Στην πολιτική δεν έχει σημασία μόνο το τι λες, αλλά και το πότε το λες, το πώς το λες, όπως επίσης οφείλεις να υπολογίζεις τις επιπτώσεις που θα έχει αυτό που λες, στις δεδομένες συνθήκες. Μπορεί να διατυπώνεις σωστές θέσεις σε λάθος χρόνο και εξ αυτού του λόγου να δίνεις την εντύπωση ότι κινείσαι μακριά από τις ανάγκες της συγκυρίας και σε αναντιστοιχία με τις δυνατότητες πρόσληψης του ακροατηρίου σου. Μερικά τέτοια παραδείγματα άστοχων παρεμβάσεων είχαμε τις τελευταίες μέρες από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν έχει άδικο ο Παναγιώτης Λαφαζάνης όταν υποστηρίζει ότι η χρεοκοπία μπορεί να γίνει ένα αποτελεσματικό διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια των αδυνάτων. Η ιστορία τον δικαιώνει. Όταν, όμως, ο αντίπαλος σε περιμένει στη γωνία για να εκμεταλλευθεί μια αμφίσημη δήλωση σου, όταν καραδοκεί για να κάνει την τρίχα τριχιά, είσαι υποχρεωμένος –εφόσον θέλεις να σε αντιμετωπίζουν ως εναλλακτική κυβερνητική λύση- να μετράς τα λόγια σου.
Δεν έχει άδικο ούτε ο Δημήτρης Στρατούλης όταν αναφέρει ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ. Πράγματι,αν αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το νόμισμα είναι ζουρλομανδύας, ότι δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ αυτά που λύνει, ότι κρατά τη χώρα καθηλωμένη στην ύφεση, ότι τροφοδοτεί την ανεργία, τότε η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Αρκεί, φυσικά, αυτή η εκτίμηση να είναι προϊόν σοβαρής και τεκμηριωμένης ανάλυσης και να μην προκύπτει ως αποτέλεσμα εμμονών, ιδεοληψίας ή στο όνομα μιας αντίληψης ιδεολογικής καθαρότητας. Όταν, όμως, η πλειονότητα των πολιτών είναι υπέρ της παραμονής στο ευρώ πάση θυσία, όταν έχεις απέναντι σου ένα κατάφωρα εχθρικό μιντιακό σύστημα που καιροφυλακτεί για να σε εκθέσει στα μάτια των ψηφοφόρων, επαναφέροντας στην κυκλοφορία την κατηγορία ότι είσαι το κόμμα της δραχμής, όταν δεν διαθέτεις τους μηχανισμούς για να εξουδετερώσεις τις προβοκάτσιες, τότε πρέπει να προσέχεις.
Δεν είχε άδικο ο βουλευτής Θεσσαλονίκης Τάσος Κουράκης όταν εξέφρασε τις ζωηρές αντιρρήσεις του για τη μυστικότητα που συνόδευσε τη συνάντηση Τσίπρα-Πέρες. Ένα κόμμα πρέπει να δηλώνει δημοσίως γιατί επέλεξε να συναντηθεί ο αρχηγός του μ’ έναν ηγέτη ο οποίος είναι επικεφαλής μιας χώρας που έχει καταδικάσει τον παλαιστινιακό λαό στη φτώχεια και την απελπισία. Δεν έχει, όμως, δίκιο όταν αφήνει να εννοηθεί ότι με τους εχθρούς των Παλαιστινίων ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να έχει σχέσεις. Μ’ άλλα λόγια, τραβώντας αυτή την άποψη μέχρι τις έσχατες συνέπειές της, αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει την πλειοψηφία και σχηματίσει κυβέρνηση, θα διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις της χώρας με το Ισραήλ; Γιατί να μην το κάνει και με τις Η.Π.Α που είναι η μητρόπολη του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού; Γιατί να μην υιοθετήσει την ίδια στάση και έναντι της Γερμανίας που μας έχει επιβάλει τα Μνημόνια;
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αξιωματική αντιπολίτευση και εκ της θέσεώς του έχει ορισμένες θεσμικές υποχρεώσεις. Και τον Πέρες πρέπει να δει και με την τρόικα απαιτείται να συναντηθεί, υπό την προϋπόθεση ότι στις επαφές αυτές θα καταθέτει τις θέσεις του και θα εξηγεί τις διαφωνίες του. Δεν μολύνεσαι ιδεολογικά και πολιτικά με το διάλογο. Εκτός αν είσαι πρόθυμος να υποκύψεις ή αν φοβάσαι ότι η γραμμή σου δεν θα αντέξει στα επιχειρήματα της άλλης πλευράς.
Κοντολογίς: Ο τοκετός [η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα] δεν θα είναι ανώδυνος. Κι αυτό είναι φυσικό. Η μετάβαση από το 4,5% στο 27% είναι μια δύσκολη υπόθεση και δεν θα γίνει χωρίς ωδίνες. Θα υπάρξουν και απώλειες στη διαδρομή. Ωστόσο, αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά ότι τα προβλήματα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν τα δημιουργούν οι δυσφημισμένες περιφερειακές συνιστώσες του, αλλά τα έμπειρα και προβεβλημένα στελέχη του.
aixmi.gr