Οι παλιές μαμάδες…

Ηταν πάντα εκεί. Για να κατανοήσουν το ακατανόητο, να εκφράσουν το ανείπωτο, να πετύχουν το δύσκολο. Για να δυναμώσουν το πέταγμα ή και για να ψαλιδίσουν τα φτερά – με βεβαιότητα έλεγαν πως αυτές ξέρουν, πάρε ζακέτα. Γιατί οι παλιές μαμάδες ήταν πάντα εκεί. Γιατί οι παλιές μαμάδες, ακόμη κι αν έφυγαν, είναι πάντα εδώ.

Οι παλιές μαμάδες ήταν πάντα εκεί. Την ώρα που γύριζες απ’ το σχολείο, να δουν τα γόνατα σου τα γδαρμένα στο ποδόσφαιρο, να σε στείλουν να πλύνεις χέρια πριν το φαγητό, να μάθουν για τη μέρα που είχες.

Οι παλιές μαμάδες ήταν πάντα εκεί. Να σου κρατούν βιβλίο, να στη σπάνε για μελέτη κι επιμέλεια, να κρυφακούν τηλέφωνα, ραντεβού και παρέες, να αποδοκιμάζουν μ’ ένα βλέμμα, να σ’ απογειώνουν μ’ ένα άγγιγμα.

Οι παλιές μαμάδες ήταν πάντα εκεί. Την ώρα που άλλαζε το σώμα σου κι αναρωτιώσουν αν γίνεσαι λυκάνθρωπος ή αν είσαι η αιμάσσουσα αγαπημένη του κόμη Δράκουλα. Τις νύχτες που τον/την σκεφτόσουν, τις ώρες που το έσκαγες για τα πρώτα ραντεβού.

Οι παλιές μαμάδες ήταν πάντα εκεί, κυρίως όταν επέστρεφες από την κοπάνα ή όταν δικαιολογούσαν απουσίες, λάθη και ζαβολιές, ασπίδα μπροστά σ’ άτεγκτους δασκάλους και πατεράδες.

Οι παλιές μαμάδες ήταν πάντα εκεί. Επιστήμονες της τέχνης «κάνω-τα-στραβά-μάτια» και ιέρειες της συγχώρεσης, έστω και αν έκαναν πως δε μύριζε το δωμάτιο απ’ τα πρώτα καπνίσματα, έστω κι αν τάχα μου έπρεπε να λείψουν ως αργά έξω, για να αφήσουν το σπίτι έρμαιο για φιλίες, μουσικές ή έρωτες.

Οι παλιές μαμάδες ήταν πάντα εκεί. Για να κατανοήσουν το ακατανόητο, να εκφράσουν το ανείπωτο, να πετύχουν το δύσκολο. Για να δυναμώσουν το πέταγμα ή και για να ψαλιδίσουν τα φτερά – με βεβαιότητα έλεγαν πως αυτές ξέρουν, πάρε ζακέτα. Μεγαλώνοντας γιγαντώνει μέσα σου η πιθανότητα πως μάλλον τελικά ήξεραν και πως ο κόσμος αυτός χρειάζεται ζακέτα.

Οι νέες μαμάδες είναι αδικημένες γιατί κάνουν αγώνα χρόνου – κακούργα χειραφέτηση, κακούργα παραγωγή. Είναι ο αγώνας άνισος και η ήττα μάλλον προδιαγεγραμμένη γιατί ο κοινός χρόνος, η κοινή ζωή δεν υπάρχει. Οι νέες μαμάδες εξοικειώνουν δεκάχρονα με κλειδαριές ασφαλείας, κινητά του εφησυχασμού και φούρνους μικροκυμάτων, με ολοήμερα και τάχα δημιουργική απασχόληση, με πρόσωπα ξένα στο πόδι τους αλλά όχι και στην ψυχή των παιδιών. Το κέντρο του κόσμου, η εστία, μόνο από μαμάδες ξέρει και πολλαπλάσιο έως αβάσταχτο είναι το βάρος της νέας μαμάς, για να εστιάσει και να επικεντρώσει τις  ζωές τριγύρω της.

Γιατί οι παλιές μαμάδες ήταν πάντα εκεί. Γιατί οι παλιές μαμάδες, ακόμη κι αν έφυγαν, είναι πάντα εδώ.

protagon