Δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε με την πάλη μας
H πραγματικότητα που ζούμε.
Εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, δημόσιοι υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί μόνιμοι, αναπληρωτές, ωρομίσθιοι, ,άνεργοι, ελαστικά εργαζόμενοι βρισκόμαστε απ’ την ίδια μεριά αντιμέτωποι με τη συνεχή βάρβαρη επίθεση σε ότι έχει απομείνει απ’ τα δικαιώματα μας στη δουλειά και τη ζωή.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει να πλέκει το πουλόβερ της αντιλαϊκής επίθεσης και της πλήρους παραρτηματοποίησης της χώρας από ΗΠΑ και ΕΕ, έργο που έκαναν για χρόνια οι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και αγωνιούν να συνεχίσουν. Συντριβή των δικαιωμάτων στη δουλειά, στη σύνταξη, στην περίθαλψη, στο μισθό, στα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Η λεγόμενη ελπίδα αποδείχτηκε πιστός υπηρέτης των συμφερόντων του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου και των φιλοπόλεμων ιμπεριαλιστικών σχεδίων.
Στο χώρο της εκπαίδευσης
Προωθείται η ανατροπή συνολικά των εργασιακών δικαιωμάτων των καθηγητών και επιβάλλονται νόμοι που ορθώνουν νέους ταξικούς φραγμούς στο δικαίωμα της νεολαίας για σπουδές σύμφωνα με τις οδηγίες του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε
Οι μειώσεις μαθημάτων στα Γυμνάσια, οι συγχωνεύσεως τομέων και ενοποιήσεις ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ, η αύξηση του αριθμού μαθητών ανά τομέα, οι πολλαπλές αναθέσεις μαθημάτων με συνέπεια τεχνητές υπεραριθμίες, οι λεγόμενες θεματικές βδομάδες και οι «δημιουργικές εργασίες» ανοίγουν το δρόμο στην αξιολόγηση και την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας για να υπηρετήσουν αυτή την κατεύθυνση.
Η μονιμοποίηση όλων των μορφών ελαστικών σχέσεων εργασίας στο δημόσιο σχολειό, το πέταγμα στην ανεργία χιλιάδων αναπληρωτών τα τελευταία χρόνια, έχουν επιβάλλει μια κατάσταση εναλλαγής ανεργίας – επισφαλούς εργασίας. Στο σύνολο του κλάδου των εκπαιδευτικών κυριαρχεί, όπως και σε όλους τους εργαζόμενους η ηττοπάθεια, η απογοήτευση και η αίσθηση της ανημποριάς μπροστά στο μέγεθος της επίθεσης.
Είναι το σύστημα παντοδύναμο;
Η δύναμη του να υλοποιεί τα αντιλαϊκά μέτρα εδράζεται στην ανυπαρξία του εργατικού, λαϊκού κινήματος. Στον εγκλωβισμό των εργαζομένων στις αυταπάτες και τις ιδεοληψίες για ουδέτερο κράτος και τη συνδιαχείριση του, για εκλογικές εναλλαγές, στην ακατάσχετη ρεφορμιστική προτασεολογία , για τους «καλούς» προστάτες ( Ε.Ε ή ΔΝΤ, ΗΠΑ ή Ρωσία ). Τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις μας είναι αποτέλεσμα σκληρών αγώνων ( μαζικών απεργιών, διαδηλώσεων κλπ) με νίκες και ήττες, που όμως είχαν στόχο τη νίκη, και όχι τα παζάρια, τη συνδιαλλαγή και τον εξωραϊσμό του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Δεν αποτελεί κίνημα αντίστασης στα νέα μέτρα και διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας οι «διάλογοι» με τους υπουργούς, οι ημερίδες της ΟΛΜΕ, οι παραστάσεις διαμαρτυρίας δια αντιπροσώπων, το εικονικό κίνημα, η συμμετοχή στα ΠΥΣΔΕ και η νομιμοποίηση της πολιτικής του υπουργείου. Αλήθεια ποιοι ενθάρρυναν τον εμπαιγμό του Φίλη απέναντι στους αναπληρωτές για 25000 διορισμούς και τους εγκλώβισαν στον ανταγωνισμό για τον ………«τρόπο» διορισμού, ή ενίσχυσαν την πολυδιάσπαση τους με τους δεκάδες συλλόγους αναπληρωτών;
Να μην αποδεχτούμε το παρόν και το μέλλον που μας ετοιμάζουν.
2 χρόνια απ’ το 17ο συνέδριο της ΟΛΜΕ και το μόνο που έχει να επιδείξει το δευτεροβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών είναι η εναγώνια προσπάθεια του να στηρίξει «κριτικά» το πέρασμα της κυβερνητικής πολιτικής στο χώρο της εκπαίδευσης. Αυτό γίνεται φανερό απ’ τη σιγή νεκροταφείου που επικρατεί και στον κλάδο των εκπαιδευτικών παρά την καταιγίδα μέτρων που επιβάλλονται.
Η αγαστή συνεργασία των ΣΥΝΕΚ με τη ΔΑΚΕ στην ΟΛΜΕ είναι αποτέλεσμα της γραμμής στήριξης της πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, παρά τις όποιες αντιπολιτευτικές
κορώνες. Από κοντά βέβαια και οι δυνάμεις του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά την πραγματικότητα που λέει, ότι ένας κλάδος εργαζομένων 70.000, με συνδικαλιστικά δικαιώματα, όπως της απεργίας, της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης στο χώρο εργασίας και της ελεύθερης έκφρασης να αισθάνεται ανήμπορος να
αντισταθεί στην καταιγίδα των μέτρων.
Η αποστασιοποίηση απ’ τις μαζικές διαδικασίες των πρωτοβάθμιων σωματίων, η διαλυτική κατάσταση που επικρατεί σ’ αυτά εδράζεται όχι μόνο στη γραμμή και πραχτική των κυβερνητικών παρατάξεων, στην εξαγορά θέσεων σε κυβερνητικούς θώκους πρώην συνδικαλιστών, αλλά και στη χρόνια κυριαρχία της συνδιαχειριστικής αυταπάτης και του ρεφορμισμού. Γραμμή που καλλιέργησαν και ενίσχυσαν οι παρατάξεις του ΠΑΜΕ, σαν πρώτοι διδάξαντες, αλλά ενισχύουν και οι Παρεμβάσεις. Αντί για διεκδίκηση, η συμμετοχή στα ΠΥΣΔΕ, η ακατάσχετη προτασεολογία για το τι σχολείο «θέλουμε», οι προτάσεις στη Βουλή, η συμμετοχή στη ψηφοφορία για τους διευθυντές συγκαλύπτοντας έτσι και το ρόλο της διοίκησης ,αλλά και την ταξικότητα του εκπαιδευτικού συστήματος. Η αναγωγή του συλλόγου διδασκόντων σε «επίδικο κατάκτησης» στη βάση της ρεφορμιστικής λογικής της άλωσης του κράτους απ’ τα μέσα. Το εικονικό κίνημα και οι παραστάσεις διαμαρτυρίας των……….. συνδικαλιστών ενισχύουν τη λογική της ανάθεσης και του ψηφοφόρου.
Απέναντι στην καταιγίδα των μέτρων δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις.
“αν παραμείνουν έτσι τα πράγματα, είμαστε χαμένοι”. Γιατί δεν θα σταματήσουν να απογυμνώνουν τη ζωή μας από κάθε κοινωνικό, πολιτικό δικαίωμα. Δεν θα σταματήσουν να επιτίθενται τόσο στα εργασιακά μας δικαιώματα, όσο και στο δικαίωμα των παιδιών του λαού να σπουδάζουν. Με “σαλαμωτά” ξηλώματα όπως κάνουν μέχρι τώρα ή με γενικότερα ξεριζώματα όπως σχεδιάζουν και συμφωνούν κυβέρνηση-τρόικα-ΟΟΣΑ-μνημονιακή αντιπολίτευση-ΣΕΒ. Και όλα αυτά με τον ορίζοντα να σκοτεινιάζει από τα σύννεφα του πολέμου που πυκνώνουν στη γειτονιά μας.
Ο δρόμος που προτείνουμε, είναι ο δρόμος της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ των δικαιωμάτων μας για μόνιμη και σταθερή δουλειά- μαζικούς διορισμούς μόνιμων εκπαιδευτικών, για μισθούς, συντάξεις που να μπορεί να ζει κανείς, για δωρεάν υγεία-περίθαλψη, για δωρεάν –δημόσια εκπαίδευση για την ελευθερία στη σκέψη, έκφραση και δράση μέσα στο σχολείο. Είναι ο δρόμος της ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗΣ με αυτούς που μας γυρίζουν έναν αιώνα πίσω. Είναι δύσκολος και βασανιστικός κόντρα στους αρνητικούς συσχετισμούς -αναμετριόμαστε και με τις δικές μας αδυναμίες- αλλά και ο μόνος πραγματικός και αποτελεσματικός. Είναι η επιλογή που θα ανακόψει τη βάρβαρη επίθεση. Γιατί το εύκολο, το άμεσο, το “εδώ και τώρα” αποδείχτηκε ψεύτικο και απατηλό. Για να γίνει αυτό είναι ανάγκη να αρνηθούμε τη γραμμή της συνδιαλλαγής, του συμβιβασμού, των αυταπατών, της ανάθεσης, της ήττας.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση και προσανατολισμό χρειάζεται να ενωθούμε και να αγωνιστούμε κόντρα στις καθεστωτικές δυνάμεις, ξεπερνώντας τις δυνάμεις της υποταγής.
|
|
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι σας καλούμε να μας στηρίξετε ενισχύοντας αυτόν τον προσανατολισμό, για να ακουστεί δυνατά στο συνέδριο της ΟΛΜΕ αυτή η φωνή.