του Γιώργου Παπασίμου
Η φετινή επέτειος της εθνικής παλιγγενεσίας από την μεγάλη Εθνική Επανάσταση του 1821, που απέχει μόλις τέσσερα χρόνια από την συμβολική επέτειο των διακοσίων ετών απελευθέρωσης της σύγχρονης Ελλάδος, αυτή βρίσκεται βαθιά πληγωμένη στο οικονομικό επίπεδο, λόγω της ουσιαστικής χρεοκοπίας της και της μνημονιακής κηδεμονίας, αδύναμη και ανασφαλής, εξαιτίας του τραγικού συνδυασμού ενός βαθιά ελλειμματικού πολιτικού προσωπικού και της χωρίς εθνική συνείδηση κερδοσκοπικής οικονομικής ολιγαρχίας και ταπεινωμένη, εξαιτίας των αθλίων και ψευδών «κατηγοριών» σε βάρος της από διάφορους θεσμικούς ή όχι εκπροσώπους του Ευρωπαϊκού Βορρά.
Τελευταίο επεισόδιο σε αυτόν τον ιδιότυπο επικοινωνιακό «πόλεμο» σε βάρος της Χώρας, ήταν οι δηλώσεις του ανεκδιήγητου Προέδρου του Eurogroup Γερούν Νταισελμπλουμ, προσφάτως καταποντισθέντα, σε βαθμό εξαφανίσεως, στις Ολλανδικές εκλογές της περασμένης Κυριακής, ο οποίος, προφανώς, ως αντιστάθμισμα της απόρριψης των Ολλανδών στο πρόσωπό του, θεώρησε ότι πρέπει να επιτεθεί σε βάρος των Λαών του Ευρωπαϊκού Νότου, με σημείο αναφοράς πάντα την Ελλάδα, αναπαράγοντας τα ψευδεπίγραφα στερεότυπα των τεμπέληδων, ράθυμων, μη παραγωγικών και υπερκαταναλωτικών Νοτίων.
Και ενώ οι υπόλοιπες χώρες του Νότου (Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία) αντέδρασαν θεσμικά, και πολλές από αυτές στο υψηλότερο επίπεδο, ζητώντας την παραίτηση αυτού, διότι υποθάλπει ανεπίτρεπτα την διεύρυνση των ψευδεπίγραφων στερεοτύπων των Βορείων σε βάρος των Νοτίων Χωρών, αποκρύπτοντας, έτσι, την πραγματικότητα, που είναι το ρήγμα λόγω των άνισων οικονομικών συναλλαγών και της αξιοποίησης των μηχανισμών της Ε.Ε. υπέρ των ισχυρών οικονομιών του Βορρά σε βάρος αυτών του Νότου, στη Χώρα μας, η οποία βρίσκεται σε καθοδική πορεία παρακμής, το θέμα αυτό μετατράπηκε σε εσωτερικό «θέατρο σκιών», κάκιστης μάλιστα εκτελέσεως.
Η αρχή από την πρώην υφυπουργό Παιδείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., επίλεκτο μέλος της εθνομηδενιστικής ομάδας στον χώρο της πανεπιστημιακής κοινότητας, που αυτοχαρακτηρίστηκε έστω και σαρκαστικά ως «πουτάνα του Νότου !!!!», επιχειρώντας μάλιστα να κλέψει και λίγη «χρυσόσκονη επαναστατικότητας» από την Simone de Beauvoir !!!! και συνεχίστηκε από τον πολλαπλά ανεκδιήγητο πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης, που φρόντισε να την μετατρέψει σε «τσατσά του Νότου» !!! (μόνο τη λέξη «έλεος» μπορεί να αναφωνήσει κανείς).
Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό δείγμα της βαθιάς παρακμής του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα και του εν δράσει πολιτικού προσωπικού, το οποίο έχει μεγάλες ευθύνες για την βύθιση και κατάπτωση της Χώρας και της εξάπλωσης του «δηλητηρίου του μιθριδατισμού» στην Ελληνική κοινωνία.
Την ώρα που το Ελληνικό αδιέξοδο κορυφώνεται, «τα παιδία παίζει». Εδώ επί συνεχόμενα επτά χρόνια, είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Η οικονομία καταστρέφεται, η κοινωνική συνοχή διαλύεται, η μορφωμένη νεολαία μεταναστεύει στις καπιταλιστικές οικονομίες της Δύσης, ως έτοιμο επιστημονικό προσωπικό και η Ελληνική εθνική οντότητα αντιμετωπίζει σοβαρούς εθνικούς κινδύνους νέων «ακρωτηριασμών», έως και τον κίνδυνο του αφανισμού. Το ανολοκλήρωτο της εθνικής παλιγγενεσίας, έχει πλέον διαγραφεί με τα πιο μελανά χρώματα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, της Χώρας, που έχει περάσει από την έναρξη της εθνικής παλιγγενεσίας του 1821, πολλά δεινά και πολλές εθνικές καταστροφές, τις οποίες ξεπέρασε, είναι ότι σήμερα έχει υπονομευθεί ένας από τους βασικότερους διαχρονικούς πυλώνες διατήρησης αυτού του ιστορικού Έθνους στο διάβα των αιώνων, που είναι, όπως έξοχα αναφέρει ο κορυφαίος Έλληνας ιστορικός Νίκος Σβορώνος, ο αντιστασιακός χαρακτήρας των Ελλήνων.
Αντίθετα, κατά την περίοδο της μνημονιακής κηδεμονίας, αφού είχε προηγηθεί βαθμιαίως, ως υπόστρωμα κατά την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης η πλήρης προσχώρηση των Ελλήνων πολιτών στο ψευδοκαταναλωτικό πρότυπο της εικονικής ευμάρειας και του εύκολου δανεισμού, που τους μετέτρεψε σε σύγχρονους «δουλοπάροικους» των τραπεζικών τοκογλυφικών δικτύων, μέσα από την προπαγάνδα του φόβου και των διλημμάτων επιχειρείται η διαμόρφωση ενός σύγχρονου ιδιότυπου «ραγιά».
Η διαδρομή, όμως, αυτή οδηγεί στην ψυχολογική διαταραχή του λεγομένου Συνδρόμου της Στοκχόλμης, που εμφανίζεται σε ομάδες ανθρώπων, όταν υπάρχει σχέση θύτη – θύματος, εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Το ψυχολογικό αυτό φαινόμενο παρατηρήθηκε το 1973 στη Στοκχόλμη της Σουηδίας σε ομήρους μιας τραπεζικής ληστείας. Οι ληστές κράτησαν έξι μέρες σε ομηρία τους εργαζόμενους της τράπεζας, όπου οι τελευταίοι, ως θύματα της ομηρίας, δημιούργησαν συναισθηματικό δέσιμο με τους θύτες τους, τους οποίους υπερασπίστηκαν δημόσια μετά την απελευθέρωσή τους.
Ο κίνδυνος γενικευμένης εμφάνισης του Συνδρόμου αυτού στη Χώρα μας, μετά από επτά χρόνια μνημονιακής αδιέξοδης κηδεμονίας και σκληρών αιματηρών πολιτικών, που εμφανίζονται ως μονόδρομος για την λήψη της δόσεως του «εξαρτημένου ναρκομανούς», είναι ορατός. Είναι, όμως, απολύτως αναντίστοιχος με τον δύσκολο και επίπονο αγώνα της απελευθέρωσης της Χώρας από τους ηρωικούς προγόνους μας του 1821, το παράδειγμα των οποίων οφείλουμε, ως μέλη της Ελληνικής κοινωνίας, να ακολουθήσουμε, για την άμεση ανατροπή των προαναφερομένων συνθηκών εξαθλίωσης και εξαφάνισής μας.
’’Ο κίνδυνος γενικευμένης εμφάνισης του Συνδρόμου αυτού στη Χώρα μας, μετά από επτά χρόνια μνημονιακής αδιέξοδης κηδεμονίας και σκληρών αιματηρών πολιτικών, που εμφανίζονταιως μονόδρομος για την λήψη της δόσεως του «εξαρτημένου ναρκομανούς», είναι ορατός.Είναι, όμως, απολύτως αναντίστοιχος με τον δύσκολο και επίπονο αγώνα της απελευθέρωσης της Χώρας από τους ηρωικούς προγόνους μας του 1821, το παράδειγμα των οποίων οφείλουμε, ως μέλη της Ελληνικής κοινωνίας, να ακολουθήσουμε, για την άμεση ανατροπή των προαναφερομένων συνθηκών εξαθλίωσης και εξαφάνισής μας’’