Στην Ελλάδα η Δημοκρατία, λειτουργεί. Μπορεί να μην έχει το βάθος που θα θέλαμε, αλλά είναι παρούσα. Οι εξουσίες δεν είναι τόσο αποτελεσματικές όσο θα έπρεπε, αλλά λειτουργούν όπως και οι μηχανισμοί του κράτους. Το Σύνταγμα πανταχού παρόν παρ’ όλες τις κατά καιρούς παραβιάσεις του, τα πολιτικά κόμματα, θεσμός και το δικαίωμα της ψήφου αναφαίρετο.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες και προϋποθέσεις, σε παλαιότερες εποχές, όταν η χώρα δεν αντιμετώπιζε τα σημερινά επικίνδυνα εξωτερικά προβλήματα και μάλιστα με τέτοια οξύτητα, είχαμε όλη την άνεση να χαρακτηρίζουμε διάφορες χώρες ως αντιδημοκρατικές, ολιγαρχικές, πατερναλιστικές, φονταμενταλιστικές, ακόμα και φασιστικές.
Μπορούμε να αναφερθούμε σε μερικές απ’ αυτές:
Σαουδική Αραβία: Βασίλειο με κληρονομικό δικαίωμα. Απόλυτη μοναρχία. Σύνταγμα ουσιαστικά δεν υπάρχει, όπως και πολιτικά κόμματα. Από την μοναρχία εκπορεύονται και εκτελούνται , όλες οι εξουσίες. Δικαίωμα ψήφου δεν προβλέπεται παρά μόνο σε θέματα τοπικής αυτοδιοίκησης και ήσσονος σημασίας. Η μοναρχία διαχειρίζεται απολύτως τα πιο πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων στο κόσμο. Η δικαιοσύνη απονέμεται με βάση τους κανόνες του Κορανίου.
Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα: Συνομοσπονδία Εμιράτων . Αφεντικό σε κάθε ένα από αυτά είναι ο Εμίρης με κληρονομικό δικαίωμα. Ο αρχηγός της συνομοσπονδίας και της κυβέρνησης ασκούν δοτή εξουσία. Λειτουργία πολιτικών κομμάτων δεν επιτρέπεται. Εκλογές, όπως και στην Σ. Αραβία για εναλλαγή αιρετής εξουσίας, δεν προβλέπεται. Η δημοκρατία σ’ αυτές τις χώρες δεν διδάσκεται. Πρόκειται για τις χώρες με τα πλουσιότερα κοιτάσματα πετρελαίου και αμύθητο πλούτο .
Αίγυπτος: Κατ ‘ επίφαση, Αραβική Δημοκρατία της Αιγύπτου. Αρχηγός του κράτους, ο πρόεδρος. Η χώρα ταλαιπωρείται από συνεχή πραξικοπήματα και δολοφονίες προέδρων, οι οποίοι κυβερνούν απολυταρχικά. Ο σημερινός πρόεδρος, Σίσι, προέρχεται από τις ένοπλες δυνάμεις της Αιγύπτου και συμμετείχε στο πραξικόπημα εκδίωξης του προηγουμένου προέδρου Μόρσι, ο οποίος και φυλακίστηκε . Στις εκλογές του 2014, ο Σίσι εκλέχτηκε πρόεδρος της Αιγύπτου με ποσοστό 97%! Κυβερνά απολυταρχικά στηριγμένος στο στράτευμα. Χρεώθηκε με πογκρόμ κατά των πολιτικών αντιπάλων του.
Ισραήλ: Δημοκρατική χώρα με σύνταγμα, πολιτικά κόμματα και εκλογικό σύστημα. Το μόνο κράτος της περιοχής με δημοκρατία δυτικού τύπου. Όμως το χαρακτηριζόμενο ‘’βαθύ κράτος ΄΄ του Ισραήλ είναι ο αποφασιστικός παράγοντας της διοίκησης του. Πρόκειται για ένα πάνοπλο κράτος με έντονα σοβινιστικά και υπόγεια υπερσυντηρητικά χαρακτηριστικά .
Ασκεί ιμπέριουμ στα γειτονικά αραβικά κράτη με τα οποία κατά καιρούς είχε και ένοπλη εμπλοκή. Εχει κριθεί αρνητικά για την συμπεριφορά του απέναντι στους Παλαιστίνιους.
Με όλα αυτά τα κράτη που δεν φημίζονται και πολύ για το δημοκρατικό τους πολίτευμα η τον ουμανισμό τους η την φιλία τους με τους όμορους, η δημοκρατική Ελλάδα που βρέθηκα με την πλάτη στον τοίχο, αναγκάστηκε να δημιουργήσει και να επεκτείνει με ραγδαίο τρόπο συμμαχίες , προκειμένου να αντιμετωπίσει την επεκτατική Τουρκική απειλή. Και καλά έκανε. Ενας κίνδυνος σαφώς ορατός, που αφόρα οπωσδήποτε και τις χώρες που προαναφέρθηκαν. Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας δεν υπολόγισε την ‘’δημοκρατικότητα’’ αυτών των χωρών. Παλιές αντιπαλότητες και διαφορές ξεχάστηκαν και ξεπεράστηκαν μπροστά στον επεκτατικές και απειλητικές διαθέσεις της Τουρκίας στην γύρο περιοχή , και «ο χθεσινός αντίπαλος έγινε σημερινός φίλος».
Το δόγμα «ο εχθρός του εχθρού μου, είναι φίλος μου», λειτούργησε απολύτως.
Παλαιότερα, η κριτική σ’ αυτές τις ανελεύθερες χώρες ήταν συχνή, ιδίως από τους λεγόμενους αριστερούς- προοδευτικούς κύκλους. Σήμερα κανένα κόμμα η πολιτικός χώρος, ακόμα και η καθημερινή αρθρογραφία δεν τολμούν να κρίνουν αρνητικά αυτές τις ‘’ανίερες’’ συμμαχίες με αυτά τα αυταρχικά καθεστώτα, πειθαρχημένοι όλοι στην Μακιαβελική λογική, ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Και είναι εμφανές , πόσο περισσότερο ασφαλείς νοιώθουν οι Ελληνες με αυτές τις πολιτικές και στρατιωτικές επιλογές και συμμαχίες, τα κοινά στρατιωτικά γυμνάσια , την ανταλλαγή πολεμικής τεχνογνωσίας και την αγοροπωλησία οπλικών συστημάτων. Συμπεριλαμβανομένης σ’ αυτό το πολεμοχαρές αντιτουρκικό γίγνεσθαι, και της Γαλλίας που με δικαιολογία την αντιμετώπιση του επερχόμενου Ισλαμισμού που προωθεί η Τουρκία, αύξησε την παρουσία της πολεμικής αρμάδας της στην Μεσόγειο, προώθησε το εμπόριο της πολεμικής βιομηχανίας της με πρώτο και καλύτερο πελάτη την Ελλάδα, ενώ δεν κρύβεται η επιθυμία της να διατηρήσει την νεοαποικιακή πολιτική της στην πετρελαιοπαραγωγική περιοχή της Μ. ανατολής , ιδίως στην Λιβύη (Λέγε με Total).
Κάτω από αυτά τα γεγονότα το σύνθημα «Ελλάς- Γαλλία , συμμαχία», επικαιροποιήθηκε με την αγορά των Rafal, των Exoset, και ενδεχομένως των Bexara, δοθέντος ότι «η προετοιμασία για πόλεμο, είναι η συνέχιση της πολιτικής, με άλλα μέσα».
Μετά από όλα αυτά αμφιβάλει κανείς γιατί ο Νικολό Μακιαβέλι και ο Φον Κλαούσεβιτς είναι πάντα επίκαιροι;