Η ανάβαση για την οροσειρά Λάκμος (ή Περιστέρι) ήτανε προγραμματισμένη για την Κυριακή 29-04-12. Η συγκεκριμένη οροσειρά με την χαρακτηριστική ονομασία Λάκμος (ή κοινός Περιστέρι) αποτελεί τμήμα της νότιας Πίνδου και βρίσκεται στα όρια των νομών Τρικάλων και Ιωαννίνων.
Η συνάντηση είχε προγραμματιστεί για τις 6 το πρωί της Κυριακής στα γραφεία του Συλλόγου. Μετά τους απαραίτητους χαιρετισμούς με φίλους ορειβάτες που είχαμε καιρό να συναντήσουμε και με τον ανάλογο καφέ λόγω της ώρας στα πράγματα μας ξεκινήσαμε με προορισμό το Χαλίκι. Η διαδρομή ιδιαίτερου κάλους μέσα από το Περτουλιώτικα Λιβάδια μέχρι και τα στενά στην Γέφυρα Αλέξιου οπού αρχίζει να γίνεται εμφανές η οροσειρά στην οποία είναι τμήμα της το Περιστέρι στα δυτικά μας.
Μετά από διαδρομή δυο ωρών με το αυτοκίνητο φτάνουμε στο ιστορικό χωριό Χαλίκι, το οποίο βρίσκεται σε υψόμετρο 1.150 μ., είναι το δυτικότερο χωριό του νομού Τρικάλων και της Θεσσαλίας το οποίο και είναι ο τελικός προορισμός με το μεταφορικά μας μέσα. Εν συνεχεία μέσα από ένα πλακόστρωτο δρομάκι φτάνουμε στην Πλατεία του Χωρίου οπού τα 11 μέλη του Συλλόγου μαζί με τον Σνούπη (Snoopy) μετά τις απαραίτητες ετοιμασίες ξεκίνησαν την ανάβαση με στόχο την κορυφή Τσουκαρέλα (2.295 μ).
Η διαδρομή ξεκίνησε παίρνοντας τον δασικό δρόμο στο επάνω μέρος του χωριού και μετά από μισή ώρα περίπου διασχίσαμε ένα ρέμα πριν φτάσουμε μετά το πέρας μιας ώρας στο δασικό δρόμο οπού μπήκαμε σε σηματοδοτημένο μονοπάτι στην καρδιά του ελατοδάσους. Ύστερα από μια ώρα στο δάσος και σε υψόμετρο 1500 μ. αρχίσαμε να προσεγγίζουμε σιγά σιγά το αλπικό τοπίο. Εκεί έγινε και η πρώτη μας στάση στα τελευταία δέντρα του δάσους (οξυά) οπού τα μέλη του ΟΠΟΠ ξεκουράστηκαν για λίγα λεπτά μέχρι να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους για την δύσκολη συνέχεια.
Η ανάβαση από το σημείο εκείνο και μετά ήταν σε αλπικό τοπίο σε ένα καταπράσινο μονοπάτι και μετά την πάροδο μιας ώρας φτάσαμε στο πρώτο πετροκτιστό μαντρί σε υψόμετρο 1650 μ. οπού πλέον γίνονται εμφανείς και οι πρώτες μάζες χιονιού (χιονούρες). Στην συνέχεια τις διαδρομής και λόγω της εποχής αρκετοί καταρράκτες και πίδακες νερού έκαναν την εμφάνιση τους μέσα από το βουνό από εμφανή και μη σημεία. Σ΄όλη την διάρκεια της ανάβασης η θερμοκρασία και γενικότερα οι καιρικές συνθήκες ήτανε ιδανικές για ορειβατικές διαδρομές και ειδικότερα για την διαδρομή την οποία είχαμε σχεδίαση
Η ανάβαση πλέον μετά τα 1700μ. αρχίζει να γίνεται πιο κουραστική αφού τα πατήματα μας πλέον είναι μέσα στο χιόνι το οποίο όμως είναι αρκετά σταθερό και σαν αποτέλεσμα βουλιάζαμε λιγότερο. Μετά από τρεισήμισι ώρες πορείας φτάσαμε τελικά στο οροπέδιο (Λειβάδια) οπού διακρίναμε τα χαρακτηριστικά φυτά της άνοιξης στις αλπικές ζώνες που δεν είναι αλλά από τους κρόκους οπού κάναμε και το δεύτερο διάλλειμα πριν την κορυφή. Μετά από συζήτηση με τα μέλη του ΟΠΟΠ εάν θα κατευθυνόμασταν προς στην Λίμνη Βερλίγκα στην οποία έτσι και αλλιώς θα ήτανε δύσκολα να διακρίνουμε καθώς θα ήτανε σκεπασμένη με χιόνι ή προς την κορυφή αποφασίστηκε τελικά ομόφωνα να πάμε στην κορυφή
Αφήνουμε στο αριστερό μας χέρι την Βερλίγκα και συνεχίζουμε προς το Διάσελο για να πιάσουμε την τελική ράχη της κορυφής η οποία ευτυχώς είναι ξέχιονι. Μετά από μια αρκετά απαιτητική ανάβαση φτάνουμε στην κορυφή Τσουκαρέλα. Αναλυτικότερα η κορυφογραμμή ενώνεται με το Δοκίμι μέσω του αυχένα Μάντρα Χότζα και με την Κακαρδίτσα μέσω του αυχένα Μπάρος. Υψηλότερη κορυφή του είναι η Τσουκαρέλα (2.295 μ). στην οποία και βρισκόμαστε μαζί τα μέλη του ΟΠΟΠ μετά από 5 ώρες πορείας.
Η θέα απο την κορυφή είναι καταπληκτική και ειδικότερα το δυτικό τμήμα του Λάκμου ανήκει στη λεκάνη απορροής του ποταμού Αράχθου, ενώ το ανατολικό τμήμα ανήκει στη λεκάνη απορροής του ποταμού Αχελώου. Η σημαντικότερη πηγή του Αχελώου βρίσκεται στη θέση Βερλίγκα (στα βλάχικα σημαίνει μαίανδρος) του Λάκμου σε υψόμετρο περίπου 2.000 μέτρων.
Στην κορυφή επίσης συναντήσαμε και άλλους ορειβάτες από την Άρτα που έκαναν την διαδρομή ξεκινώντας από το Παλαιοχώρι. Κοιτώντας την Θέα από την κορυφή βλέπουμε και άλλους ορειβάτες οι οποίοι ήταμε στην κορυφή Γιανακη οπού και αργότερα μάθαμε ότι ήτανε μέλη του ΣΠΟΡΤ. Μετά από ένα μικρό διάλειμμα και τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες πήραμε τον δρόμο τις επιστροφής με γεμάτες τις μπαταρίες από τις εικόνες και την έως τώρα ανάβαση.
Η κατάβαση βέβαια δεν ήτανε ανάλογη της ανάβασης και λόγω χρόνου αλλά και λόγω του τρόπου κατάβασης οπού το χιόνι μας επέτρεπε να γλιστρήσουμε και να παίξουμε στις μεγάλες πλαγιές του βουνού.
Ο ήλιος βεβαία τώρα ήτανε πιο ψηλά και ήτανε πιο απειλητικός από ότι το πρωί δείχνοντας τα σημάδια του στο πρόσωπο μας. Μετά από τρεισήμισι ώρες κατάβασης φτάνουμε ξανά στο τελευταίο ρέμα που είχαμε αρχικά περάσει αλλά το ύψος του νερού ήτανε σχεδόν στο διπλάσιο του σε σχέση με τις πρωινές ώρες λόγω των υψηλών θερμοκρασιών και του λιωσίματος του χιονιού.
Κάπου εδώ τελειώνει η ανάβαση μας στο Περιστέρι μετά από 19 χλμ. Συνολικής πορείας και 8.5 ώρες εντατικής ορειβασίας φτάνουμε ξανά στο σημείο εκκίνησης και τερματισμού πού ήτανε το Χαλίκι ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την επόμενη ανάβαση.