Από την αρχή, ένα πράγμα ήταν ξεκάθαρο για την επίσκεψη Μέρκελ: Το γεγονός της επίσκεψης, ως ισχυρός συμβολισμός, θα επισκίαζε τις όποιες δημόσιες δηλώσεις της. Καλές κουβέντες για την προσπάθεια της χώρας, είχαν άλλωστε ακουστεί στην επίσκεψη Σαμαρά στη Γερμανία. Είχαν επίσης συνοδευτεί από καθαρές κουβέντες για την ανάγκη να υλοποιηθούν (επιτέλους) οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές. Το μόνο που απέμενε ήταν ο συμβολισμός της παρουσίας Μέρκελ, με κεντρικό μήνυμα ότι η Ε.Ε. «θέλει την Ελλάδα στο ευρώ».
Η επίσκεψη Μέρκελ είχε δύο κίνητρα: Κατ’ αρχάς, να καθησυχάσει τις διεθνείς αγορές ότι σταθεροποιείται η Ευρωζώνη. Και μάλιστα εκεί ακριβώς που υπάρχει η πιο ανοιχτή πληγή, δηλαδή στον πιο προβληματικό εταίρο, που αποτελεί «ειδική περίπτωση». Άλλωστε αυτή την προβληματικότητα τόνισε πριν από λίγες μέρες ο Σόιμπλε, λέγοντας πως μόνο στη χώρα μας δεν προχωρούν οι μεταρρυθμίσεις. Επιπρόσθετα, επιδιώκεται να εκφραστεί η εμπιστοσύνη στον μεταμορφωμένο Έλληνα πρωθυπουργό προσωπικά, και να στηριχτεί έτσι η τωρινή κυβέρνηση.
Βεβαίως ο Σαμαράς δεν είναι αποδέκτης μιας λευκής επιταγής εμπιστοσύνης. Διότι και ο Γιώργος Παπανδρέου, σε μια αρχική φάση, είχε θεωρηθεί προσωπικά αξιόπιστος λόγω των καλών προθέσεών του. Αυτές όμως ισοπεδώθηκαν στην πορεία από το κρατικιστικό-πελατειακό κόμμα του, την ώρα που σύσσωμη η αντιπολίτευση έκανε επίδειξη ανευθυνότητας και λαϊκισμού. Πάντως ο Σαμαράς μοιάζει να προσλαμβάνεται στην Ε.Ε. τουλάχιστον ως πιο αποφασιστικός από τον Παπανδρέου. Αρκεί το πείσμα που έδειξε ως λαϊκιστής, να το μετατρέψει τώρα σε υπεύθυνη αποφασιστικότητα.
Καλό είναι επίσης να γνωρίζουμε, πως η Μέρκελ έρχεται στην Ελλάδα στο απόγειο της κυριαρχίας της στη Γερμανία και την Ευρώπη. Έχει ξαναχτίσει τον άξονα με τη Γαλλία, από θέση συγκριτικής οικονομικής ισχύος. Οι αφελείς που ανέμεναν ο Ολάντ, με τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα της Γαλλίας, να μετατραπεί σε ανταγωνιστικό πόλο ευρωπαϊκής επιρροής, έχουν διαψευστεί παταγωδώς. Με εξαίρεση την ελληνική κοινή γνώμη, η Μέρκελ έχει την ευρύτερη αποδοχή Ευρωπαίου πολιτικού στην κοινή γνώμη των χωρών της Ευρωζώνης, συνδυάζοντας ηγετικότητα και ευελιξία.
Το τελευταίο το απέδειξε πρόσφατα και με τη στήριξη των πρωτοβουλιών του Μ. Ντράγκι, παρά την αντίθεση της γερμανικής κοινής γνώμης. Άλλωστε, μοιάζει να οδεύει προς άνετη εκλογική επικράτηση. Ενώ όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι αναλυτές προτρέπουν τους συμπολίτες τους, αντί να δαιμονοποιούν τη Γερμανία, να μιμηθούν εκείνα που οδήγησαν στην οικονομική επιτυχία της.
Αν τα παραπάνω είναι η θετική πλευρά του νομίσματος, υπάρχει και η απειλητική πλευρά. Αν η χώρα μας λοιπόν δεν κάνει μεταρρυθμίσεις στο κράτος, απλώς θα κερδίσουμε χρόνο, διότι αυτό βολεύει προσωρινά τους δανειστές μας. Ταυτόχρονα η τρόικα δεν πρόκειται να πιεστεί «πολιτικά», για να θωπεύσει ένα κομματικό σύστημα σφιχταγκαλιασμένο με τον καταστροφικό δημόσιο τομέα. Φυσικά, όσο δεν μειώνεται το πελατειακό κράτος τόσο θα τιμωρείται με σκληρότητα όλη η κοινωνία. Ανησυχητικό είναι επίσης ότι το κυβερνητικό σχήμα, παρά τις προθέσεις Σαμαρά-Στουρνάρα, που δεν αρκούν, δεν θέλει να πραγματοποιήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, με υπουργούς δεύτερης και τρίτης κατηγορίας.
Έτσι, αν η κυβερνητική ομάδα δεν αλλάξει συθέμελα σε πρόσωπα και αντιλήψεις, η επίσκεψη Μέρκελ θα αποδειχτεί ένα ακόμη παυσίπονο. Την ώρα που ο ασθενής παραμένει στην εντατική. Μέχρι, σε απώτερο χρόνο, να κοπεί το οξυγόνο του.
Πηγή: Ημερησία
.