Το σοκ του μνημονίου, επέπεσε ως καταστροφικός κομήτης στο καλομαθημένο εκλογικό ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ. Λέμε εκλογικό και όχι πολιτικό. Πολιτικό υπήρχε τη δεκαετία του 70 και τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Ηταν τότε ένα ιστορικό ρεύμα που ξεκινούσε από τον Τρικούπη, τον Παπαναστασίου και το Βενιζέλο, διαπερνούσε τον Πλαστήρα και το Γεώργιο Παπανδρέου, και έβρισκε την συνέχειά του στον Αντρέα.
Υπό την αρχηγία του Αντρέα συσπειρώθηκαν εφεδρείες από τη γενιά της Ενωσης Κέντρου, του 114, των ανένδοτων, των συλλαλητηρίων για την Κύπρο, της αντιχουντικής δράσης, ριζοσπαστικοποιημένα τμήματα της μεταπολιτευτικής περιόδου, μεγάλο μέρος της εικονοκλαστικής νεολαίας, καθώς και κάποια ΕΑΜικά υπολείμματα, που είχαν κουραστεί από την αναμονή της «ωρίμανσης των συνθηκών», προκειμένου να επέλθει επί γης η εποχή του… καθαρού σοσιαλισμού.
Ωστόσο ο λαϊκισμός του Αντρέα, τα αφάνταστα ποσά που έστελναν οι κουτόφραγκοι από την ΕΟΚ, και μετέπειτα Ε.Ε. (ΜΟΠ, πακέτα Ντελόρ, ΕΣΠΑ, Lider), αλλοίωσαν αυτόν τον κόσμο, τον μετέτρεψαν σε εκλογικό ακροατήριο, που διά των προσλήψεων, της φοροδιαφυγής, των πολυποίκιλων επιδοτήσεων, ανέβασε το υλικό του επίπεδο σε ευρωπαϊκά επίπεδα, παρότι υπήρχε αναντιστοιχία μεταξύ δεικτών παραγωγής και κατανάλωσης (και κάτι που δεν θα αρέσει: Πολλοί από τους νυν διαπρύσιους κήρυκες του φιλελευθερισμού στη χώρα μας, στα social media, ως ελεύθεροι επαγγελματίες, ωφελήθηκαν τα μάλα από την επιδοματική πολιτική του ΠΑΣΟΚ και την εσκεμμένη χαλαρότητά του ως προς την σύλληψη της φοροδιαφυγής).
Αυτό το καλομαθημένο εκλογικό ακροατήριο έπαθε σοκ με το μνημόνιο (το αν, πως, γιατί, δεν αφορά το παρόν κείμενο). Το σοκ ήταν μεγαλύτερο γιατί προήλθε από τον γιο του ιδρυτή, τον «Σήκω Αντρέα για να δεις, το παιδί της Αλλαγής», και απέστρεψε το πρόσωπό του από το κόμμα του, αναζητώντας νέο Αντρέα – δηλαδή νέο πάροχο – στον Αλέξη Τσίπρα.
Στο ΠΑΣΟΚ, την τραγική εποχή της μεγάλης αποκαθήλωσης, παρέμειναν – σαν παλιοί σταχανοβίτες – ένα μικρό ποσοστό, περί το 4%, οι οποίοι το διατήρησαν όρθιο και εντός Βουλής. Ηταν οι κομματικοί πατριώτες, που συνήθως δεν είχαν απολαύσει τα πλουσιοπάροχα ελέη του ΠΑΣΟΚ, στη μακρόχρονη κυβερνητική διαδρομή του. Οι απολαύσαντες, μαζί με Κουρουμπλή, Σπίρτζη, Τζάκρη, κλπ έπλευσαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, γοητευμένοι από τις αναστηθείσες διακηρύξεις των «ΘΑ» («και τα μισά να κάνει… », που έλεγαν).
Με την διάψευση των συριζαίικων υποσχέσεων, κάποια ελάχιστα τμήματα των πρώην ψηφοφόρων ΠΑΣΟΚων, άρχισαν να επαναπροσβλέπουν προς το κόμμα τους, ενώ η πλειοψηφία έμειναν ανάεροι, και στις δημοσκοπήσεις καταγράφονται ως «αναποφάσιστοι».
Στο μεταξύ το ΠΑΣΟΚ, όντας απαξιωμένο, ακολούθησε την κλασσική συνταγή των κομμάτων τη Δύσης: Προσπάθεια αλλαγής ονόματος (Ελιά), και εμβλήματος, για να φανεί ανανεωμένο και αποκαθαρμένο από τις παλιές του αμαρτίες. Η επιχείρηση λίφτινγκ, δεν ευοδώθηκε επί Βενιζέλου (περίπτωση των 58). Ισως ήταν πολύ νωρίς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακμαίος ακόμη, και ισοπεδωτικά καταγγελτικός, του απέδιδε τις εφτά πληγές του Φαραώ.
Με την έναρξη της αποσάρθρωσης του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε να διαφαίνεται η δειλή επιστροφή των πασοκικών πληθυσμών. Και εδώ άρχισαν τα προβλήματα. Η Γεννηματά θέλησε να συνεχίσει την πολιτική του προκατόχου της και να αποκαθάρει το όνομα ΠΑΣΟΚ, διευρύνοντάς το με νέες δυνάμεις. Εν αρχή υπήρξε η σκέψη να υπάρξει εντελώς νέο κόμμα (απόφαση συνεδρίου το 15), αλλά υπήρξαν τόσες χρονοβόρες διαδικασίες, τόσες αντιπαραγωγικές συζητήσεις – και με τον Σταύρο Θεοδωράκη – που το εγχείρημα κατέστη ατελέσφορο. Επίσης – ως προσωπική γνώμη – ατελέσφορο θα ήταν το εγχείρημα και με πρόσφατους τους τρεις (Διαμαντοπούλου, Ραγκούση, Φλωρίδη), καθώς δεν εναρμονίζονται ούτε με την τωρινή πρόεδρο, ούτε και με τις πολιτικές συντεταγμένες του πρώην κόμματός τους, τις οποίες θεωρούν παρωχημένες.
Εν τέλει συγκροτήθηκε η παράταξη της ΔΗΣΥ (αποτελούμενη από ΔΗΜΑΡ, ΚΙΔΗΣΟ, Κινήσεις Πολιτών, ΕΔΕΜ). Ισως και να μην χρειαζόταν! Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ επαναπάτριζε σταδιακά κόσμο – όχι αρκετό για να το καταστήσει εκ νέου μεγάλο κόμμα, αλλά σίγουρα ικανό για να το αναδείξει σε πρόσβαρο κοινοβουλευτικό παράγοντα, και ζωτικό συνδετικό «αρμό» μελλοντικών συνεργασιών.
Τον περασμένο Μάρτιο είχε υπάρξει συμφωνία στο Κεντρικό Συντονιστικό Οργανο της ΔΗΣΥ, για την διεξαγωγή, τέλη Ιουνίου, ενός πολιτικού – προγραμματικού συνεδρίου (δηλαδή δεν θα υπήρχε εκλογή Προέδρου και Κεντρικής Επιτροπής). Στο συνέδριο αυτό θα συμμετείχαν 3.000 σύνεδροι (40% από το ΠΑΣΟΚ, 20% από τη ΔΗΜΑΡ, 20% από το ΚΙΔΗΣΟ, 10% από τις Κινήσεις Πολιτών και 10 % από την ΕΔΕΜ),ενώ η εκλογή Προέδρου, θα γινόταν «στην ώρα της», όταν δηλαδή συγκροτηθεί ενιαίο κόμμα, όπως είχε δεσμευτεί η Γεννηματά.
Ενταση
Το Σάββατο στην Κ.Ε. του κόμματος, ο νυν Γραμματέας Στ. Ξεκαλάκης και ο ευρωβουλευτής (και πρώην Γραμματέας) Ν. Ανδρουλάκης, αμφισβήτησαν τη διαδικασία του επερχόμενου συνεδρίου, πρότειναν να γίνει «ανοιχτό» συνέδριο με την συμμετοχή της βάσης της παράταξης, να ξεκινήσει – ξανά – ο διάλογος με το Ποτάμι και με τους «Τρεις». Ο Ανδρουλάκης μάλιστα, πρότεινε «να πάμε σε Επινέ»
(Σ.Σ. Επεξηγηματικά, γράψαμε χθες για το Επινέ, τα εξής: Προάστιο του Παρισιού όπου έγινε το ιδρυτικό συνέδριο του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος, στο οποίο συμπτύχθηκε σε ενιαίο κόμμα, ένας γαλαξίας πολιτικών ομάδων – σοσιαλιστικών, σοσιαλδημοκρατικών, φιλελευθέρων, αυτοδιαχειριστικών, ακόμη και καταστασιακών, που έδρασαν στον Μάη του 68, και από το οποίο ανέτειλε το άστρο του Μιτεράν. Μόνο που η Γαλλική σοσιαλδημοκρατία είχε χρόνο μπροστά της, η Γαλλία δεν βρισκόταν σε μνημόνιο, στην εξουσία δεν βρισκόταν μια παραπαίουσα κυβέρνηση ψευδεπίγραφης αριστεράς, ενώ η γαλλική κοινωνία ζούσε στην μακάρια εποχή της καταναλωτικής ευδαιμονίας).
Στη χθεσινή συνεδρίαση υπήρξε απρόσμενη ένταση, μέλη της Κ.Ε. αποχώρησαν από τη συνεδρίαση. Το ίδιο έκανε και το προεδρείο, απόντος του οποίου η νέα πρόταση μπήκε σε ψηφοφορία. Την πρόταση – καταστατικώς άκυρη ελλείψει προεδρείου, σε κάθε κόμμα, όπου γης – θα συζητήσει εν ευθέτω χρόνω, το Πολιτικό Γραφείο. Τα ωραίο ήταν ότι μέλη – πολιτικοί φίλοι των πρωτεργατών της νέας πρότασης, στα social media, κατηγορούσαν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για… πραξικόπημα, επειδή ως απόφαση της Κ.Ε, δεν μπήκε στο κομματικό sitε η δική τους, αντικαταστατικώς ψηφισμένη, απόφαση, αλλά εκείνη της ηγεσίας.
Θα ήταν σκαμπρόζικο να αναφερθεί η όλη διαδικασία της έντασης, αλλά δεν θα πρόσφερε στον αναγνώστη. Τα γεγονότα καθ΄εαυτά δεν αξίζουν λεπτομερέστερης δημοσιογραφικής περιγραφής.
Απλώς ως συμπέρασμα συνάγεται, ότι οι επανακάμψαντες ψηφοφόροι, απογοητευμένοι από την μικρόνοια (καθώς οι πασόκοι δεν έχουν κατανοήσει την παραμένουσα απαξίωσή τους από την κοινωνία), κάποια στιγμή θα πουν τα γνωστό: «εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε» – και το κόμμα θα παραμείνει στη Β’ Εθνική.
Του Γιάννη Σιδέρη