Στην δύσκολη τούτη κοινωνική συγκυρία που βιώνουμε όλοι, ο καθένας από εμάς προσπαθεί με τον δικό του περιχαρακωμένο και a priori αλάνθαστο τρόπο να αντιμετωπίσει την κρίση. Από ποιες απόψεις και σκέψεις διακατέχεται το εκπαιδευτικό σώμα στην παρούσα συγκυρία; Η απαξίωση της συλλογικής δράσης η οποία πολλές φορές πηγάζει από τη δυσπιστία των εκπαιδευτικών προς τα πρωτάγματα των συνδικάτων. Η διαφωνία για κοινούς κοινωνικούς αγώνες συμπορευόμενοι με χρυσοκάνθαρους συνδικαλοδιευθυντές του δημόσιου τομέα αφού όλοι «εργαζόμενοι» είμαστε. Η βουβή διαφωνία σε πολλές από τις επιλογές του συνδικάτου, αφού γνωρίζουν ότι ποτέ δεν ρωτήθηκαν πραγματικά για τις επιλογές του. Η απαξίωση προσώπων τα οποία χρησιμοποίησαν τα κομματικά γραφεία για τις μελλούμενες προσωπικές επιλογές καριέρας στην εκπαίδευση. Η διαφωνία με κάποιους από τους ηγήτορες του συνδικάτου οι οποίοι περιφερόμενοι από απόσπαση σε απόσπαση δεν γνωρίζουν την ποσότητα της κιμωλίας που συσσωρεύεται στον πίνακα της αίθουσας κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Η αγωνία αν όντας σε μια επισφαλή οργανική θέση, θα βρίσκονται του χρόνου αλλού, τινάζοντας στον αέρα τον οικογενειακό προγραμματισμό. Η καταρράκωση της προσωπικότητας του κάθε δασκάλου, τον οποίο το Υπουργείο Παιδείας τον βλέπει ως έναν αριθμό, και όχι ως μια επιστημονική οντότητα που μπορεί να προσφέρει επαρκές επιστημονικό έργο. Η προσφυγή δε σε βοήθεια από το συνδικάτο εκλαμβάνεται ωε προσωπική εκδούλευση του τάδε ή δείνα κόμματος και του αντίστοιχου βουλευτή (Μαυρογιαλούρου επονομαζόμενου). Οι αδιαφανείς συνθήκες πρόσληψης προσωπικού στις διάφορες επιτροπές, χωρίς αποδεκτά από την πλειονότητα κριτηρίων, ικανά να θέσουν ένα πλαίσιο αξιοκρατικής λειτουργίας. Ανάλογα με τη ροή του Λιθαίου τα «κριτήρια» πότε ορίζονται προς την μία κατεύθυνση και πότε προς την άλλη. Όλα τούτα οδηγούν στην περιχαράκωση του καθένα από εμάς, μη αποδεχόμενος το διάλογο, τον αντίλογο και τη δημιουργική σύνθεση των διαφορετικών θέσεων και απόψεων. Υπάρχουν διαρκώς παράλληλοι μονόλογοι οι οποίοι δεν συναντώνται πουθενά.
΄Εννοιες όπως κοινωνική αλληλεγγύη, συναδελφικότητα, κοινή προσπάθεια και αλληλοβοήθεια αρχίζουν και εκλείπουν μεταξύ μας. Το ερώτημα λοιπόν που ανακύπτει είναι. Και τώρα τι κάνουμε; Είναι δυνατόν να μαζέψουμε ότι έχει απομείνει από το κουράγιο μας με στόχο την αποτροπή της επίθεσης αυτής; Θα δώσουμε εκ νέου «άφεση αμαρτιών» στους εκφραστές των δύο μεγάλων κομμάτων που οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ; Θα προσπαθήσουμε να «ξαναβολέψουμε» τα δικά μας παιδιά, καταργώντας κάθε έννοια αξιοκρατίας και κοινωνικής συνοχής του εκπαιδευτικού χώρου; Θα είμαστε μοιραίοι θεατές των γεγονότων ακολουθώντας το παράδειγμα της στρουθοκάμηλου; Θα αγωνιζόμαστε μόνον για τον εαυτό μας και την παράταξή μας υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών μας; Συνάδελφοι δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Μπορεί και εμείς να κάναμε και να κάνουμε λάθη αλλά αν ενθυμούμαστε καλά, την ηγεμονία οι αριστερές δυνάμεις την είχαν πριν 60 χρόνια. Από τότε μπορεί μερικές φορές να παρασέρνονταν στα παιγνίδια εξουσίας, αλλά κυρίαρχα βρέθηκαν απέναντι από την εξουσία. Δεν είναι δυνατόν ο θύτης (οι επιλογές της Ν.Δ. και του Πασόκ) να ταυτίζεται με το θύμα!
Για την «Πρωτοβουλία Καθηγητών Τρικάλων»
Παππάς Βασίλης ΓΕΛ Καλαμπάκας