να καταστρέφει κάθε άγια ένωση με τον Θεό της αγάπης. Την κυριαρχία του για απόλυτη καταστροφή. Μάλλον για κάτι χειρότερο. Διαβολική εκμηδένιση της ωραιότητας της ψυχής. Όμως μην φοβάσαι. Θα σου θυμίσω τι γράφει στο έργο του «Βάκχαι» ο Ευριπίδης. Είναι σαν αν σου υπενθυμίζει πως στο τίποτε που δεν βλέπεις, το κάτι αρχίζει να γεννάται και μαθηματικά να προσθέτει ηλιαχτίδες ελπίδας μέσα σου, γράφοντας πως «των δ’ άδοκήτων πόρον ηύρε θεός». Οι ιδέες και οι λογισμοί σου σε αναστατώνουν. Σε ρίχνουν. Όμως είναι τόσο πνευματικά παραγωγικοί και ψυχωφέλιμοι που στη δρόμο που βαδίζεις και στη ζωή που ζεις, στον τώρα και με ελπίδα στο αύριο, είναι μόνο αναγεννησιακή. Γκρεμίζουν και χτίζουν με μύρο θείου νάματος τη διαύγεια του νου. Το όμορφο φαινομενικά χθες πέθανε. Τέλος. Η αξίωση της αληθινής ζωής, αγάπης και έρωτα του σήμερα είναι η πιο παραδεισένια αγάπη. Χτίζεις σ’ αυτή. Χωρίς φόβο. Με απλότητα και διάκριση. Μα πάνω απ’ όλα με αγάπη και ένωση του νου με εκείνο που είναι αγάπη. Τον Θεό και τον άνθρωπο.
Έτσι λοιπόν σηκώνεις τη ανάγκη σου που θέλει να βλέπει αλλά και να ζει το φως και την ανακατώνεις με μπόλικη πνευματική υποχώρηση του «εγώ» στο «θέλω» του Θεού και στο «σε θέλω» του άλλου.
Έτσι τα χείλη που φιλάς δεν είναι σαν τα χείλη της άρνησης της αγάπης, «αλλά ομοιάζουν με τα κρίνα, που αποστάζουν πολύτιμον ανόθευτον σμύρναν» όπως διαβάζεις στο «Άσμα Ασμάτων» της θείας γραφής. Θυμήσου πως η εικονική αίσθηση της αλήθειας του χθες, είναι θέα του «εκ του μη όντος». Μία όμορφη και απατηλά πλασμένη ειδωλική εικόνα που ξεγέλασε τι είσαι και τι θες. Τι αγαπάς και τι ερωτεύεσαι. Οι εμμονές έγιναν επιτάφιος της λήθης. Τα απωθημένα δεν υπάρχουν καν.
Και μην ξεχνάς πως η αρχιτεκτονική της πνευματικής διαύγειας και απάθειας εισήλθε σαν άνθος ανοιξιάτικο στην ευωδία των ψυχών που ανασαίνουν στην ψυχή του παραδείσου. Ο Θεός σου ανοίγει το δρόμο. Σου δίνει την πιο ιδανική για σένα ευλογία να βαδίσεις σε αυτό που θες. Σε αυτό που αγαπάς. Στην ένωση με τη θεία φύση που πλημυρίζει την ανάσα σου. Αυτή την ανάσα που ζεις. Κι αυτό, όταν η ψυχή ανασαίνει στην ανάσα της…
Ηρακλής Αθ. Φίλιος
(e-mail: iraklisfilios@gmail.com)
.
.