Το πρόβλημα της χώρας εξελίσσεται, ως γνωστόν, ερήμην μας. Αυτό μπορεί να συμβαίνει για δύο λόγους. Η μια εκδοχή είναι πως οι μεγάλοι της Ευρώπης αναζητούν λύσεις σε ζητήματα που υπερβαίνουν κατά πολύ τις διαστάσεις του Ελληνικού προβλήματος. Να τους απασχολούν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από τη σωτηρία της χώρας μας, όπως για παράδειγμα η επιβίωση των τραπεζών τους, η πρόνοια για πιθανή κατάρρευση της Ιταλίας ή της Ισπανίας, η συνοχή της Ευρωζώνης κλπ. Όποιο απ’ όλα και να είναι το πρόβλημα, το γεγονός πως ίσως να μην είμαστε στις προτεραιότητας τους, είναι μια πολύ αρνητική εξέλιξη!
Η δεύτερη εκδοχή είναι η χώρα μας να μην αποτελεί, πλέον, αξιόπιστο συνομιλητή. Ότι δηλαδή οι δανειστές μας δεν έχουν άλλο τη διάθεση να αναλώνονται σε «ανούσιες» συζητήσεις με την Ελληνική πλευρά. Είτε γιατί δεν πιστεύουν πως η παρούσα κυβέρνηση είναι πολιτικά ισχυρή και ικανή να υλοποιεί όσα κάθε φορά συμφωνούνται, είτε γιατί δεν πιστεύουν ότι θα μακροημερεύσει! Ειδικά αν πάμε σε εκλογές, κάτι που είναι πολύ πιθανό, ενδεχόμενη νίκη της ΝΔ με δεδομένες τις θέσεις του κόμματος, καθιστά τη συζήτηση άνευ νοήματος.
Όποια από τις εκδοχές αυτές και αν ισχύει, είναι εξ’ ίσου κακή και απευκταία! Και στη μία και στην άλλη περίπτωση είμαστε χαμένοι από χέρι! Το ακόμη χειρότερο, όμως, είναι πως παρά την κρισιμότητα των στιγμών, κυβέρνηση και κρατική μηχανή βρίσκονται σε απόλυτη παραλυσία. Θα περίμενε κανείς την ύστατη ώρα, κάποιες πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση να αντιμετωπίσουμε ως χώρα την καταιγίδα που έρχεται, με τις λιγότερες δυνατές συνέπειες. Μοιάζει αυτονόητη η αναζήτηση «εθνικής συνεννόησης» για την αντιμετώπιση της κατάστασης.
Αντ’ αυτού έκπληκτη η κοινή γνώμη παρακολουθεί τις κενές περιεχομένου αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων, αλλά και τις διχογνωμίες και τη γκρίνια στο εσωτερικό της κυβέρνησης, που την έχουν οδηγήσει σχεδόν σε αποσύνθεση. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το πολιτικό κενό να διευρύνεται, να μεγαλώνει η αβεβαιότητα και να βαθαίνει το ρήγμα (της κοινωνίας) με τον πολιτικό κόσμο. Αντί η χώρα να δίνει τη μάχη με ενιαία φωνή, τα κομματικά και τα προσωπικά συμφέροντα συνεχίζουν να είναι ισχυρότερα από το εθνικό συμφέρον!
Μέρα με τη μέρα η δυναμική των εξελίξεων επιταχύνεται σε βαθμό που να απειλεί τη συνοχή της κοινωνίας, αλλά και την υπόσταση της χώρας. Κανείς δεν γνωρίζει τι είναι ακριβώς αυτό που έρχεται. Παρόλα αυτά αντί να προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα, κάνουμε ό,τι μπορούμε, για να επιταχύνουμε τις εξελίξεις. Δεν υπάρχει, πλέον, περιθώριο για να χαθεί ούτε ώρα. Είναι ανάγκη άμεσα να υπάρξει πρωτοβουλία, που θα οδηγήσει σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Πριν η κοινωνία χάσει εντελώς τον βηματισμό της, πριν η χώρα απωλέσει και την τελευταία ευκαιρία που μπορεί να της δοθεί. Πριν να είναι πολύ αργά.