Στον απόηχο της αντιπαράθεσης για την «ταυτότητα φύλου»
Η παραμόρφωση της πραγματικότητας και ο ανορθολογισμός δεν μπορούν κρυφτούν με το μανδύα της υπεράσπισης των «ατομικών» δικαιωμάτων
Με κούφιες διακηρύξεις ενάντια στην ανισότητα, επίφαση «ευαισθησίας» γύρω από τα ατομικά δικαιώματα και μπόλικο «κουρνιαχτό» για τον «προοδευτικό» χαρακτήρα του μέτρου, πραγματοποιήθηκε η συζήτηση του νομοσχεδίου για τη «νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου» την προηγούμενη εβδομάδα .Με το πρόσχημα της εξασφάλισης μιας «κατά το δυνατόν απλής διαδικασίας», αλλά και της αναγνώρισης του δικαιώματος στον «αυτοπροσδιορισμό», η κυβέρνηση επέλεξε συνειδητά να θέσει στο περιθώριο την κοινωνική διάσταση του ζητήματος, να αρνηθεί την ανάγκη για ολόπλευρη προστασία, κοινωνική και επιστημονική υποστήριξη, ουσιαστική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των διεμφυλικών.
Επιτέθηκε με την κατηγορία της «ιατρικοποίησης», ακόμα και της «ομοφοβίας», στην επιστημονικά τεκμηριωμένη θέση του ΚΚΕ, που ξεκαθάρισε πως η αναγνώριση του δικαιώματος ενός διεμφυλικού ατόμου στην αλλαγή του αναγραφόμενου φύλου, για να μην έχει μόνο τυπικό αλλά ουσιαστικό χαρακτήρα, χρειάζεται να στηρίζεται σε μια διακριτική, επιστημονικά τεκμηριωμένη και κοινωνικά θεσμοθετημένη γνωμοδότηση, να συνοδεύεται από μέτρα κοινωνικής στήριξης του ατόμου πριν και μετά την όποια επιλογή του, να εξασφαλίζεται όσο είναι δυνατόν η στήριξη από το οικογενειακό, το συγγενικό, το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.
Και η επιστημονική προσέγγιση του θέματος γίνεται μόνο, όταν συνδυάζονται και δεν διαχωρίζονται τα βιολογικά με τα κοινωνικά κριτήρια για τον φυλετικό προσδιορισμό. Αυτό ακριβώς είναι που αρνείται ο νόμος . Μα και αυτό ακριβώς αποτελεί και τη βάση για τη θέση του ΚΚΕ. Δεν διεκδικούμε καμία αποκλειστικότητα στην επιστήμη. Απλώς, πάντα τη σεβόμαστε και τη λαμβάνουμε υπόψη μας. Μάλιστα, υπάρχουν και επιστημονικές οργανώσεις που μίλησαν στη συζήτηση με τους φορείς της Επιτροπής, καθώς υπάρχουν και απόψεις ειδικών στο δημόσιο διάλογο, που προτείνουν τη θεσμική κατοχύρωση της επιστημονικής γνωμοδότησης προσδιορισμού του φύλου, με βάση αυστηρά επιστημονικά κριτήρια, που ανέδειξαν πόσα πολλά προβλήματα κοινωνικών σχέσεων μπορεί να προκύψουν από μια πρόχειρη και επιφανειακή εφαρμογή του νόμου για το θέμα της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου.
Τελικά, γιατί η κυβέρνηση προώθησε αυτό το νόμο; Αυτό που έρχεται να υιοθετήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τη βούλα του νόμου είναι ο πλήρης διαχωρισμός του βιολογικού και του κοινωνικού φύλου. Πρόκειται για τις γνωστές θεωρίες, οι οποίες βασίζονται στην πλήρη απόσπαση των ανατομικών χαρακτηριστικών του φύλου, που προσδιορίζονται αντικειμενικά, από την προσωπική αντίληψη που έχει το άτομο για το φύλο όπου ανήκει. Όμως, αυτή η αντίληψη διαμορφώνεται από μόνη της ή κάτω από πολύ συγκεκριμένες ιστορικές, κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες; Στην πραγματικότητα, στην ατομική επιλογή επιδρά το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο, το οποίο σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και την επηρεάζει. Από την επίδραση αυτή δεν εξαιρείται, φυσικά, ούτε ο εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίο το άτομο βιώνει το φύλο, στο οποίο αναφέρεται και ο νόμος. Από αυτό, όμως, μέχρι την άποψη ότι το φύλο είναι αποκλειστικά ένα καλούπι που προσδίδει η κοινωνία στο άτομο και, επομένως, είναι κάτι το ρευστό και το μεταβαλλόμενο, η απόσταση είναι τεράστια και αυτή η χυδαία διαστρέβλωση της αντικειμενικής, της κοινωνικής πραγματικότητας, αυτός ο ανορθολογισμός και ο ιδεαλισμός, δεν μπορούν να παρουσιάζονται ως προοδευτισμός. Τελικά, αυτό που τίθεται σε αμφισβήτηση, δεν είναι μόνο η ύπαρξη δύο φύλων, σαφώς διακριτών το ένα από το άλλο, αλλά η ίδια η αντικειμενική πραγματικότητα. Η ουσία των απόψεων αυτών δεν περιορίζεται στον τρόπο που αντιλαμβάνονται το φύλο. Βρίσκεται στην απολυτοποίηση της ατομικής εμπειρίας ως αφετηρία και πηγή προέλευσης της γνώσης σε βάρος της κοινωνικής εμπειρίας, σε βάρος τελικά της αντικειμενικής πραγματικότητας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικές απόψεις που αποτελούν ουσιώδη στοιχεία ολόκληρης κοσμοθεωρίας: Η μια, ότι υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα, βιολογική, κοινωνική πραγματικότητα, ότι οι κοινωνικές αντιλήψεις για τα φύλα δεν διαμορφώνονται από την ατομική εμπειρία του καθενός και της καθεμιάς, αλλά με βάση ένα συγκεκριμένο ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, ότι τα ατομικά δικαιώματα δεν είναι ξεκομμένα από τα κοινωνικά συλλογικά δικαιώματα, ενώ η άλλη άποψη, αυτή του νόμου που είναι ιδεαλιστική, αρνείται όλα αυτά και ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα, ότι ο καθένας είναι ό,τι νομίζει, ανεξάρτητα από ιδεολογικές, κοινωνικές ή και ταξικές αναφορές. Από εκεί απορρέουν σε τελική ανάλυση και οι διαφορετικές προτάσεις των κομμάτων. Και γι’ αυτό ο νόμος δεν προσεγγίζει ούτε τις ελάχιστες κοινωνικές προϋποθέσεις, για να στηριχτεί το νομικό δικαίωμα αυτών των ανθρώπων. Αντίθετα, τις αρνείται, στο όνομα του ατομικού δικαιώματος. Είναι πολύ βολικό να θέλουν να πείσουν τους νέους, ιδιαίτερα, ότι όλα είναι σχετικά, ότι δεν έχει σημασία σε τελική ανάλυση αν είσαι άνεργος, φτωχός, εξαθλιωμένος, αλλά πώς νιώθεις, ότι δεν χρειάζεται να παίρνουμε και ορισμένα ειδικά μέτρα για τους ανήλικους εργαζόμενους, κορίτσια ή αγόρια που δεν παρακολουθούν το σχολείο και δουλεύουν για τα κέρδη του αφεντικού , (πού είναι εκεί η ευαισθησία τους;) για τις εργαζόμενες γυναίκες ή για τις μητέρες, αφού σε τελική ανάλυση η βιολογία των φύλων έχει ξεπεραστεί. Να, λοιπόν, γιατί ο νόμος της κυβέρνησης είναι πλήρως ενταγμένος στη συνολικότερη αντιλαϊκή πολιτική της. Δηλαδή, από τη μια μεριά υλοποιεί μια βάρβαρη αντιλαϊκή – αντιδραστική πολιτική και από την άλλη ψάχνει και ορισμένα σημεία, προκειμένου να δείξει ένα προοδευτικό και αριστερό πρόσωπο. Πρόκειται για έναν αντιπερισπασμό επικοινωνιακό. Γι’ αυτόν το λόγο άλλωστε και ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, όπως είναι αυτό, το αντιμετωπίζει η κυβέρνηση με έναν απίστευτο τυχοδιωκτισμό και καιροσκοπισμό, τροφοδοτώντας έτσι και συντηρητικά και αντιδραστικά αντανακλαστικά, όπως της Εκκλησίας ή της Χρυσής Αυγής.
Όσο για τις προεκτάσεις των σχετικών θεωριών και αντιλήψεων, είναι βολικές και πολλαπλά χρήσιμες: Γιατί όταν όλα είναι ρευστά και σχετικά, αν όλα διαμορφώνονται από την υποκειμενική εμπειρία και το βίωμα του καθενός και της καθεμιάς, τότε ο μόνος δρόμος που μένει ανοιχτός είναι αυτός της αναζήτησης ατομικής λύσης στα αδιέξοδα της καπιταλιστικής κοινωνίας… Και δεν είναι τυχαία η αναφορά του αναπληρωτή υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Γιάννη Τσιρώνη για νομιμοποίηση της κάνναβης. Στο παλιό σύστημα του καπιταλισμού αυτοί προτείνουν στη νεολαία όχι τον αγώνα για την ανατροπή του σάπιου, αλλά την ατομική λύση μέσα από τεχνητούς παράδεισους.
Εμείς, όμως, οι κομμουνιστές εκπαιδευτικοί γνωρίζουμε ότι τα κοινωνικά δικαιώματα δεν ικανοποιούνται ούτε με μεγαλόπρεπα λόγια περί ισονομίας ούτε με την επίκληση της δήθεν ελευθερίας της ατομικής επιλογής. Διεκδικούνται και κατακτιούνται με τη συμμετοχή στους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες, ενάντια σε αυτούς που σφαγιάζουν τα δικαιώματα ή τη δυνατότητα ικανοποίησής τους. Η συμμετοχή στη συλλογική κοινωνική δράση είναι στοιχείο για την ανάπτυξη της προσωπικότητας καθενός και καθεμιάς, την καλλιέργεια ικανοτήτων και κλήσεων που έχει. Αντίθετα, όταν κυριαρχούν στη συνείδηση και δράση, ειδικά της νέας γενιάς, ο ατομισμός, οι στρεβλές αντιλήψεις περί ατομικής ταυτότητας, βρίσκονται ο καθένας και η καθεμιά απομονωμένοι απέναντι στο σύστημα που γεννά τις κοινωνικές ανισοτιμίες και διακρίσεις, ενώ συγχρόνως στρώνεται το πεδίο για τη δημιουργία αντιδραστικών αντανακλαστικών και συντηρητικοποίησης, οδηγώντας στο ρατσισμό αλλά και της μισαλλοδοξία. Και γνωρίζουμε, ακόμη, ότι όλοι αυτοί οι υπερασπιστές του συστήματος της εκμετάλλευσης μπορεί να φοράνε κατά καιρούς τη μάσκα του «νέου» και «προοδευτικού», ανήκουν όμως στον παλιό, γερασμένο κόσμο, που η λαϊκή πάλη πρέπει να γκρεμίσει.
ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ