Πολλοί ισχυρίζονται ότι η συζήτηση στην ώρα της μάχης περί εκλογών θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και θα προκαλέσει τεράστια ζημιά στη χώρα, ίσως και την ευρωζώνη. Ισχυρίζονται ότι θα βλάψει την οικονομία, θα πάει πίσω το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, θα απορρυθμίσει τη δημόσια διοίκηση και στο τέλος θα έχουμε ίδια ή χειρότερα αποτελέσματα.
Όλα αυτά υπό ορισμένες προϋποθέσεις θα ίσχυαν. Και κανείς δεν θα μπορούσε να αντιτείνει πολλά. Αν όμως δεν ισχύουν… Αν η σημερινή κατάσταση οδηγεί τον τόπο και τη χώρα σε απορρύθμιση… Αν οι οικονομικοί δείκτες πάνε από το κακό στο χειρότερο… Αν ο κοινωνικός ιστός αποσαθρώνεται… Αν η παραγωγική βάση συρρικνώνεται… Αν η ανάπτυξη αποτελεί μακρινό όνειρο, ενώ η ύφεση βαθαίνει με άκρως ανησυχητικούς ρυθμούς… Αν η ανεργία καλπάζει, ιδιαίτερα στις νέες και τους νέους μας… Τότε σίγουρα τα δεδομένα αλλάζουν…
Λένε ότι οι εκλογές εδώ που φθάσαμε δεν αποτελούν λύση. Λένε επίσης ότι στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Και σίγουρα το να μιλήσει ο λαός δεν μπορεί να είναι απευκταία και μη επιθυμητή λύση. Ο λαός δικαιούται να μιλήσει. Να εκφρασθεί. Να τιμωρήσει. Να επιβραβεύσει. Να πάρει την τύχη της χώρας στα χέρια του.
Πολλοί θα πουν και δικαιολογημένα ότι ο εκλογικός χρόνος της παρούσας κυβέρνησης δεν τελείωσε. Ότι στις δημοκρατίες οι εκλογές δεν γίνονται κατόπιν επιθυμίας της αντιπολίτευσης. Αυτά θα ίσχυαν, αν τα έλεγε προεκλογικά και ενέκρινε το πρόγραμμά της ο ελληνικός λαός…
Από το αμίμητο…”λεφτά υπάρχουν” μέχρι το “δώστε και ξαναδώστε” φόρους και έκτακτες εισφορές υπάρχει τεράστια απόσταση. Τίθεται θέμα πολιτικής νομιμοποίησης αυτής της κυβέρνησης. Κι αυτό πρέπει τώρα να το καταλάβει… Γιατί μπορεί μεν να μην τελείωσε ο εκλογικός και συνταγματικός της χρόνος, αλλά εξαντλήθηκαν το πολιτικό της κεφάλαιο και σίγουρα οι αντοχές και η υπομονή του λαού μας. Και η δικαιολογημένη οργή τους θα εκφρασθεί διά της καθολικής αποδοκιμασίας της κυβερνητικής πολιτικής και πρακτικής, πολύ σύντομα, μέσω της κάλπης.